Τη συναντήσαμε πριν μερικές Κυριακές στην είσοδο του Γυάλινου Θεάτρου να υποδέχεται σαν οικοδέσποινα όλους τους μικρούς και μεγάλους θεατές που περίμεναν να πάρουν το εισιτήριό τους. Η Κέλλυ Σταμουλάκη, σκηνοθέτης και συγγραφέας της παράστασης “Ως την άκρη του Ονείρου”, καλωσόριζε άπαντες χαμογελαστή, μιλούσε μαζί τους και δημιουργούσε ένα κλίμα ζεστασιάς από την πόρτα κιόλας του θεάτρου. Μια από αυτές τις μικρές συζητήσεις ήταν και μαζί μας. Κι αφού είδαμε την παράσταση και ταξιδέψαμε πραγματικά ακριβώς ως τη μαγική άκρη του ονείρου με την υπέροχη ιστορία της Πετρίνας και του φύλακα άγγελού της, Βασίλη Λέκκα, της ζητήσαμε να μας μιλήσει γι’ αυτήν την εξαιρετική σε όλες τις πτυχές της παραγωγή που πηγαίνει από το ένα sold out στο άλλο. Η Κέλλυ Σταμουλάκη, μια δημιουργός που έχει κάνει στο θέατρο τα πάντα, μας αποκαλύπτεται. Και είναι μια απολαυστική συζήτηση.
Συνέντευξη στους Μαίρη Μπιρμπίλη, Δώρα Πουρή, Απόστολο Πάππο
Εδώ είμαστε λοιπόν….
Είμαστε ως την άκρη του ονείρου, ταξιδέψαμε μαζί σας. Αυτός ήταν και ο στόχος μας γιατί ο θίασος Αβάντι ξεκινάει από το λόγο ως αρχή και μετά μπαίνει το θέαμα, το εικαστικό, η μουσική, οι χορογραφίες. Μετά από το κείμενο. Δεν θέλουμε να χορεύουν τα σκηνικά μόνα τους. Δε ζητάμε τον εντυπωσιασμό, αλλά ζητάμε πρώτα το θέμα, την ουσία του πράγματος, να απευθυνθούμε στα παιδιά που τα θεωρούμε υπεύθυνους πολίτες. Και αν θέλουμε μια πιο υπεύθυνη χώρα στο μέλλον πρέπει να ποντάρουμε σε αυτή τη γενιά. Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη που έχει κάνει η δικιά μου γενιά και η δικιά σας. Άρα πρέπει να μεγαλώσουμε σωστά τους αυριανούς μας πολίτες αλλά και τους αυριανούς θεατές αν δε θέλουμε να παραπονιόμαστε ότι τα θέατρα μας είναι άδεια. Γι’ αυτό πρέπει να δίνουμε το καλύτερο θέαμα στα παιδιά, το πιο σοβαρό, της πιο υψηλής αισθητικής τόσο ως προς το κείμενο όσο ως προς τη μουσική, τα εικαστικά, τις χορογραφίες, τα πάντα που συνθέτουν το θέατρο. Γιατί στο θέατρο υπάρχουν όλες οι τέχνες, είναι η συγκλίνουσα των τεχνών. Ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, γλυπτική, ζωγραφική, υποκριτική, χορός, τραγούδι. Τα πάντα συνυπάρχουν αρμονικά. Άρα εδώ πραγματικά μπορούν ν’ ανθίσουν όλες οι τέχνες και αυτό είναι και το ζητούμενο: θέλουμε τον πήχη ψηλά, πολύ ψηλά.
Διδάσκεται η αισθητική;
Και διδάσκεται. Βεβαίως διδάσκεται!
