Η ιστορία αυτή ξεκινά με μία αγελάδα, την αγελάδα που παράγει το γάλα από το οποίο πίνει ο Φελίξ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Πείτε αντίο τώρα στην αγελάδα, δε θα τη χρειαστούμε άλλο στην απίστευτα ευρηματική ιστορία που έγραψε ο Σταμάτης Κεσόγλου. Θα τη θυμόμαστε όμως πάντοτε την αγελάδα γιατί ήτανε κυρία με το κάπα μικρό.
Όμως η ιστορία αφορά τον Φελίξ που είναι όμορφος αλλά δεν μιλά συνέχεια γι’ αυτό, που ζει σε μια χώρα με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, οι οποίοι όμως όλοι έχουν γαλάζια μάτια. Και η Φελίξ είναι ο μόνος που έχει… κατάμαυρα. Και με το δάχτυλο τον δείχνουν τον μαυρομάτη Φελίξ στη χώρα των γαλανομάτηδων. Κι ο Φελίξ κλαίει, παραπονιέται, απορεί.
Και παίρνει την απόφαση να πάει αλλού, σε άλλη χώρα, κάπου όπου οι άνθρωποι να μην νοιάζονται για τα μαύρα του τα μάτια, κάπου που δεν θα τον δείχνουν με το δάχτυλο. Ίσως έτσι ανακάλυπτε που είναι το Μακριά. Μα του συνέβη κάτι πρωτοφανές, κάτι εντελώς Καβαφικό*:
“Και είπε σε όλους αυτό που είχε ανακαλύψει,
πώς άλλες χώρες δεν υπάρχουν,
πως όποιος φεύγει πάντα επιστρέφει,
πως πατρίδα κανείς δεν είναι εύκολο να αλλάξει”
Κι αφού μέσα σου κουβαλάς πάντα εκείνο το αρχικό σου φορτίο, ο Φελίξ, από την παρακίνηση του συγκινητικού πατέρα του, αναζητεί τον μάγο Τατά, που άλλοι τον λέγανε σοφό και άλλοι σαλτιπάγκο, που είναι ο δημιουργός του κόσμου (μάλλον) και ζει πλέον στη γη γιατι ψηλά στον ουρανό ζαλιζότανε.
“Είμαι ο μάγος ο Τατά, ταρατατά ταρατατά,
φτιάχνω τα πάντα στο λεπτό,
έναν λιγνό κι έναν χοντρό!”
Και αφού είπαν κάμποσα και άλλα τόσα…
“Και μήπως στο πρόβλημα μου είσαι ικανός να δώσεις κάποια λύση;”
“Ε, και βεβαίως είμαι ικανός να δώσω στο πρόβλημά σου λύση. Εδώ έφτιαξα κοτζάμ Παρίσι”
Ο Φελίξ ταξιδεύει για να γίνει ξανά ευτυχισμένος. Ταξιδεύει για να βρει ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια ή για να αποδεχτεί τα δικά του μαύρα ή για να βρει τι κρύβει η νύχτα μέσα στο σκοτάδι της ή για να γνωρίσει τελικά τον ίδιο του τον εαυτό.
Με το σφαγερό μπαμπάκι του Τζερόμ Τζερόμ και την επιτηδευμένα υποδόρια φιλοσοφία του Ντάγκλας Άνταμς, ο Σταμάτης Κεσόγλου φτιάχνει ένα από τα πιο διεισδυτικά στην ανθρώπινη ψυχή και την ίδια στιγμή ευκολοδιάβαστα βιβλία που μου έτυχαν ποτέ στα χέρια.
Χωρίς να θέλει να απαντήσει στα πάντα, φτιάχνει έναν ήρωα, φτιάχνει τη στράτα του και μέσα από εξήντα πέντε πολύ προσεγμένες σελίδες, δημιουργεί έναν πλούσιο λογοτεχνικό υπαινιγμό για παιδιά από 7 ετών (που διαβάζεται με ενδιαφέρον από κάθε ηλικία), έναν κοσμογονικό μύθο για τις απαρχές του κόσμου, για τον δημιουργό των πάντων, για τη διαφορετικότητα, τις διακρίσεις και τα στερεότυπα που γεννιούνται με το πρώτο κλάμα του κόσμου, αλλά κυρίως για τη μαγική συγκρότηση του εαυτού, του μόνου που θα σε ρωτήσει και ίσως του αξίζει να του εξηγήσεις.
Ευφυώς πρωτότυπο, εκκωφαντικά έξυπνο, απίθανο χιούμορ που σε πηγαινοφέρνει από τη σκέψη στο γέλιο. Και ξανά απ’ την αρχή.
Συστήνεται πάση δυνάμει.
*Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
(Κ.Π. Καβάφης, Η Πόλις)
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Φελίξ, ένα παραμύθι και η ιστορία του κόσμου |
| Συγγραφέας: | Σταμάτης Κεσόγλου |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Σισκοπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Νοέμβριος 2017 |
| Διόρθωση: | Αντωνία Κιλεσοπούλου |
| Φιλμ, μοντάζ: | Μαρία Ποινιού-Ρένεση |
| Σελίδες: | 72 |
| Μέγεθος: | 16 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-7636-4 |
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.