582 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας και 160 βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης η απογραφή του περασμένου Ιανουαρίου κατέγραψε 22.000 κατοίκους, πολίτες όλοι της λευκής βασίλισσας του βορρά, της γλυκιάς και άγριας μαζί πόλης της Μακεδονίας, της Φλώρινας. Από τα 680 περίπου μέτρα του υψομέτρου της, οι Φλωρινιώτες αλλά και οι επισκέπτες της πόλης και των γύρω χωριών τρώνε φασολάδα χωριάτικη και τσούσκες καυτερές, πίνουν κρασί, τραγουδούν αλλά κυρίως πηδούν πάνω από τις φωτιές, τις δεκάδες φωτιές. Πότε όμως γίνονται όλα αυτά;
Όταν το ρολόι δείξει 12:01, το πρώτο λεπτό δηλαδή της 24ης Δεκεμβρίου, οι Φλωρινιώτες ξεκινούν τα σάλτα. Όχι στα καλά καθούμενα αλλά πάνω από τις φωτιές που ανάβουν σε πάνω από 40-50 γειτονιές της πόλης για να ζεσταθούν από το πολικό ψύχος που συνήθως επικρατεί αλλά και για να τρομάξουν κάθε κακό και να φύγει μακριά από τη ζωή τους. Το προχριστιανικό αυτό, παγανιστικής λογικής έθιμο κινητοποιεί τις γειτονιές όλης της πόλης.
Πλάι σε κάθε φωτιά, πάντα θα βρείτε κατοίκους της Φλώρινας να κερνούν τους περαστικούς φασολάδα αχνιστή και γλυκά ντόπια ενώ το κρασί και τα παραδοσιακά χάλκινα πνευστά της μακεδονικής πόλης θα φέρουν το κέφι που προσδοκάς από μια τέτοια κατάσταση.
Σπρένκες, λένε οι ντόπιοι, τα ξύλα από τους κέδρους, τα οποία όταν καίγονται σκορπούν εναγύρω μια απίστευτη ευωδιά δάσους. Αυτά και άλλα πολλά τροφοδοτούν τις φωτιές που ανταγωνίζονται με πάθος μεταξύ τους με την πιο μεγάλη συνήθως να είναι εκείνη της κεντρικής πλατείας Ηρώων. Δεν έχουν λείψει πάντως και τα παρατράγουδα με κλεμμένα ξύλα, η δική μου είναι πιο μεγάλη και άλλα τέτοια όμορφα.
Στη Φλώρινα πάνε κι έρχονται κατά μήκος του παγωμένου ποταμού Σακουλέβα που γυαλίζει το παγωμένο στρώμα του. Στη Φλώρινα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για τις ταινίες του πρώτου στο καφενείο “Διεθνές”, σήμα κατατεθέν πια της πόλης. Στη Φλώρινα η φασολάδα από φασόλια των γύρω χωριών, σόμπες να μυρίζουν ξύλο και τσίπουρο να ζεσταίνει την αναπνοή και το νου μας. Στη Φλώρινα οι κόκκινες πιπεριές οι διάσημες, εκείνες που όλη η γη λέει Φλωρίνης, μεζεδάκια σε κάθε ποτήρι. Στη Φλώρινα τα αρχοντικά τα παλιά και πετρόχτιστα, οι λευκές σκεπές του χειμώνα, το καταφύγιο του Αρκτούρου (κοντά στο Νυμφαίο) και οι αρκούδες που τυλίγονται στο δάσος οξιάς του Νυμφαίου, οι αγέλες των γκρίζων λύκων που δεν είναι τόσο κακοί όσο θέλουν να δείχνουν, το χιονοδρομικό της Βίγλας, η μικρή κι η μεγάλη Πρέσπα (44χλμ), οι πέτρινοι ξενώνες. Στη Φλώρινα και τα Μπαμπάρια, πρωτοχρονιάτικα καρναβάλια όπου οι καρναβαλιστές ζώνονται με κουδούνες και κάνουν τόσο θόρυβο όσο χρειάζεται ο παλιός χρόνος για να φύγει. Στη Φλώρινα και τα ρόπαλα και οι ροπαλιές στους περαστικούς κατάλοιπο, λένε, της εποχής που φυγάδευαν τους αντάρτες. Στη Φλώρινα πάνω απ’ όλα, το χιόνι το λευκό, το όμορφο πέπλο του ουρανού, της φύσης το παγωμένο δάκρυ.
ΥΓ: Η ενασχόληση με τη Φλώρινα κατά ψυχικής παραγγελίας της Μαίρης.
