Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 17+ — Λογοτεχνία για ενήλικες
Στην ουσία, αυτό μοιάζει με μονόλογο, σωστά;Ένα κουτί όπου μπορεί κανείς να ψιθυρίζει όσο θέλει, με όποιο ύφος θέλει, χωρίς να νοιάζεται για τα βλέμματα των άλλων. Όσο το σκέφτομαι έτσι, μπορώ να το δεχτώ μέχρις ενός σημείου.
Η Γιόκο Ογκάουα εξερευνά την ανθρώπινη φύση, το τυχαίο, το πεπρωμένο, την επιλογή και αιχμαλωτίζει με τη γραφή της.
Περί τίνος πρόκειται
“Όσο κι αν το συλλογίζομαι, ακόμα αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό το ξαφνικό που μ’ έκανε να αντιληφθώ την παρουσία της. Ήταν καθισμένη στον καναπέ των αποδυτηρίων. Η εμφάνισή της δεν είχε κάτι αξιοπρόσεκτο, δε μιλούσε με δυνατή φωνή σε βαθμό που να κουράζει τον κόσμο και δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ όσους γνώριζα. Ήταν απλώς καθισμένη εκεί, σιωπηλή, με σκυμμένο κεφάλι”.
Η νεαρή αφηγήτρια συναντάει στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου μια άγνωστη, συνηθισμένη γυναίκα που για κάποιο λόγο της τραβά την προσοχή. Τη δεύτερη φορά την είδε στην πισίνα να πλατσουρίζει άτακτα. Και καθώς ο πόνος στην πλάτη δεν υποχωρούσε, έκοψε την πισίνα, άρα χάθηκε και η ευκαιρία να τη βλέπει. Θα την ξαναδεί όμως καμιά δεκαριά μέρες αργότερα τυχαία να περπατά παρέα με τη συνήθη ηλικιωμένη κυρία. Τις ακολουθεί διακριτικά. “Βρισκόμουν σε υπερένταση, γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που παρακολουθούσα κάποιον“. Διέσχισαν το δάσος, έφτασαν σε μια συστάδα τσιμεντένιων κτιρίων και μπήκαν σε ένα από αυτά.
“Δεν ήρθατε για να μπείτε στο μικρό δωμάτιο των αφηγήσεων;” αναφώνησε έκπληκτος εκείνος. Όσοι είναι εκεί, περιμένουν τη σειρά τους για να μπουν στο «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», το δωμάτιο των αφηγήσεων.
“Αυτή η εξάγωνη ντουλάπα είναι το μικρό δωμάτιο των αφηγήσεων, έτσι δεν είναι; Τι κάνει, λοιπόν, κανείς εκεί μέσα;”
“Αφηγείται, φυσικά” μου απάντησε κοφτά χωρίς να προσθέσει τίποτα.
“Ό,τι αγαπάει, ό,τι απεχθάνεται, ό,τι έχει κρυμμένο στα βάθη της καρδιάς του ή ό,τι δεν καταφέρνει να κρύψει, ό,τι μας φέρνει σε αμηχανία, ό,τι μας δίνει χαρά, ιστορίες από το παρελθόν ή από το μέλλον, αλήθειες ή οτιδήποτε άλλο, όλα είναι πιθανά. Λέει ό,τι επιθυμεί να πει κανείς τη συγκεκριμένη στιγμή”.
[…] “Και στο τέλος δίνονται συμβουλές;”
“Όχι, καμία σχέση. Γιατί εμείς δεν ξέρουμε τι έχουν αφηγηθεί μέσα στο μικρό δωμάτιο. Δεν έχουμε καμία συμβουλή να δώσουμε. Επιπλέον, όσοι βγαίνουν από κει επιστρέφουν στο σπίτι τους, χωρίς πρακτικά να μας απευθύνουν καν τον λόγο”.
