Σ΄έναν εκδοτικό οίκο δεκάδες ειδικοί έφτιαχναν κάποτε ένα λεξικό. Ένα αυγουστιάτικο βράδυ, η σελίδα με τη λέξη “γιατί” ήρθε πάνω πάνω στη στοίβα των χαρτιών. Από το ανοιχτό παράθυρο, στιγμή δεν το σκέφτηκε, δραπέτευσε κι αφέθηκε στον αέρα. Παρατήρησε την πόλη. Παραξενεύτηκε με τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα σε ένα κτίριο όπου έπαιζαν παιδιά. Οι μεγάλοι ήταν λυπημένοι και μέσα στο κτίριο μοίραζαν φαγητό. Κατέβηκε το “γιατί” κι ένα παιδί έπιασε το χαρτί. Και τότε άρχισαν οι ερωτήσεις. “Γιατί ο κόσμος να είναι άδικος;” Γιατί όλοι στη Γη δεν είναι ίσιοι;”
Του ‘πε να γίνει μαγικό χαλί και το μήνυμα να μεταφέρει παντού. “Αν μπορείς να βρεις και στον μπαμπά μου μια δουλειά για να πάψουμε να μένουμε εδώ…”
Έτσι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του “Γιατί”. Πέταξε πάνω από πόλεις και χωριά, πέρασε βουνά και θάλασσες, έφτασε σε μεγαλουπόλεις, μπήκε σε δωμάτια νοσοκομείων. Παντού συναντούσε παιδιά. Παιδιά με ερωτήσεις πιασμένες στην άκρη της γλώσσας. Παντού οι αναπάντητες, “αφελείς” παιδικές απορίες. Παντού τα παιδιά έστελναν το “Γιατί” και κάπου αλλού, να ψάξει για απαντήσεις, να βρει λύσεις. Το τελευταίο παιδί έκλαιγε στο δρόμο. Ήταν χτυπημένο. Έκανε το “Γιατί” σαίτα και το έστειλε “μακριά από τον δυστυχισμένο κόσμο μας”. Στον ουρανό. Και πήγε. Συνάντησε το πιο φωτεινό αστέρι-ευχή. Κι εκεί, τα αστέρια και οι ευχές έκαναν το ανεπανάληπτο “καθήκον” τους. Βρήκαν όλα τα παιδιά που είχε συναντήσει το “Γιατί” και με μια μεγάλη έκρηξη, η ελπίδα, η μάγισσα αυτή λέξη, ήρθε και τα συνάντησε όλα.
Ένα μοναδικό ταξίδι στο άδικο της γης. Το άδικο που παντού και πάντα, εντοπίζουν πρώτα τα παιδικά μάτια κι οι ψυχές. Γιατί τη ζωή τη φτιάχνουν οι μεγάλοι και δεν τη βλέπουν πως γίνηκε. Γιατί τα παιδιά είναι για τους περισσότερους μια ουρά δεμένη στο φουστάνι μιας γυναίκας ή το μπατζάκι κάποιου πολυάσχολου κυρίου. Μαεστρικά, ο συγγραφέας παίρνει μια σελίδα με ένα γιατί και την κάνει ταξίδι, καταγγελία, θρήνο και τελικά ελπίδα και φως. Γλώσσα και νοηματικές εικόνες ποιητικές, τρυφερότητα και την ίδια ώρα σκληρό χάδι βαναυσότητας, σκοτάδι και στο τέλος η μοναδική χαραμάδα που ίσως καταφέρει να φωτίσει τον αντιφατικό κόσμο. Τα παιδιά.
Πολυχρωμία και πολλές παλ αποχρώσεις στα πινέλα της Έφης Λαδά, εικονογράφηση σιμά στο κείμενο, το συντροφεύει και κάνει το δικό της ταξίδι στο πλάι του, με τη δική της ποίηση και τα “γιατί” να οπτικοποιούνται ενίοτε με ρεαλισμό, ενίοτε με φαντασία.
Στην τάξη
Παίρνουμε μερικές σελίδες Α4. Χαράζουμε τρεις οριζόντιες και δυο κάθετες γραμμές. Έχουμε 12 πλαίσια, 12 μικρές κάρτες. Συζητάμε στην ολομέλεια. Κάθε παιδί εκφράζει τη δική του απορία, το δικό του γιατί. Τα καταγράφουμε. Αν τα παιδιά είναι σε θέση να γράψουν (για νηπιαγωγείο), τα αφήνουμε να γράψουν μόνα τους τις απορίες τους ή έστω κάποιες λέξεις από το “γιατί” τους. Αναποδογυρίζουμε τις κάρτες. Τραβάμε τυχαία κάθε μέρα από 1 ή 2, λίγο πριν το σχόλασμα ή το πρωί, στις πρωινές αναφορές/ρουτίνες. Προσπαθούμε να απαντήσουμε. Δε θα είναι πάντα εύκολο αλλά θα κάνουμε μαγικά ταξίδια σε θέματα που θα μας ανοίξουν πρότζεκτ, σχέδια εργασίας, ενασχολήσεις, δρόμους.
Αν θέλετε κάτι πιο έτοιμο, βουαλά. Μην ξεχνάτε να αξιοποιήσετε τη δυνατότητα των παιδιών για γραφή.
Εκτυπώστε μια φορά και αναπαράγετε σε πολλά αντίτυπα. Η πρώτη καρτέλα μπορεί να γίνει το εξώφυλλο του “παιχνιδιού’ μας ή να μπαίνει ως μπροστινή όψη σε κάθε καρτέλα-γιατί. Αυτά. Και γεια σας.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το Γιατί των παιδιών φέρνει την Ελπίδα |
| Συγγραφέας: | Βαγγέλης Ηλιόπουλος  |
| Εικονογράφηση: | Έφη Λαδά |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Νοέμβριος 2015, Α’ έκδοση 2012 |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 22 |
| ISBN: | 978-90-16-6176-6 |
