Ήταν μια φορά ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Ναταλία και ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι με τους γονείς της και τα μπόλικα ζωάκια τους: γουρούνι, αγελάδα, σκύλο, κότα, κουνέλι και άλλα. Μια μέρα τής έκαναν δώρο ένα κόκκινο σκουφάκι. Ήταν όμορφο και το φορούσε συνέχεια.
Η γιαγιά του κοριτσιού, η Φραντζέσκα, έμενε σε ένα σπίτι, μακριά, στο δάσος. Κάποτε κρυολόγησε και η Ναταλία πήγαινε κάθε μέρα να τη δει, περνώντας από το δάσος. Μα σ’ αυτό το δάσος ζούσε ένα λύκος που καταβρόχθιζε ανθρώπους. Και για να το κάνει πιο εύκολα, άλλαζε τις πινακίδες του δρόμου. Κάπως έτσι έχασε το δρόμο και η Ναταλία. Ο λύκος είδε το κόκκινο σκουφάκι της και τρελάθηκε. Της ζήτησε να το αγοράσει, μα εισέπραξε την σθεναρή άρνηση του κοριτσιού.
Είχε κίνητρο ο λύκος. Ήθελε να γοητεύσει την όμορφη πριγκίπισσα λύκαινα. Μα πώς να τα καταφέρει δίχως ένα όμορφο κόκκινο σκουφί σαν κι αυτό; Έτσι, έτρεξε στο σπίτι της γιαγιάς, την δελέασε έξυπνα να φύγει από το κρεβάτι, πήρε τη θέση της και περίμενε τη Ναταλία για να της πάρει το κόκκινο σκουφάκι. Θα τα καταφέρει να το αποκτήσει και να βγει νικητής στη μάχη για την καρδιά της λύκαινας; Ποια θα είναι η τύχη της Ναταλίας;
Η Ναταλία (ή Gelsomina στο ιταλικό πρωτότυπο) είναι ένα γοητευτικό αναποδογύρισμα της διάσημης ιστορίας της Κοκκινοσκουφίτσας. Τα ανάποδα παραμύθια κουβαλούν μερικές δεκαετίες στην πλάτη τους, από τότε που κάποιοι συγγραφείς κουράστηκαν να διαβάζουν τα κλασικά παραμύθια φορτωμένα με τα στερεότυπά τους. Ο λύκος ήταν πάντα κακός. Αυτό ενοχλούσε κι εκείνος και μεταξύ μας και πολλούς από εμάς. Ο Αγκοστίνο Τράινι παίρνει την ιστορία και της αλλάζει τα φώτα. Το σκουφάκι της “Κοκκινοσκουφίτσας” γίνεται πόθος για τον κακό λύκο του οποίου την καρδιά μαλακώνει μόνο η διεκδίκηση της αγαπημένης του. Η γιαγιά κάνει εξτρίμ σπορ, η Ναταλία είναι πεισματάρα και αρνείται σθεναρά στον λύκο που τρέμουν όλοι, ο λύκος όλα τα κάνει κάτω από την πίεση του θεού έρωτα και κυρίως… δε μπορεί να φάει (τουλάχιστον στην αρχή γιατί μετά δε θα ήθελα να το προδώσω) τη Ναταλία επειδή του μυρίζει μπανάνα το αφρόλουτρό της.
Είναι ένα ανάποδο παραμύθι για τη δύναμη. Τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συγκρουστείς με τους φόβους σου, τη δύναμη να διεκδικήσεις, τη δύναμη του έρωτα που μετουσιώνει, σηματοδοτεί και επανανοηματοδοτεί, αστροφέγγει και μετατρέπει, τη μαγική “δύναμη” ενός αντικειμένου (κόκκινο σκουφί) που σε μεταμορφώνει στα μάτια του άλλου αλλά κυρίως στα δικά σου, τη δύναμη των “ειρηνικών” προσεγγίσεων και του ξεγελάσματος, τη δύναμη, τέλος, των ίδιων των παραμυθιών.
Ο λύκος του Τράινι δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Είναι πέρα από τις αρχετυπικές αυτές προσεγγίσεις. Εκείνες που ο Νίτσε καυτηρίασε όσο κανείς άλλος ίσως, αντιτάσσοντας έναν μεγεθυντικό φακό που μεγαλώνει ό,τι ομορφαίνει και εντείνει τη ζωή. Κι είναι ωραίο να μαθαίνουμε, μεγάλοι και παιδιά, να προσεγγίζουμε μορφές και γεγονότα πέρα από επιπόλαιες, μονοσήμαντες ετικέτες, πέρα από ηθικές ερμηνείες. Ο λύκος αυτός παλεύει για τον έρωτά του. Αυτός θα του δώσει αξία, νόημα, σκοπό. Καλώς; Κακώς; Ας μην το κρίνουμε πάλι. Σημασία έχει ότι παλεύει για κάτι όμορφο. Το σκουφί του χρειάζεται. Και η πλεκτάνη που στήνει τίθεται στην υπηρεσία του ευγενούς σκοπού του. Δεν το λες κι αμελητέο, έτσι;
Προτείνεται.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το κόκκινο σκουφάκι |
| Συγγραφέας: | Αγκοστίνο Τράινι |
| Συγγραφέας: | Αγκοστίνο Τράινι |
| Εκδόσεις: | Παπαδόπουλος, Φεβρουάριος 2016 |
| Μετάφραση: | Σοφία Παλάκη |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 29 |
| ISBN: | 978-960-569-544-6 |
