«Κάθε πρωί η Δόνα Τερηδόνα ρωτούσε τον καθρέφτη της, έναν αστραφτερό καθρέφτη με χρυσή, γυαλιστερή κορνίζα:
-καθρέφτη, καθρεφτάκι, ποια στον κόσμο αυτό έχει το χαμόγελο το πιο γλυκό;»
Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια, μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίστηκε η Λουκία, που είχε το ομορφότερο χαμόγελο στον κόσμο. Τότε η μοχθηρή, ύπουλη ψυχή της Δόνας Τερηδόνας έλαβε δράση και άρχισε να… μηχανορραφεί και να ρίχνει σατανικά σχέδια.
Τρεις γορίλλες με σομπρέρο άρπαξαν τον οδοντογιατρό της Λουκίας και τον έκλεισαν στα ανήλιαγα υπόγεια. Ένα ζαχαροπλαστείο με απίστευτα, κάθε λογής λαχταριστά γλυκά, που κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό τους, άνοιξε απέναντι από το σπίτι της. Οι γορίλλες άδειασαν το σωληνάριο με την οδοντόπαστα της Λουκίας και το γέμισαν με σαντυγί από υπερζάχαρη, ώσπου στο τέλος άρπαξαν και την ίδια τη Λουκία! Και τα σχέδια εννοείται δεν σταμάτησαν.
Η Λουκία όμως, ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει για να έχει το πιο λαμπερό χαμόγελο. Έπλενε καλά, καλά τα δόντια της. Ποτέ, μα ποτέ δεν το ξεχνούσε!
Κι εμείς; τι κάναμε;
Φέραμε καταρχήν τις οδοντόβουρτσές μας, γιατί χάρη σε αυτές τα δόντια μας παραμένουν όμορφα και γερά.
Τις παρατηρήσαμε, τις συγκρίναμε και…
βρήκαμε κάποιες ίδιες και κάναμε ζευγαράκια
τις χωρίσαμε ανάλογα με το μήκος τους, σε μακριές- κοντές.
τις ομαδοποιήσαμε με βάση 1 κοινό χαρακτηριστικό κάθε φορά το χρώμα, το μέγεθος,
τις μετρήσαμε…
Kαι όπως και η Λουκία, έτσι κι εμείς μάθαμε πως να πλένουμε πολύ καλά τα δόντια μας
και για να εξασκηθούμε φτιάξαμε ένα μεγάλο στόμα με 20 δοντάκια από κάψουλες καφέ.
`
Και μετά, είχαμε πολλές οδοντόβουρτσες, ένα μεγάλο στόμα… και φτιάξαμε το δικό μας ταμπλό.
Τι φυλάει τα δόντια μας; Μα φυσικά η οδόντουβουρτσα και η οδοντόπαστα!
Οι προστάτες των δοντιών μας στάθηκαν γύρω, γύρω από το στόμα.
Η τρίχρωμη, τριπλής δράσης, οδοντόπαστα από πλαστελίνη
με το άσπρο κοινό χρώμα, που όλοι ήθελαν στη μέση,
περιφρουρεί το λαμπερό μας χαμόγελο.
Οι λεζάντες των παιδιών με αναδυόμενη γραφή.
Με τους “φύλακες των δοντιών” αφήνουμε κάθε μικρόβιο απέξω!