Εστιάζοντας
Ένας ελάχιστος προσωπικός χώρος για τον ελάχιστο εαυτό σου. Εκείνον που χαμένος στις περιδινήσεις του, σε αδιέξοδα και σε βουλές κρυμμένες, αναζητάς, εκτονώνεις, αποσυναρμολογείς, αναδιανέμεις, παραχωρείς και νέμεσαι. Μιλάς. Σιωπάς. Όλα για σένα. Για την αναδιάταξη, για την εκκένωση από τα ηλεκτρικά σου φορτία. Κανείς δεν θα σε ακούσει για να σε νουθετήσει. Οι συμβουλές είναι βάρος κι άχθος, δεν το σηκώνεις εύκολα αν ξέρεις. Εσύ ο ήρωας, εσύ το κείμενο, εσύ η ιστορία. Αδειάζεις μια καρότσα και φεύγεις δίχως να αλλάξεις μιλιά.
Πού μπαίνει το τυχαίο, που χορδίζει τον κόσμο η επιλογή και η άρνηση και πού το πεπρωμένο παίζει τις δικές του νότες; Τυχαίο, επιλογή, πεπρωμένο. Αυτή είναι η τριαδική θεότητα που αφήνει στον βωμό του αναγνώστη η Γιόκο Ογκάουα, η οποία στα 32 της (το 1994 το έγραψε) γράφει αυτό το απέριττο κομψοτέχνημα απλότητας και αφηγηματικής ροής κρατώντας τον αναγνώστη δικό της. Πού τελειώνει το ένα, πού συμπληρώνεται από το άλλο, πόσο προκαθορισμένες τροχιές είμαστε; Και δίπλα τους, η λυτρωτική δύναμη της εξομολόγησης, όχι σε εκπρόσωπο του θεού, ούτε σε επιστήμονα της ψυχής, αλλά σε ένα περίκλειστο δωμάτιο, άδειο από ψυχές, συμβουλές και κρίσεις. Μέχρι εδώ, για να μην τα προδώσουμε κι όλα.
Η γραφή της Ογκάουα, περιφρονεί συνειδητά τον χωροχρόνο, για να είναι παντού, πάντα, περιφρονεί τα συγκεκριμένα, για να είναι όλοι. Ακροβατεί με ένα κοντάρι πάνω σε ένα σχοινί αβεβαιότητας, εσωτερικής αναζήτησης και αμφιβολίας, με συναισθηματικές μεταβολές που έχουν λόγο ύπαρξης και χαρακτήρες επιτηδευμένα θολούς, για να αρχίσουν να αποκαλύπτονται μέσα σε αυτή την καταχνιά.
Η Ογκάουα δεν θέλει να καταθέτει αλήθειες, ούτε να σου λέει ποια είναι τα ψέματα. Σου παραδίδει μια εικόνα και σε αφήνει να καταλήξεις εσύ ποιο είναι τι. Η κλιμάκωση της συναισθηματικής έντασης οδηγεί βήμα βήμα σε διασαφήνιση και οδηγεί σε μερικώς λυτρωτικές συνειδητοποιήσεις.
Μια απολαυστική εξερεύνηση των παραγόντων που μας ορίζουν και το λεπτό παιχνίδι ισορροπιών μεταξύ τους.
Η Γιόκο Ογκάουα γεννήθηκε το 1962 στην Οκαγιάμα της Ιαπωνίας και σήμερα ζει στη Νισινομίγια μαζί με τον σύζυγό της. Από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της χώρας της, έχει τιμηθεί με όλα τα σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της Ιαπωνίας. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά New Yorker, A Public Space και Zoetrope. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το Άρωμα πάγου, το Ξενοδοχείο Ίρις και τον Παράμεσο. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η αστυνομία της μνήμης (2020·
Για αναγνώστες από 17 περίπου ετών.
Εκδόσεις Πατάκη.
 |
|
|---|---|
| TAYTOTHTA | |
| Τίτλος: | Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | 6角形の小部屋 |
| Συγγραφέας: | Yôko Ogawa |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Δεκέμβριος 2024 |
| Μετάφραση: | Άννα Παπασταύρου |
| Σελίδες: | 112 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-9939-4 |
