Όπου βλέπεις Φωτεινή Στεφανίδη και Χρήστο Μπουλώτη, να κλείνεις τα μάτια και να πηγαίνεις. Και αν κρατάς παιδί από το χέρι, να πηγαίνετε μαζί. Την ρώτησα την σπουδαία εικονογράφο, γιατί διάβασα το νέο της βιβλίο Ο γάτος που έφυγε με τα χελιδόνια σε κείμενο του Χρήστου Μπουλώτη: Πώς δούλεψες, Φωτεινή; Πώς σε ενέπνευσε πάλι ο Χρήστος Μπουλώτης; Ποιο μυστικό κρύβεται στο βιβλίο; Το ίδιο βράδυ, έστειλε αυτό το ιδιαίτερο κείμενο:
Το βιβλίο αυτό, το περίμενα είκοσι χρόνια. Στην τελικά ιστορική κάρτα που έλαβα από τα χέρια του Χρήστου στις 29 του Γενάρη του 1999 διαβάζω κατά λέξη: «…οι γάτες που ’βαλες μπρος στο Εθνικό Μουσείο δεν είναι παρά το μικρό προοίμιο των όσων θα επακολουθήσουν παραμυθικά: Ο γάτος που έφυγε με τα χελιδόνια κι ύστερα Ο γάτος της οδού Σμολένσκη. Μόνο στρώσου στη δουλειά…» Μια υπόσχεση που τηρήθηκε αντίστροφα ως προς τη σειρά, μα σε τόσο ξεχωριστές στιγμές της αληθινής ζωής.
Από τότε λοιπόν είχε μπει ο σπόρος. Ο Χρήστος μπορεί να αργεί να κάνει πράξεις τα λόγια του αλλά (στη δικές μας συνεργασίες) δεν ακυρώνει ποτέ. Το κείμενο ήρθε στο τραπέζι μου ένα πραγματικά δύσκολο καλοκαίρι με πολλές απώλειες και συναισθηματική λύπη. Ήρθε σαν βάλσαμο. Έφερε χαρά. Τη χαρά της φιλίας που μένει ζωντανή, τρυφερή, της φιλίας που μόνο καλό μπορεί να δώσει στη ζωή. Γιατί ένα βιβλίο, μία συνεργασία, δεν είναι μόνο ένας συγγραφέας, ένας εικονογράφος και ένας εκδότης. Είναι αποτέλεσμα μιας ζωής, ειδικά όταν περνούν τόσα χρόνια αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σύμπνοιας.
Ξεκίνησα όπως πάντα με σκαριφήματα σε ένα μικρό προκασέ που τα είδαμε μαζί, πήρα υπ’ όψη τις καίριες παρατηρήσεις του και ξανακατέβαινα Εξάρχεια με 2-3 ολοκληρωμένες εικόνες κάθε φορά. Όταν τέλειωσαν οι εικόνες και έφτιαξα το κασέ, και φάνηκε η λειτουργία του ως βιβλίο, η χαρά απερίγραπτη, σαν να ήταν το πρώτο μας.
Η έμπνευση από τον Χρήστο Μπουλώτη
Ὀταν σου δίνει, σου εμπιστεύεται έναν γατούλη, έναν χελιδονογατούλη, που περιμένει είκοσι χρόνια να πετάξει, που είναι πλάι στο κάστρο της Μύρινας, της πόλης που γεννήθηκε κι έζησε εκεί τα παιδικά χρόνια ο Χρήστος, και είναι ο γατούλης σκαρφαλωμένος επάνω στις αγγελικούλες μπροστά στο Μουσείο που μοσχοβολούν ολάνθιστες ως τον έβδομο ουρανό και βάλε, όταν αυτός ο γατούλης μένει ολομόναχος, αλλιώτικος απ’ όλους τους άλλους γάτους που ακολούθησαν το ρώσικο πλοίο το γεμάτο ψάρια και χαβιάρι, προτιμώντας εκείνος τις τηγανιτές πατάτες, τη φασολάδα και την παρέα των χελιδονιών, είναι να μην πάρεις μπρος; Και μετά, με τον εξωτικό του έρωτα στην Αίγυπτο, την θριαμβευτική οικογενειακή του επιστροφή και το ανατρεπτικό τέλος της ιστορίας… Τα σπάει κανονικά. Ελπίζω να απέδωσα στο ελάχιστο. Από μόνο του υπαγόρευσε απλό καθαρό, διάφανο σχεδόν στιλ, χωρίς τίποτε εξεζητημένο. Ήθελα να λάμπει η ιστορία.
Κάποιο μυστικό που κρύβει το βιβλίο…
Πολλά μυστικά κρύβει, που ίσως και ο ίδιος ο Χρήστος δεν τα ξέρει… Διαβάζοντας τον Γάτο που έφυγε με τα χελιδόνια, αν έχει κανείς μια πιο συνολική εικόνα του έργου του, εκεί στις γραμμές ενός και καλά «παιδικού» αναγνώσματος, ανακαλύπτει κομμάτια από την ποίηση και τ’ αφηγήματά του που μόνο για παιδιά δεν είναι. Αυτό όμως δεν είναι ο Χρήστος; Χαμηλώνει στο μπόι των παιδιών για να αραδιάσει ό,τι πεθυμάει η καρδούλα του.