Με το καλό θέαμα;
Το καλό θέαμα διδάσκεται στα παιδιά γιατί αν πας ένα παιδί σ’ ένα κακό θέατρο, την επόμενη φορά σου λέει: “δε θέλω να πάω κυρία γιατί είναι βλακεία”. Έχω ακούσει παιδιά να το λένε αυτό σε παραστάσεις ή να θέλουν να φύγουν, να πάνε στην τουαλέτα, ν’ ανοίγουν κινητά, ηλεκτρονικά, να μιλάνε με το διπλανό τους, να τρώνε που σημαίνει ότι δεν τα κρατάει η παράσταση. Από την άλλη βλέπουμε παραστάσεις καλές -και δεν θέλω να μιλήσω για τη δική μου- που τα παιδιά είναι αφοσιωμένα. Αυτό κάτι σημαίνει. Στο παιδί πρέπει να μιλήσουμε κατευθείαν στην ψυχή του αλλά και στη σκέψη 
του. Τα παιδιά δεν είναι επιτηδευμένα να έχουν αυτή την κόσμια συμπεριφορά ώστε, και να μην τους αρέσει κάτι, να κάθονται και να το παρακολουθούν. Ακόμη είναι αυθόρμητα και μέσα στον αυθορμητισμό τους θα σου πουν ή “ουαου” ή “ήταν βλακεία”. Δεν έχουν ενδιάμεσα τα παιδιά, εμείς είμαστε καθωσπρέπει. Άρα όταν απευθύνεσαι στο παιδί πραγματικά βλέπεις εκείνη την ώρα τις αντιδράσεις του. Είδατε στη παράσταση σε ποια σημεία χειροκρότησαν αυθόρμητα. Εγώ τρελαίνομαι πάντως, κι αυτό είναι δείγμα της εποχής μας, των κοινωνικών δηλαδή δρόμων και εποχών που περνάμε, ότι τα παιδιά που έρχονται με τα σχολεία χειροκροτούν καθημερινά εκεί που λέει: “κι ο Πέτρος θα ξαναπάρει τη δουλειά του”. Ανατριχιάζω κάθε μέρα που το βλέπω αυτό γιατί καταλαβαίνουμε πόσο τα παιδιά βιώνουν την κοινωνική μας πραγματικότητα.
Δεν είναι έξω απ ‘αυτό…
Αυτό ακριβώς ζούνε μέσα στην οικογένεια τους, στο περιβάλλον τους. Άρα ποιος είναι αυτός που θα’ ρθει και θα μου πει ότι “είναι μικρά, γιατί συζητάς αυτό το θέμα με τα παιδιά;”. Στα παιδιά θα πούμε τα πάντα, αλλά με μια γλώσσα απλή και κατανοητή, η οποία θα συνθέτει δυσκολότερα νοήματα. Οι λέξεις μας θα είναι κατανοητές κι ας είναι και δέκα λέξεις άγνωστες. Καλό είναι να μάθουν και κάτι τα παιδιά.
Ως την άκρη του ονείρου πάμε με την αγάπη μόνο;
Πάμε με την πίστη μας γιατί η ηρωίδα μας έχει πίστη στη ζωή και στα όνειρα της. Έχει υπομονή, δεν το βάζει κάτω. Συναντά δυσκολίες, αντιξοότητες αλλά επιμένει. Έχει βέβαια και το φύλακα άγγελό της να τη βοηθά την ώρα που είναι έτοιμη να εγκαταλείψει αλλά όλοι μας έχουμε ένα φύλακα άγγελο γύρω μας, είτε είναι ο δάσκαλος μας είτε είναι οι γονείς μας, είτε είναι ο θείος μας. Κάποιον έχουμε να μας υποστηρίζει.
Ο δικός σας φύλακας άγγελος ποιος είναι;
Ο δικός μου ο φύλακας άγγελος είναι κι εμένα η πίστη μου στη ζωή και στα όνειρα μου. Αυτό το έργο είναι βιωματικό.
