Τίτλος: Το Μελοδοχωριό θέλει μαέστρο (με cd)
Συγγραφέας: Ακριβή Λαζαρίνη
Εικονογράφηση: Δήμητρα Λαμπρέτσα
Μουσική-Τραγούδια: Σταύρος Παπασταύρου
Εκδόσεις: Ε. Ρώσση
Κάπου υπάρχει ένα χωριό. Χωρίς ζώα, χωρίς πολυκοσμία. Κάτοικοι μόνο επτά. Η Ντόνα, η Ρένα, η Μιμή, η Φανή, ο Σόλων, η Λαμπρινή και η Σία. Επτά κάτοικοι κι όμως τεράστια φασαρία. Ανυπόφορη! Τέτοια που είχε διώξει κάθε μορφή ζωής από το χωριό. Μα τι συμβαίνει σε αυτή τη συνοικία κι αντί για μελωδία, επικρατεί τέτοια φασαρία;
Έλλειψη συνεργασίας, εγωισμοί και ασυμφωνίες δημιουργούν φασαρίες και παραφωνίες. Κανείς δε συνεργάζεται με τον άλλο και τον ήχο του κοιτάει. Ποιος λοιπόν τέτοια κατάσταση να αγαπάει;
Ήταν ξεκάθαρο! Το πρόβλημα είχε λύση, μία και συγκεκριμένη: το χωριό θέλει μαέστρο! Μόνο τότε θα μπορέσουν τόσο εγωιστές κάτοικοι να φτιάξουν κάτι αρμονικό. Κι έτσι έγινε: ήρθε ο μαέστρος, πήρε τη μπαγκέτα του κι άρχισε να κουνάει τα χέρια του. Οι νότες σκύψαν το κεφάλι, βαρέθηκαν ίσως και οι ίδιες αυτό το χάλι και μπήκαν στη σειρά. Κι από ετούτη τη σειρά τους προέκυψαν πολλές όμορφες κυρίες: μελωδία, χορωδία, αρμονία ενώ κάποιες άλλες, όπως η φασαρία, η παραφωνία και η οχλαγωγία, αποχώρησαν από το χωριό.
Στο τέλος έκαναν στον μαέστρο ένα υπέροχο δώρο.
Μια ευχάριστη, διεισδυτική στα παιδιά, ιστορία για να έρθουν σε επαφή με τη μουσική και τα θεμελιώδη κύτταρά της, τις νότες. Οι νότες, που αν παιχτούν όπως να ‘ναι, δίχως πνεύμα συνεργασίας και διάθεση αποτελέσματος, τότε χάνεται η μαγεία της μουσικής, ενός εκ των μεγαλυτέρων θαυμάτων του ανθρώπου και του πολιτισμού του.
Η αφήγηση είναι έμμετρη, η ιστορία αφομοιώνεται εύκολα και οι βασικές έννοιες της μουσικής προσεγγίζονται, όχι διδακτικά αλλά προσωποποιημένες, ενταγμένες σε ένα…παραμύθι. Η συγγραφέας, πέραν της μουσικής και της γνωριμίας μας μαζί της, θέτει μια ακόμα παράμετρο για συζήτηση: τη συνεργασία. Λέξη μαγική σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και των τεχνών.
Τα τραγούδια έχουν την υπογραφή του Σταύρου Παπασταύρου. Ωραίες μελωδίες, στίχοι εύκολοι για τα παιδιά αλλά όχι απλοϊκοί, ευχάριστες ερμηνείες. Αποτέλεσμα: τα τραγούδια περνούν εύκολα στα χείλη. Κάθε νότα έχει το δικό της μουσικό ύφος, βασιλεύει στο δικό της τραγούδι περνώντας έτσι στον ακροατή το μουσικό “περιεχόμενο” και βάθος κάθε νότας. Παράλληλα με τις νότες, γινόμαστε συμμέτοχοι αρκετών μουσικών ειδών που μπορούν να επεκτείνουν τον προβληματισμό μας στις μουσικές των λαών και τα μουσικά είδη και ύφη.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο ίδιος ο συνθέτης και η Ε. Πετσίου ενώ οι στίχοι είναι της Ακριβής Λαζαρίνη.
