Τα καλά βιβλία δεν έχουν ηλικία, δεν έχουν ημερομηνία λήξης, δεν έχουν γραμμή τερματισμού.
Ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία του 21ου αιώνα, Το παλιόπαιδο, της Αγγελικής Δαρλάση, σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή, που κυκλοφόρησε το 2014 από τις Εκδόσεις Πατάκη, θα κυκλοφορήσει στα ιταλικά με τον τίτλο Il Ragazzaccio σε μετάφραση της Tiziana Cavasino από τον εκδοτικό οίκο Camelozampa.
Η κυκλοφορία του αναμένεται στα μέσα Νοεμβρίου και εντάσσεται στο πρόγραμμα Reading Diversity, που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Creative Europe ένα έργο με στόχο την αύξηση της διακρατικής κυκλοφορίας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, με ιδιαίτερη προσοχή σε λιγότερο χρησιμοποιούμενες γλώσσες όπως τα δανικά, τα ολλανδικά, τα εσθονικά, τα ελληνικά, τα νορβηγικά και σουηδικά.
Το Reading Diversity περιλαμβάνει τη μετάφραση, έκδοση και διανομή στην Ιταλία 25 βραβευμένων τίτλων για παιδιά και εφήβους από διαφορετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Παλιόπαιδο είχε λάβει βραβείο σε εικονογράφο και συγγραφέα βιβλίου με πολύχρωμη εικονογράφηση (picture book ή album) για την εικονογράφηση και για το κείμενο από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 2015.
Η ιστορία του “Παλιόπαιδου” είναι εμπνευσμένη από τα πεπραγμένα του μουσικού και οικονομολόγου Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου ο οποίος το 1975, μαζί με άλλους εθελοντές δασκάλους έφτιαξε την πρώτη ορχήστρα βασισμένη στον διαφορετικό τρόπο εκμάθησης της μουσικής αλλά και στην αρχή του για απεμπλοκή ουσιαστικά χιλιάδων παιδιών από τη φτώχεια, τη νεανική εγκληματικότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό των παραγκουπόλεων του Καράκας με τα σπίτια από λαμαρίνες και λάσπη στο τούβλο. Σ’ ένα γκαράζ, με λίγα όπλα και πολλή θέληση, ο 75 χρονος σήμερα Αμπρέου έκανε την πρώτη του πρόβα με 11 μόλις παιδιά. Το δημιούργημά του, το El Sistema, κατόρθωσε να αριθμεί σήμερα πάνω από 150 παιδικές και νεανικές ορχήστρες με πάνω από 500.000 χιλιάδες παιδιά της Βενεζουέλας μέλη τους. Τα παιδιά εγγράφονται στους κατά τόπους “Πυρήνες¨όπως ονομάζονται και δηλώνουν τι όργανο θέλουν να παίξουν το οποίο τους δίνεται δωρεάν. Κάθε παιδί πληρώνει 5 ευρώ το χρόνο ως κόστος συμμετοχής. Στο El Sistema, οι μαθητές δεν διδάσκονται μόνοι αλλά ενταγμένοι σε μια μεγάλη συμφωνική ορχήστρα όπου μαθαίνουν στην πράξη, παίζοντας.
Το El Sistema έχει ταξιδέψει τις αρχές του σε πάνω από 50 χώρες του κόσμου και έχει καθιερώσει τη Συμφωνική Ορχήστρα Σιμόν Μπολίβαρ ως μία από τις δέκα καλύτερες συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου. Και η μεγαλύτερη νίκη του El Sistema, θεωρώ, δεν είναι καν ότι έχει βγάλει από το δρόμο και το πιστολίδι 500.000 παιδιά. Είναι η απάντηση του Αμπρέου όταν τον ρώτησε ο Έλληνας δημοσιογράφος Γιώργος Αυγερόπουλος (Εξάντας, 30-1-2013) αν πέτυχε τους αρχικούς στόχους του. “Όχι…Για μένα, μόλις αρχίζουμε…”
Το σκληρό πρόσωπο της Βενεζουέλας και της φτώχειας όλου του κόσμου στο απόλυτο κοντράστ της ποιητικής αφήγησης της Αγγελικής Δαρλάση. Χαϊδεύει η συγγραφέας τις λέξεις με τρυφερότητα σαν να σκουπίζει το δάκρυ από το μάγουλο των Φέλιξ όλης της γης. Όχι των Φέλιξ που αδικούν τον εαυτό τους και μπλέκουν στα γρανάζια της (μικρο)εγκληματικότητας/παραβατικότητας για να αγοράσουν νέο κινητό, αναγνώστη μου. Μα των Φέλιξ που γεννήθηκαν σε μέρος άγονο από ανθρώπους, φτωχό σε πολιτικές αποφάσεις και με σκισμένη τη σελίδα που γράφει “παιδικά όνειρα”. Που ένα κλεμμένο καρβέλι σε κάνει Γιάννη Αγιάννη και το “Παλιόπαιδό” στο κρεμάνε κουδούνι ώσπου να πεις “Κόλαση μου, μη φεύγεις. Τώρα έμαθα κοντά σου”.
Η αψεγάδιαστη αφήγηση της συγγραφέως που τσιμπάει λέξη λέξη την καρδιά του αναγνώστη έχει μερικούς ακόμα συμμάχους. Είναι το υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα των εκδοτών. Όταν αγγίζω τέτοιο υπέροχης ποιότητας λευκό χαρτί, θέλω να βρω κορνίζα και να κρεμάσω το βιβλίο σαν πίνακα.
Ο Φέλιξ. Ένα όνομα. Στα λατινικά σημαίνει ευτυχισμένος. Ω, τι ειρωνεία! Ο Φέλιξ είναι δυστυχής. Ο πατέρας του λείπει συνέχεια. Είτε ψάχνει για δουλειά είτε βρίσκει και δουλεύει εξοντωτικά. Η μητέρα του είναι άρρωστη. Τροφή στο στομάχι μπαίνει αραιά και που. Ρούχα 2-3 ίδια, για όλες τις ώρες. Ένα παντελόνι που του έπεφτε κοντό, μια μπλούζα που του έπεφτε στενή, ένα παλτό που του έπεφτε μεγάλο. Ένα καρβέλι και δυο κάλτσες που ήρθαν στα χέρια του ενώ “ανήκαν” αλλού του χρέωσαν το παρατσούκλι “Παλιόπαιδο”. Να τον ακολουθεί, να τον στοιχειώνει. Να είναι η ταυτότητά του.