Πως έγινε η επιλογή του έργου;
Ήταν κάποια εποχή που είχα πληγωθεί από κάποια πράγματα που συνέβαιναν στο χώρο μου και τη δουλειά μου. Άνθρωποι που δεν άξιζαν τόσο και ανέβαιναν, συνεργασίες (αυτό που λέμε μαχαιρώματα) και ήμουνα έτοιμη να εγκαταλείψω. Είχα πει ότι θα αλλάξω δουλειά . Σ’ εκείνη την εποχή, θέλοντας να το ξεπεράσω αυτό, άρχισα να γράφω αυτό το έργο το οποίο ήταν η ψυχοθεραπεία μου, δηλαδή πραγματικά έφτασα ως την άκρη του ονείρου μου και κατάλαβα ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τους στόχους μας, ότι πρέπει να είμαστε πιστοί, γιατί τα όνειρα μας δεν πρέπει ποτέ να τα καταργούμε. Πρέπει να τα υπερασπιζόμαστε και είναι στόχος αυτός στη ζωή. Κυρίως αυτό θέλω να πω στα παιδιά και είναι το θέμα του έργου αυτό (μέσα από όλους τους διαλόγους βέβαια βγαίνουν κι άλλα, πολλά άλλα). Αλλά ήθελα να επικοινωνήσω με τους μικρούς και τους μεγάλους θεατές: “μην το βάζετε κάτω, όσο είστε όρθιοι, παλέψτε.”
Έχετε και πιστούς συνεργάτες όμως. Με τον κύριο Μαχαιρίτσα συνεργάζεστε σε πολλές δουλειές σας;
Έντεκα, δώδεκα χρόνια όλες τις μουσικές για τα έργα μου τις έχει κάνει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τον οποίο έχουμε μια εξαιρετική σχέση, σχέση εκτίμησης και εμπιστοσύνης. Δε μπορώ να διανοηθώ τα έργα μου με άλλου τη μουσική. Άλλωστε εγώ τον επέλεξα. Πήγα και τον βρήκα και ήταν τρελαμένος γιατί ο Λαυρέντης ο Μαχαιρίτσας δεν έχει χρόνο ούτε να φάει. Μου λέει: “είσαι τρελή, δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω”. Του λέω σαν την Πετρίνα: “εγώ θέλω να μου κάνεις εσύ τη μουσική γιατί έχω ονειρευτεί με τη δική σου μουσική τους στίχους μου” και τον κυνηγούσα. “Δεν πρόκειται να σ’ αφήσω, αν δε μου πεις το ναι”. Έτσι και οι φίλοι του τού είπαν “πες της το ναι να ησυχάσουμε” και δέχτηκε. Από τότε δεν μου έχει ξαναπεί βέβαια όχι. Τώρα με ρωτάει: “τι θα κάνουμε του χρόνου;” Μόνος του τώρα μου λέει: «είμαι Αβάντι».
Σας έχει βάλει στον προγραμματισμό του…
Ναι, βέβαια και εκτιμά πολύ τη δουλειά μου.
Με τον κύριο Λέκκα;
Με τον κύριο Λέκκα, όταν έγραψα αυτό το έργο και ήθελα ένα πρόσωπο με εξαιρετική φωνή ασφαλώς αλλά να μου θυμίζει φύλακα άγγελο φανταζόμουν ένα πρόσωπο με φωτοστέφανο και πραγματικά κάθε φόρα όποιος βλέπει το Βασίλη, όχι μόνο εγώ…
Είναι σαν Ιησούς!
Έτσι είναι, δηλαδή πραγματικά και πάλι δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλον σε αυτό το ρόλο.
Είναι ήρεμη φυσιογνωμία…
Όχι μόνο όμως η φυσιογνωμία. Είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του, η ψυχή του. Η ψυχή μας βγαίνει στο πρόσωπο μας. Η ψυχή του, ο τρόπος που ερμήνευε τα τραγούδια, ο τρόπος που τον έβλεπα. Δεν τον γνώριζα. Βρήκα το τηλέφωνο του, του τηλεφώνησα και συναντηθήκαμε σ’ ένα καφέ. Με το που κοιταχτήκαμε είχαμε ήδη πει ναι, αυτό ήτανε.
