Το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι απλά μια μεγάλη αφορμή.
Να μιλήσεις, να συζητήσεις, να εξηγήσεις, να παιδευτείς, να ψάξεις, να αναζητήσεις, να βιώσεις, να αισθανθείς. Τη βία της εξουσίας, τη βία του διπλανού, τη βία της ανοησίας, τη βία του όχλου και των μαζών, την υποχρέωση σου για ευσυνειδησία, για πράξεις. Δεν τάσσομαι στο πλευρό κάποιου παρά μόνο της αλήθειας. Γιατί αλήθεια είναι ότι επέζησε από τη λήθη (α+λήθεια) όπως λέει κι ο μεγάλος δάσκαλος.
Το Πολυτεχνείο του 73′ είναι απλώς μια αφορμή να μιλήσεις για ιδέες όμως η δημοκρατία, η ισονομία, τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις κι όχι να πάρεις κάποια Χ θέση απέναντι στο τότε γεγονός που από τη φύση του είναι αντιφατικό και ακόμα προκαλεί στους Έλληνες ανάμεικτες συγκινήσεις. Λίγη σημασία έχει για τα παιδιά της πρώτης ηλικίας κάτι τέτοιο. Η ουσία μετρά…Κι η ουσία λέει θέλω να είμαι ελεύθερος, θέλω να συναποφάσιζουμε για κάτι καλό. Γι’ αυτό…
Ας δούμε τα δέκα-κατά τη γνώμη μου-ιδανικά τραγούδια για αυτές τις ημέρες. Έχουν μπόλικη αγάπη και αρκετό από το κλίμα εκείνων των ημερών.
Πατώντας πάνω στον τίτλο μπορείτε να το ακούσετε εφόσον υπάρχει στο youtube.
1.
Ερμηνεία: Δήμητρα Σταυράκη, Μουσική-Στίχοι: Αλέξανδρος (Άλκης) Σταυράκης, αδισκογράφητο
Με χρώματα ζωηρά λαμπερά
Ζωγραφίζω μια καρδιά που χτυπάει δυνατά
που χτυπάει δυνατά και μιλά και γελά
και τον κόσμο αγαπά.
Με της καρδιάς τα χρώματα
τον κόσμο ζωγραφίζω
κόκκινο, πράσινο και θαλασσί
δίχως να βάλω γκρίζο.
Με χρώματα πολλά ζωηρά, λαμπερά,
θα σου φτιάξω μια καρδιά που χτυπάει δυνατά,
που τον κόσμο θ’ αγαπά, θα πονά, θα βοηθά
και ποτέ δε θα λυγά.
Με της καρδιάς τα χρώματα
τον κόσμο ζωγραφίζω
κόκκινο, πράσινο και θαλασσί
δίχως να βάλω γκρίζο.
ΥΓ: Το προτείνω σε όλους, είναι το χιτ σε όποια τάξη μπαίνω εδώ και τρία χρόνια (αχ, Ράνια) και απορώ πως δεν το έχει δισκογραφήσει ακόμα κάποιο τσακάλι από κάποια δισκογραφική.
2.
Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη
είσαι ωραία, τρανή
Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη
σε αγαπάμε πολύ.
Τα μικρά ντενεκάκια
σα μείνουν αδειανά
βρίσκουν εδώ σπιτάκια,
φίλους, πάλι δουλειά.
Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη
είσαι ωραία, τρανή
Ντενεκεδούπολη, Ντενεκεδούπολη
σε αγαπάμε πολύ.
3.
ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη, στίχοι: Νότης Περγιάλης, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια κι’ οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα
κι’εκείνος χαμογέλαγε.
Ποιός κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.
4.
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης, Στίχοι-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Είμαστε δυο, είμαστε δυο,
η ώρα σήμανε οχτώ
κλείσε το φως, χτυπά φρουρός,
το βράδυ θά ‘ρθουνε ξανά
έμπα μπροστά, έμπα μπροστά
και οι άλλοι πίσω ακολουθούν
μετά σιωπή και ακολουθεί
το ίδιο τροπάρι το γνωστό
Βαράνε δυο, βαράνε τρεις,
βαράνε χίλιοι δεκατρείς
Πονάς εσύ, πονάω εγώ,
μα ποιος πονάει πιο πολύ
θά ‘ρθει καιρός να μας το πει
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί
Ο εκδικητής ο λυτρωτής
είμαστε δυο, είμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
5.
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι
φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους
Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα
Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα
6.
Ερμηνεία, Μουσική: Μάνος Λοϊζος, Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου, Πρώτη εκτέλεση: Σούλα Μπιρμπίλη
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά
Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ’ τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά
Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά
Και σπάνια εκτέλεση από Μερκούρη, Λοίζο, Κωχ πατώντας εδώ
7.
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το ‘χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
σ’ ένα βαθύ πηγάδι το ‘χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
Και live εκτέλεση από το Β. Παπακωνσταντίνου εδώ
8.
Θα σημάνουν οι καμπάνες (εξαιρετική διασκευή των Μπλε)
Πρώτη ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μες τα σίδερα και κείνοι μες το χώμα.
Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει
Κι η κλασική εκτέλεση εδώ
9.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου, στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.
Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.
Ένα σύννεφο ειν’ η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.
10.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
Ερμηνεία: Χ. & Π. Κατσιμίχας, , στίχοι, μουσική: Διονύσης Τσακνής
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το ‘χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε – αν σώζεται –
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Τέλος, θέλω να παραθέσω ένα τραγούδι που ελάχιστοι έχουν συνδέσει με τέτοιες περιστάσεις. Όχι, δεν είναι αντιστασιακό, Πολυτεχνειακό κτλ. Αλλά αντιστέκεται όταν το ακούς από παιδιά. Ιδού λοιπόν το bonus track:
Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι
Μουσική-Ερμηνεία: Διονύσης Τσακνής, Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε
Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
και ξαναχάσ’το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου
Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της
Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε
Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
μ’αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε
Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
και ξαναχάσ’το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου.
Δείτε ακόμη:
Όλα τα τραγούδια που σχετίζονται με το Πολυτεχνείο
12.410 και 1 τριαντάφυλλα (εξαιρετικό ελληνικό animation)
Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει τη Ρωμιοσύνη έξω από το Πολυτεχνείο
Εκπαιδευτικές επισκέψεις με αφορμή τη δημοκρατία
