Διηγούταν μια ιστορία στα παιδιά ο Ροντάρι για έναν παππού που, νιώθοντας παραμελημένος και «άχρηστος» στο σπίτι του από παιδιά και εγγόνια, αποφάσισε να πάει να ζήσει με τους γάτους. Πέρασε κάτω από το σιδερένιο κιγκλίδωμα που χωρίζει τον κόσμο μας από εκείνον των αιλουροειδών και έζησε ένα σωρό περιπέτειες ως γάτος με τους φίλους του γάτους να τον υποδέχονται σαν τρελοί. Ως γάτος είναι τρισευτυχισμένος. Ως παππούς τίποτα, δυστυχής και περιττός για του άλλους.
Κάπου εκεί ο Ροντάρι ρωτούσε τα παιδιά: θέλετε ο παππούς να μείνει γάτος ή να ξαναγίνει παππούς. Τα περισσότερα παιδιά απαντούσαν να ξαναγίνει παππούς. Αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό ήταν πως θα ξαναγινόταν παππούς. «Μα πρέπει να ξαναπεράσει πάνω (και όχι κάτω) από το κιγκλίδωμα αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση», θα πουν αβίαστα πολλά παιδιά.
Να το μαγικό κάγκελο της μεταμόρφωσης. Τα παιδιά αποδέχονται δίχως κανέναν δισταγμό τέτοιους κανόνες.
Όταν θα αποφασίσετε να παίξετε οποιοδήποτε σκετς, θεατρικό παιχνίδι, να δραματοποιήσετε ένα παραμύθι ή να βάλετε ρόλους σε κάτι που ετοιμάζετε, μη διστάσετε να χρησιμοποιήσετε αυτό το «μαγικό κιγκλίδωμα» του Ροντάρι.
Ένα κοντάρι, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο ως σύνορο και το παιχνίδι θα αρχίσει να δουλεύει. Όταν περνάς από κάτω προς τα έξω, παύεις να είσαι άνθρωπος και γίνεσαι γάτος, σκύλος ή ο,τι άλλο αποφασίσετε. Όταν περνάς απάνω από το κοντάρι και προς τα μέσα, ξαναγίνεσαι ο,τι ήσουν και πριν.
Οι μεταμορφώσεις και οι εναλλαγές έτσι θα ακολουθήσουν μια ροή. «Η φαντασία», λέει ο Ροντάρι» περιμένει να τελεστεί το αντίθετο μαγικό γεγονός». Δηλαδή αυτός που πέρασε το κιγκλίδωμα και μεταμορφώθηκε, να το περάσει ανάποδα και να επιστρέψει στην αρχική του μορφή. Τα παιδιά νιώθουν μια ικανοποίηση όταν τα πράγματα επιστρέφουν στη βάση τους, όταν τακτοποιούνται με βάση το μοντέλο τάξης που έχουν στο νου τους.
Η φαντασία έχει τους δικούς της κανόνες.