Χημεία…
Ναι, ήτανε χημεία. Πήρε βέβαια και το έργο, αλλά ήδη είχαμε πει “ναι” με τη συζήτηση για το έργο. Το υπερασπίζεται, το αγαπάει πολύ, το κάνει με την ψυχή του. Κάθε μέρα, όταν τελειώνει η παράσταση με τα σχολεία, κάθεται και βγάζει φωτογραφίες μ’όλα τα παιδάκια. Δεν είναι “σταρ” ο Βασίλης. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του. Του λένε: “πως είναι να παίζεις; Η υποκριτική ή το τραγούδι;”. Μου λέει: “Η σκηνή είναι το σπίτι μου. Είτε χορεύω, είτε τραγουδάω, είτε παίζω, αυτό είναι το σπίτι μου”. Και πραγματικά το υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αλλά με ρωτάτε μόνο για το Βασίλη το Λέκκα και το Λαυρέντη το Μαχαιρίτσα γιατί είναι γνωστοί…
Και για τους υπόλοιπους φυσικά, είναι ομαδική δουλειά.
Εγώ θέλω να μιλήσω για όλους τους συνεργάτες, αυτή ήταν η τύχη μου. Αυτοί οι δύο είναι εξαιρετικοί συνεργάτες αλλά χωρίς τους υπόλοιπους δε θα υπήρχε η παράσταση.
Η ζωντανή μουσική, ο φωτισμός…
Αυτό ακριβώς. Ο κύριος Αργύρης Καλοπίτας μας έκανε τους φωτισμούς. Μαγεία!
Εξαιρετικοί οι φωτισμοί, στολίζουν το έργο…
Μαγεία! Αν μας έλειπε αυτή η μαγεία των φωτισμών θα είχαμε καλή υποκριτική, θα είχαμε καλή μουσική, θα μας έλειπε όμως ένα κομμάτι. Γι ‘αυτό λέμε “η συγκλίνουσα των τεχνών”. Πρέπει όλα να είναι πραγματικά στη θέση τους. Ο Νίκος Βατικιώτης που έκανε και την ενορχήστρωση των τραγουδιών και έπαιζε τον Πέτρο στην παράσταση, είναι ένας εξαιρετικός συνεργάτης. Η χορογράφος μας, η Τζένη Τοψίδου, παίζει και στην παράσταση. Οι χορογραφίες ήταν και μαγευτικές αλλά ήταν τόσο όσο, δηλαδή αυτό που χρειαζόταν η παράσταση. Η Φιλίτσα Καλογεράκου που έκανε την Πετρίνα, την οποία γνωρίζετε και τηλεοπτικά αλλά καμία σχέση, άλλος άνθρωπος. Η Ευτυχία Φαναριώτη που έκανε την Κουρούνα και τη φουρνάρισσα. Ο Νικόλας Μπράβος που έκανε τον Τριαντάφυλλο και όχι μόνο. Είδατε πόσους αυτοσχεδιασμούς και πόσους άλλους μικρούς ρόλους. Η Αργυρώ Αγγελοπούλου που έκανε Ρουκερή και Λαχάζ. Ο γάιδαρος, ο Σταμάτης Πακάκης, που κάνει και τον ψαρά με αυτή την εξαιρετική φωνή. Ο Αλέξανδρος Βερώνης που έκανε και τον παππού. Η Κωνσταντίνα Χρήστου που παίζει άρπα. Η άρπα ένιωθα ότι είναι απαραίτητο μουσικό όργανο και είναι πάντα η πρόσκληση του φύλακα αγγέλου. Όταν ακούγεται η άρπα, εμφανίζεται ο φύλακας άγγελος. Φαντάζεστε άλλο όργανο που να προσκαλεί πιο πολύ το φύλακα άγγελο από την άρπα;
Αρχαίο ελληνικό όργανο…
Γι’ αυτό το λέω. Άρπα θέλει ο φύλακας άγγελος για να προσκαλείται. Λοιπόν τώρα κάποιους θα έχω ξεχάσει σίγουρα και δεν είναι σωστό, γιατί τώρα δεν είμαι καθόλου συγκεντρωμένη,
Θα τους συμπληρώσουμε εμείς…Έχετε κάνει πολλές δουλειές…
Ναι, πολλές.
