Από τις ομορφότερες εικόνες που μπορεί ένας άνθρωπος να αντικρίσει είναι ένα παιδί που γελάει καθώς διαβάζει ένα βιβλίο ή παρακολουθεί κάποια ταινία (δευτερευόντως). Δε ξέρω με τι γελάνε τα σημερινά παιδιά. Μέχρι τα 6-7 τους γελάνε με γκάφες, με κόντρα ρόλους, με φωνές και τσιρίδες, με τούμπες, παραπατήματα και κυνηγητά και λιγότερο ως καθόλου με έξυπνες ατάκες ή πνευματώδεις αφηγήσεις.
Με τον Φραντζ Κλάφτα δεν γέλασα. Με τον Φραντζ Κλάφτα σε κάποιες στιγμές έκλαιγα από τα γέλια με το πνευματώδες, ευφυές, περιπαικτικό χιούμορ που φόρεσε στην ιστορία του η Κατερίνα Κρις. Νομίζω ότι τα παιδιά που φοβούνται τα “πολύ λογοτεχνικά” βιβλία, αλλά και εκείνα που αναζητούν στο διάβασμα και κάποιους διαδρόμους διασκέδασης, θα βρουν στον Φραντζ Κλαφτ και την τρελιάρικη συνομιλία κειμένου και εικονογράφησης, ένα βιβλίο που θα τα κάνει να αναθεωρήσουν πολλά γύρω από την βαρεμάρα με την οποία αντιμετωπίζουν τα βιβλία. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο αυτού του βιβλίου, μεγαλύτερο κι από τα αδιαμφισβήτητα ποιοτικά του χαρακτηριστικά.
Ένας είναι ο εχθρός, ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο άλλος, ο δεύτερος, ο πίσω, ο αναβλητικός μας εαυτός, εκείνος που προσπαθεί αλλά δεν βρίσκει απάντηση στο εντός μας χάος. Ίσως αυτά, και τη σφαγερή σάτιρα για τον χώρο του βιβλίου σε όλο του το εύρος -από το κεφάλι του συγγραφέα μέχρι τα μπεστ σέλερ και τη διακίνησή- τα καταλαβαίνουμε εμείς, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες. Ωστόσο, ο άβιβλος Φραντζ Κλάφτα “σοκάρει” τα παιδιά 8-9+ με την αναβλητικότητα, την μεγαλομανία του, το “πολύ” του που γίνεται τίποτα, τη μάχη με το μέσα και τις σκέψεις του, τις απανωτές, ανεπανάληπτες… ήττες του. Γιατί ο Φραντζ Κλάφτα είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας στον κόσμο… θα ήταν δηλαδή… αν έγραφε αυτό το βιβλίο που όλο υπόσχεται, όλο έρχεται, όλο βγαίνει από μέσα του και κατεβαίνει στα χέρια του, αλλά πάντοτε κάτι συμβαίνει και δεν το γράφει. Και όταν λέμε δεν το γράφει, το εννοούμε.
Οι επιστήμονες που μελέτησαν με πάσα σοβαρότητα την αναβλητικότητα (ανάμεσά τους και ο Φρόυντ ή ο Γουόντκινς) πρότειναν και τρία κριτήρια για τον χαρακτηρισμό μιας συμπεριφοράς ως αναβλητικής: να είναι αντι-δημιουργική, αχρείαστη και καθυστερητική. Ε, λοιπόν μην ανησυχείτε, ο Φραντζ Κλάφτα τις έχει και τις τρεις αυτές αρετές.
Πρωτότυπος ο Φραντζ Κάφκα, για τα ελληνικά δεδομένα σχεδόν μοναδική περίπτωση, με γοητευτικό αφηγηματικό ρυθμό, ευρηματικό χιούμορ που υπερβαίνει τις τυπικότητες και τις -θα το πω- κρυάδες που συναντάμε συχνά στα βιβλία που φοβούνται τον εαυτό τους και περνιούνται ως χιούμορ, έξυπνη εικονογράφηση που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το κείμενο και διαβαθμισμένα μηνύματα/σκέψεις/σάτιρα για παιδιά, εφήβους και ενήλικες.
Νομίζω από τα λίγα βιβλία της τελευταίας πενταετίας που σπάνε την μανιέρα του αναμενόμενου.
Εκδόσεις Πατάκη.
ΥΓ: Το προφανές λογοπαίγνιο με τον κορυφαίο μοντερνιστή του κόσμου Φραντς Κάφκα αναδεικνύει στον υπερθετικό βαθμό τον άβιβλο “συνάδελφό” του…
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Φραντζ Κλάφτα: τα λόγια είναι περιττά |
| Συλλογή: | Κολιμπρί |
| Συγγραφέας: | Κατερίνα Κρις |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Κρις |
| Φιλμ μοντάζ: | Μαρία Ποινιού-Ρένεση |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Φεβρουάριος 2019 |
| Διόρθωση: | Κατερίνα Βασιλοπούλου |
| Σελιδοποίηση: | Μιχάλης Γουρλεμάκης |
| Σελίδες: | 240 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-8264-8 |
