“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γέρος και γριά. Ζούσαν σ’ ένα σπιτάκι στην άκρη του χωριού.
Όλα τα καλά που ήθελαν στη ζωή τους, τα είχαν. Το μόνο που τους έλειπε για να είναι ευτυχισμένοι ήταν ένα παιδάκι.
“Αχ, ας είχαμε ένα παιδάκι κι ας ήταν βατραχέλι” έλεγαν ο γέρος και η γριά“.
Ένα παραδοσιακό παραμύθι από τη Λέσβο, ένα νησί σταθμό στο ταξίδι των προσφύγων με αφήγηση που ρέει και εικόνες που σε ταξιδεύουν. Μοιάζει μ’ εκείνα τα παραμύθια που έλεγε η γιαγιά και κρεμόμουν από τα χείλη της για να ακούσω, μα και που ήθελα να μου αφηγείται ξανά και ξανά, μη τυχόν και μου ξέφυγε κάτι από την ιστορία. Μια φορά λοιπόν κι έναν καιρό ήταν ένας γέρος και μια γριά που ήθελαν όσο τίποτε άλλο, ένα παιδάκι για συντροφιά, ας ήταν και ένα πράσινο βατράχι. Ήθελαν κάποιον να φροντίζουν και να αγαπούν και να ολοκληρώσει την ευτυχία τους.
Και επειδή στα παραμύθια, όλα είναι δυνατόν να συμβούν μια μέρα εμφανίστηκε στην πόρτα τους ένα βατραχέλι, ένα μικρό βατραχάκι . Το βατραχέλι γέμισε με ευτυχία το ζευγάρι και έδωσε νόημα στη ζωή τους. Ήταν ολομόναχο χωρίς γονείς και έγινε το παιδί που τόσο επιθυμούσαν. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη, θα είχαν επιτέλους το δικό τους μωρό, το βατραχέλι τους. Τα χρόνια πέρασαν και το βατραχέλι μεγάλωσε, πήγε σχολείο σα φυσιολογικό παιδάκι. Μια μέρα όμως αρρώστησε και η μάνα του η γριά αναγκάστηκε να το αφήσει για λίγο μοναχό του. έβαλε τη σούπα να βράζει στη φωτιά και έφυγε να πάει σε μια δουλειά. Όταν γύρισαν στο σπίτι αργά το απόγευμα ο γέρος και η γριά δεν βρήκαν το βατραχέλι πουθενά. Είχε εξαφανιστεί…
Οι δυο γέροι άρχισαν να κλαίνε απαρηγόρητοι, γιατί δεν είχαν το νου τους στο βατραχέλι τους και δεν ήξεραν τι απέγινε.Το βατραχέλι ήταν γι’ αυτούς το μονάκριβο παιδί τους και παρηγοριά για τα γηρατειά τους. Εκείνη την ώρα πέρασε ένα πουλάκι και ρώτησε να μάθει τι συνέβη. Το πουλάκι ένοιωσε τον πόνο τους κι άφησε ένα φτεράκι. Το νέο γρήγορα μαθεύτηκε και το πουλάκι το είπε στη βελανιδιά. Κι αμέσως η βελανιδιά έριξε όλα τα βελανίδια της για συμπαράσταση. Η βελανιδιά το είπε σ’ ένα αρνάκι που περνούσε και σιγά σιγα το έμαθε όλο το χωριό.
Μέσα σε μια μικρή κοινωνία αναβιώνουν αξίες όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη. Όλοι οι άνθρωποι του χωριού έλεγαν την ιστορία με το βατραχέλι που χάθηκε και ένοιωθαν τη θλίψη του ζευγαριού. Ως κι η βρύση σταμάτησε να βγάζει πια νερό και στέρεψε. Οι άνθρωποι και τα ζώα διψούσαν και τα δέντρα και τα λουλούδια μαραίνονταν.