Πόσα χρόνια είστε στο θέατρο;
Είμαι στο θέατρο πάρα πολλά χρόνια αλλά με τον θίασο «Αβάντι» νιώθω ότι εκφράζομαι. Από το 2002, από εκεί και πέρα νιώθω ότι εκφράζω τη φωνή μου έτσι όπως τη θέλω. Είχα πολύ μεγάλη εμπειρία. Είχα διδάξει σε παιδιά θεατρικό παιχνίδι, είχα οργανώσει σεμινάρια θεάτρου σκιών, κούκλας, γιατί κάποτε έφτιαχνα και κούκλες. Έχω τελειώσει Δραματική Σχολή, σκηνοθεσία κινηματογράφου, έχω βραβευτεί με ταινιάκι μου στο φεστιβάλ Δράμας, έχω πάρει τρία βραβεία. Έχω κάνει τα πάντα δηλαδή στο θέατρο, δεν υπάρχει τίποτα που δεν ξέρω. Έχω κάνει οργάνωση παραγωγής, διεύθυνση παραγωγής, το μικρό του μαγαζιού, τη συγγραφέα, τη σκηνοθέτη, έχω παίξει, έχω κάνει κοστούμια. Έχω τελειώσει και σχολή για σχέδιο ρούχου. Και ξέρετε γιατί; Για να συνεννοούμαι με την ενδυματολόγο. Δεν είχα την πρόθεση να τα κάνω εγώ γιατί δεν προλαβαίνεις, το να γράφεις και να σκηνοθετείς είναι ήδη πάρα πολύ, αλλά πως θα συνεννοηθείς με τον κώδικα του άλλου. Είμαι πολύ απαιτητική με τα ρούχα. Θέλω να ξέρω τα υφάσματα. Όταν λέω στην ενδυματολόγο ότι θέλω το ρούχο να είναι “ομπρέλα” (σημ.: σχέδιο ρούχου), είναι γιατί έχω φανταστεί τη χορογραφία, όταν κινείται ν’ ανοίγει σαν ομπρέλα. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζεις τη γλώσσα. Γι ‘αυτό έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα για να μπορώ να έχω άριστη συνεννόηση με τους συνεργάτες μου.
Μέχρι πότε θα είναι η παράσταση «ως την άκρη του ονείρου»;
Η παράσταση θα είναι σίγουρα μέχρι την Κυριακή των Βαΐων εκτός και αν εσείς μας διαφημίσετε τόσο και έχουμε και παράταση. Αυτό θα ήταν ευχή μας!!
Σας το ευχόμαστε!
Δεν σας ολοκλήρωσα για το θίασο “Αβάντι”. Ξεκίνησα το 2002 γιατί αισθανόμουν ότι η δουλειά μου μέχρι τότε ήτανε κομματιασμένη. Έδινες ένα κομμάτι από δω και δεν σε υποστήριζε το άλλο σκέλος. Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος: να συνδεθεί αυτό που σας είπα απ’ την αρχή, ο λόγος με την εικόνα, οπότε να έχουμε και θέαμα και ουσία. Να επικοινωνήσουμε με καταξιωμένες αξίες, όπως είπαμε το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και το Βασίλη Λέκκα, με νέους ανθρώπους που τους βρίσκουμε με πολύ κόπο από οντισιόν. Κάναμε μια εβδομάδα οντισιόν γι’αυτά τα παιδιά που είδατε, που να είναι νέα παιδιά με ταλέντο και να μπορέσουν να βγουν προς τα έξω και έτσι ο ένας να δίνει το χέρι στον άλλο. Δηλαδή αυτός που είναι ψηλά να τραβά τον άλλον που το αξίζει όμως. Αξιοκρατικά!
