“Με τα παιδιά σε μονοπάτια ποίησης και θεατρικής έκφρασης” είναι ο τίτλος του εργαστηρίου που διοργανώνει το Θεατρικό Εργαστήρι Τέχνης και Πολιτισμού Ένεκα Παιδείας.
Τα “Φεγγάρια Παιδιά-Ποιήματα” θα παρουσιαστούν στην Αργυρούπολη, στον φιλόξενο χώρο του “Ένεκα Παιδείας” και, μαζί με εκπαιδευτικούς Δημοτικών Σχολείων, συμμετέχουν στα εργαστήρια ποίησης (Γιάννης Σ. Παπαδάτος) και θεατρικής έκφρασης (Γ. Γ. Στεφανίδης-Ει. Κουρεντζή).
Θα μιλήσουν για το βιβλίο οι δασκάλες Ελίνα Λυμπεράκη, Μαρία Χριστογεώργου, ενώ για την αξία της ποίησης στην εκπαίδευση θα μιλήσει η πρώην σχολική σύμβουλος Ράνια Κυριαζή.
Τα θεατρικά δρώμενα θα παρουσιαστούν από τη θεατρική ομάδα του Ένεκα Παιδείας.
Το άρτιο βιβλίο Φεγγάρια Παιδιά-Ποιήματα υπονομεύει τις βεβαιότητες, σε μετενσαρκώνει επιλεκτικά σε διάφορα σώματα και ψυχές, σου μεταλαμπαδεύει το ωραίο με απενοχοποιημένη απλότητα, αγκαλιάζει τις λέξεις με την τρυφερότητα άδολης πατρικής αγάπης, σημαδεύει αισθήσεις και νου ταυτόχρονα για να συμπλακούν σε απρόβλεπτες ενώσεις, δεν φτιάχνει δαιδαλώδη στιχουργήματα και οι νοηματικοί λαβύρινθοί του έχουν πάντα έναν μίτο διαθέσιμο για να ακολουθήσεις και να φτάσεις κάπου, αφού η έξοδος δεν είναι ποτέ μία.
“Κι αν με ρωτήσεις να σου πω τι είναι ένα ποίημα,
είναι ποτάμι ορμητικό με ή χωρίς τη ρίμα,
που ροβολά στη θάλασσα και κουβαλάει λέξεις
καλώντας σε τις πιο μεστές να βρεις και να διαλέξεις”.
Ο ποιητής υπόσχεται ταξίδια με λέξεις, σε διάφορα σχήματα, με διάφορους τρόπους και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να μην ταξιδέψεις μαζί του, καθώς η υπόσχεσή του είναι ακέραιη και αδιαπέραστη. Κάθε ποίημα αποτεφρώνει και μια πτυχή της δυσεξήγητης κυκλωτικής ασχήμιας μιας εποχής που χάνει τις λέξεις της και τις εικόνες της, από τη στιγμή που τις θέλει διαρκώς κινούμενες κι αυτές σύντομες, κοφτές, εύπεπτες. Ο ποιητής οικοδομεί το ωραίο βήμα βήμα, δίχως να κοντοστέκεται, όπως εγώ, σε αρνητικά χνάρια.
Μια φωνή μυστική ψιθυρίζει:
“Μα δεν μπορείς να πιάσεις το φως…
Κι η αγάπη
σαν το φως είναι άπιαστη,
ζεστή και λυτρώνει τον κόσμο”.
Έτσι κι εγώ, σαν τον ήλιο αγαπώ
σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Φεγγάρια Παιδιά, που λάμπουν, που χάνουν και ξαναβρίσκουν το φως τους στην ολότητα της νύχτας, που απορροφούν το φως του βασιλιά ήλιου, της αγάπης, και το εκπέμπουν κατόπιν ολούθε. Φεγγάρια Παιδιά που αιχμαλωτίζουν τα βλέμματα με την οικουμενική ομορφιά τους, με την αθωότητα και τη δίψα τους για ζωή, γιοι και κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή, όπως έγραφε ο Γκιμπράν στον αλησμόνητο Προφήτη του. Φεγγάρια Παιδιά που ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, να κάνουν τις ερημιές οάσεις.
Με άψογα δουλεμένους στίχους, που όταν είναι έμμετροι είναι πράγματι έμμετροι, με την απόλυτη μουσικότητα που αυτοί κουβαλούν και αφήνουν τη γλώσσα και το μυαλό απρόσκοπτα να καλπάζουν, με χιούμορ, με ρεαλισμό και τη μαγική εκδοχή του, με φαντασία και σουρεαλισμό, επικαιροποιημένα και διαχρονικά, με αγάπη που έχει χωθεί σε κάθε μονοπάτι, ο ποιητής Γιάννης Σ. Παπαδάτος περιφρονεί το ασήμαντο και δονεί, μέσα από μυθολογικές, λογοτεχνικές, παραμυθικές και λαϊκοπαραδοσιακές συνομιλίες, το όμορφο, εκείνο που δεν είδαν πολλοί αλλ’ άξιζε τον κόπο, εκείνο που καθαγιάζει, εκείνο που σε φτιάχνει άνθρωπο μεταξωτό, κατά Καρούζο, ή εκείνο τον μικρό, πεισματάρη συνωμότη που μέσα στο καμαράκι του Ελύτη εργάζεται νύχτα μέρα για τον κόσμο τον αλλιώτικο να ‘ρθει, εξοντώνοντας τη φθορά. Αυτός είναι ο κόσμος που φτιάχνει ο ποιητής που έχει το μέτρο μέσα του και το ρύγχος να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων όσο κάτω κι αν κρύβεται.
