Ο Οκτάβιο Λοσάνο Πας (1914-1998), κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας (1990), ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές- όχι μόνο ισπανόφωνος- του κόσμου, στο διαμάντι του, την Ηλιόπετρα, που αξίζει να τη διαβάσετε απνευστί ολόκληρη ξανά και ξανά, γράφει μερικά από τα πιο θεσπέσια λόγια που αντάμωσε το βλέμμα μας σε σελίδες…
114 …ξέχασα τ’ όνομά σου, Μελουζίνα,
Λάουρα, Ισαβέλλα, Περσεφόνη,
έχεις όλα τα πρόσωπα όλα και κανένα,
είσαι οι ώρες όλες και καμία
μοιάζεις εσύ με σύννεφο, με δέντρο,
είσαι όλα τα πουλιά μα κι ένα αστέρι,
120 μοιάζεις εσύ με του σπαθιού την κόψη,
την κούπα την αιμάτινη του δήμιου,
κισσός που εισβάλλει, ζώνει, ξεριζώνει
και την ψυχή χωρίζει απ’ τον εαυτό της…
ω ζωή όση έζησα κι όση θα ζήσω,
190 χρόνος που με μιαν άμπωτη τραβιέται
και να κοιτάξει πίσω του δεν στρέφει,
όλα όσα πέρασαν δεν ήταν, είναι
υπαρκτά, και σιωπηλά εκβάλλουν
σε μια στιγμή καινούργια που αχνοσβήνει:
195 στο βράδυ εμπρός του νίτρου και της πέτρας
μ’ αθέατα μαχαίρια αρματωμένη}
ανεξιχνίαστο ερυθρό μελάνι
στο δέρμα μου κεντάς κι είν’ οι πληγές μου
φόρεμα που με φλόγες με σκεπάζουν,
200 φλέγομαι μα δεν καίγομαι, ζητάω
νερό απ’ τα μάτια σου αλλά αυτά είναι πέτρα,
τα στήθη, οι λαγόνες, η κοιλιά σου
όλα είναι πέτρα, γεύομαι τη σκόνη
στο στόμα σου, του χρόνου το φαρμάκι…
από το βιβλίο Οκτάβιο Πας, Ηλιόπετρα, Δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση, εισαγωγή και επίμετρο Κώστα Κοτσουρέλη, εκδόσεις Gutenberg, 2015