Μεγάλη κουβέντα!
Πολύ μεγάλη!
Η ομάδα Αβάντι είναι η ματιά της Κέλλυς Σταμουλάκη; Αυτό που θα ήθελε πάντα να κάνει, έτσι;
Ακριβώς! Πραγματικά φτάνω καθημερινά ως την άκρη του ονείρου μου, γιατί γίνεται μια παράσταση όπως την έχω φανταστεί και αξιοκρατικά. Έχει σημασία αυτό. Δεν πήραμε ούτε τα ξαδέλφια σε αυτή τη δουλειά, ούτε τους φίλους και τους συγγενείς αλλά αυτούς που ήταν για το ρόλο, αυτούς που άξιζαν. Γιατί πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούργια Ελλάδα, με ήθος, με αξίες σε όλα. Και από την επιλογή των υπόλοιπων ανθρώπων που εργάζονται στο θέατρο σε όλα τα πόστα. Όχι μόνο εκείνους που είναι πάνω στη σκηνή. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι οι τουαλέτες καθαρίζονται κάθε πέντε λεπτά στο θέατρο. Δείχνει το σεβασμό στο θεατή. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί το ήθος είναι από την πόρτα, δεν είναι μόνο στη σκηνή. Είναι από το καλημέρα σας, απ’ το τηλέφωνο που θα τηλεφωνήσετε να κάνετε κράτηση, από τις τουαλέτες, από τα παρασκήνια, από όλα.
Σας είδαμε πριν να είσαστε κάτω στον κόσμο, κατά την προσέλευση την ώρα που κόβανε τα εισιτήρια, στην υποδοχή…
Βεβαίως, είμαι πάντα εδώ κάθε μέρα με την παράσταση και με τα σχολεία, και τις Κυριακές.
Δεν κάνουν έτσι οι σταρ όμως;
Εγώ δεν είμαι σταρ! Μα επειδή δεν είμαι σταρ γι ‘αυτό το κάνω.
Ακτινοβολείτε όμως…
Ακτινοβολώ από τη χαρά μου, από τη χαρά της δημιουργίας.
Αγκαλιάσατε επίσης τους εκπαιδευτικούς, αυτό πρέπει να το πούμε. Υπήρχε γκισέ για δώδεκα παραστάσεις ειδικά για τους εκπαιδευτικούς (εκπροσώπους των σχολείων) οι οποίοι έμπαιναν δωρεάν. Έχει μεγάλη σημασία αυτήν την εποχή που ο μισθός των εκπαιδευτικών ισοπεδώθηκε γιατί και ο εκπαιδευτικός που θα διαλέξει μια παράσταση, θα πάει εκεί που του έχουν ανοίξει την πόρτα και τον έχουν καλησπερίσει και τον έχουν δεχτεί έτσι.
Ξέρετε είναι απαραίτητο να δεχτείς τους εκπαιδευτικούς. Και θα σας πω και γιατί είμαι κάθε μέρα εδώ. Γιατί αν δεν ακούσω που γελάνε τα παιδιά, που κάνουν «ααα», που συγκινούνται ή που βαριούνται ακόμα, δεν θα καταλάβω τον κώδικα της γλώσσας των παιδιών για να μιλήσω σε αυτά.