“Γιατί όταν λυπάται ένας, πώς είναι δυνατόν οι άλλοι να είναι χαρούμενοι;
Όταν πονάει ένας, πώς είναι δυνατόν οι άλλοι να μην πονούν;“
Όταν η γριά και ο γέρος συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί, αποφάσισαν να σταματήσουν το θρήνο για το βατραχέλι τους. Η ζωή συνεχίζεται και οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι και τα νερά να τρέχουν και τα δέντρα να είναι πράσινα. Πάντα θα θυμούνται το βατραχέλι τους με αγάπη. Όμως όπως συχνά συμβαίνει στα παραμύθια, τίποτα δεν έχει τελειώσει και ο πόνος θα δώσει τη θέση του στη χαρά. Γιατί το βατραχέλι τα κατάφερε και ζει. Δεν θα σας αποκαλύψουμε όμως περισσότερα γιατί το νέο μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και η χαρά τους δεν περιγράφεται. Μαζί στον πόνο, μαζί και στη χαρά οι άνθρωποι ενωμένοι αντιμετωπίζουν τα δύσκολα. Το βατραχέλι, το μικρό βατραχάκι γνώρισε την αγάπη και τη στοργή και βρήκε μια φιλόξενη αγκαλιά.
Η υπέροχη εικονογράφηση έγινε από την Έφη Λαδά και ενώνει κομμάτια της ιστορίας μέσα από θάλασσα, γη και ουρανό με αλληγορικά στοιχεία. Τα ζώα, τα δέντρα, τα στοιχεία της φύσης αποκτούν ανθρώπινη υπόσταση, συμπάσχουν και μοιράζονται τον πόνο και τη χαρά. Τα συναισθήματα αποτυπώνονται με κάθε λεπτομέρεια στα πρόσωπα και τις μορφές. Μια πανδαισία χρωμάτων, ένα μικρόκοσμος που ζωντανεύει πάνω στις σελίδες και ένα τοπίο που μαγεύει.
Η έκδοση είναι δίγλωσση, στα ελληνικά και στα αραβικά. Τα έσοδα συγγραφέων και μεταφραστών θα πάνε στη βραβευμένη ΜΚΟ «Αγκαλιά» (βραβείο Raul Wallenberg 2016 του συμβουλίου της Ευρώπης) για την ενίσχυση του έργου της με τους πρόσφυγες.
Η ιστορία για το βατραχέλι μας αποκαλύπτεται στον επίλογο του βιβλίου από τους συντελεστές του βιβλίου.Η γιαγιά του Γιώργου Τυρίκου το 1943 έφυγε από την Κάλυμνο και κατέληξε πρόσφυγας στη Συρία και έπειτα στην Παλαιστίνη. Όταν έμαθε ότι ήρθαν πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή στην Κάλυμνο πήγε να τους συμπαρασταθεί. Οι παππούδες της Κατερίνας και της Ελένης είναι κι εκείνοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και ήρθαν στη Λέσβο το 1914. Το βατραχέλι ήταν το αγαπημένο παραμύθι της γιαγιάς Ελένης.
Ο Σιδίκι που έκανε τη μετάφραση στα φαρσί, ήρθε κι εκείνος πρόσφυγας στη Λέσβο το 2008 από το Αφγανιστάν. Η Ναουζάτ έκανε τη μετάφραση στα αραβικά και είνια πρόσφυγας από τη Μέση Ανατολή. Η Αγγελική ήταν εκείνη που μετέφρασε το βατραχέλι στα αγγλικά και πιστεύει πως το να προσφέρει κανείς βοήθεια στον συνάνθρωπο είναι μεταδοτικό. Το βιβλίο αυτό είναι καρπός όλων αυτών των ανθρώπων. Αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας για έναν κόσμο ειρηνικό όπου ο ένας θα βοηθάει τον άλλον και μιλούν τη μια και μόνη γλώσσα της αγάπης.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο εδώ
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το βατραχέλι |
| Δίγλωσση έκδοση: | Ελληνικά – Αραβικά |
| Συγγραφέας: | Κατερίνα Ευσταθίου – Σελάχα , Γιώργος Τυρίκος – Εργάς |
| Εικονογράφηση: | Έφη Λαδά |
| Διορθώσεις: | Αντωνία Γουναροπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκης, Μάιος 2017 |
| Σελιδοποίηση: | Φλώρα Κάβουρα |
| Υπεύθυνος εκδ. τμήμ.: | Βασίλης Δημουλίνος |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 30 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-5098-2 |