Υπάρχει ανατροφοδότηση
Ακριβώς! Αν δεν έχω καλή επαφή με τους εκπαιδευτικούς -και δεν μιλάω για το κομμάτι της προσέλευσης των σχολείων- δε θα γνωρίζω τι συμβαίνει στην τάξη, τι συζητήθηκε μετά, τι εργασίες μπορούν να γίνουν, ώστε αυτά να τα ξαναπάρω στα χέρια μου και από εκεί να ξεκινήσει μια καινούργια γέννα, ένα καινούργιο έργο. Γι αυτό κάνω σεμινάρια για εκπαιδευτικούς δωρεάν και δίνω και ένα βιβλίο δωρεάν. Δηλαδή δεν κάνω το σεμινάριο δωρεάν για να πουλήσω το βιβλίο. Τα κάνω όλα δωρεάν για να είμαστε σε επαφή. Κι αυτό δεν το κάνω γιατί μου αρέσει μόνο να προσφέρω. Είμαι δοτική αλλά παίρνω πίσω. Είναι αυτό που λέμε όταν δίνεις, σου γυρίζει πίσω και σου γυρίζει από το ίδιο το σύμπαν, από τους ανθρώπους που σου χαμογελάνε όπως είπατε. Σας χαμογελώ!
Βοηθάτε τους νέους ανθρώπους;
Πάρα πολύ! Και τους νέους και τους γέρους, όσους είναι νέοι στην ψυχή και στο μυαλό γιατί μπορεί να είναι ο άλλος ογδόντα χρονών και να είναι τόσο φρέσκος. Η φρεσκάδα έχει σημασία. Ούτε εγώ είμαι στα πρώτα μου νιάτα, είμαι στη δεύτερη εφηβεία μου, λέω (χαμόγελα). Και το σκέφτομαι το ζητούμενο και αυτή είναι η δουλειά που μας κρατάει νέους και εμάς και εσάς, να μη γεράσουμε γιατί έχουμε μπροστά μας την αθωότητα. Η αθωότητα είναι πάντα η εκκίνηση κάθε διαδρομής και αυτό είναι το σπουδαίο που έχουμε στα χέρια μας κι είμαστε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Και αντί να γκρινιάζουμε, πρέπει να κοιτάμε το σύμπαν και να λέμε ευχαριστώ. Εγώ λέω ευχαριστώ…
Κι εμείς ευχαριστούμε! Στα παιδιά άρεσε και η άρπα, είδαμε…
Όπως είδατε έχουμε πολλά μουσικά όργανα πιάνο, κιθάρα,ακορντεόν, φλάουτο, μελόντικα. Αλλά η Άρπα..!!! Εγώ είχα φάει κόλλημα που λένε…Ήθελα η άρπα να καλεί το Φύλακα Άγγελο. Νομίζω ότι ήτανε το όργανο που χρειαζότανε.
Εκλείπουν τα αξιόλογα παιδικά θεάματα και για το παιδί πρέπει να ψάξεις καλά να βρεις, να διαλέξει ο γονιός έτσι δεν είναι; Επιλέγουν οι ενήλικες.
Ξέρετε όμως τι γίνεται; Οι ενήλικες εδώ έχουμε ένα θέμα και για τους εκπαιδευτικούς θα το πω αυτό και για τους γονείς. Υπάρχει ένα δεδομένο ρεύμα που είναι προβεβλημένο από media και επιλέγουν αυτό που λέμε με κλειστά μάτια. Αλλά όταν τα μάτια είναι κλειστά μερικές φορές χάνουμε και λίγο από το φως.
Κάτι έχετε κατά νου…
Νομίζω ότι πρέπει να το ψάχνουμε γονείς και εκπαιδευτικοί πιο πολύ γιατί υπάρχουν, δεν μιλάω για τη δική μου, πολλές αξιόλογες δουλειές που δεν προβάλλονται στα ΜΜΕ. Θα πρέπει να τα ψάξουμε, να δώσουμε λίγο από το χρόνο μας, να πάμε να τις δούμε τις παραστάσεις. Και αυτές που αξίζουν, ας είναι από πολύ νέους, έχουν κάνει δουλειά και αυτούς πρέπει να υποστηρίξουμε και όχι τη μια κλασσική συνταγή που αναπαράγεται και αναπαράγεται…Σας ευχαριστώ!
Εμείς σας ευχαριστούμε!
