Παιδικό έργο, σου λέει, ήταν εκείνο που ανέβασε το 2005 στο θέατρο Μικρή Πόρτα ο Θωμάς Μοσχόπουλος σε μετάφραση Ξένιας Καλογεροπούλου. Μην κοιτάτε που σήμερα ο καθείς γράφει ένα βιβλίο και ανεβάζει μια παράσταση το εξάμηνο για τους πρόσφυγες. Πριν 12 χρόνια μπορεί και να σε έλεγαν τρελό. Έχοντας βγει από το πανηγύρι των Ολυμπιακών και του Euro, η Ελλάδα ζούσε τη μέθη της εικονικής της ευτυχίας μη βλέποντας εκείνο που ερχόταν. Δε ξέρω αν το είδε η Καλογεροπούλου, δε ξέρω καν αν το είχε υποψιαστεί ο ίδιος ο Μάικ Κένι, ο καταξιωμένος και πολυβραβευμένος Βρετανός θεατρικός συγγραφέας το έργο του οποίου μετέφρασε και διασκέυασε τότε η ελληνίδα δημιουργός. Ήταν μόλις ένας χρόνος πριν όταν ο Κένι το παρέδιδε στο βρετανικό κοινό. Δεν τα λες και άσχημα τα αντανακλαστικά των δύο Ελλήνων δημιουργών, έτσι δεν είναι;
Έντεκα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου στη Μικρή Πόρτα, και έχοντας διανύσει αρκετές ακόμα διαδρομές σε άλλες σκηνές και θεατρικές ομάδες, η Ξένια Καλογερούλου, έκανε την ιστορία του αγοριού με τη βαλίτσα βιβλίο. Κι ήταν ίσως η πιο κατάλληλη να το κάνει καθώς είχε βουτήξει τόσο βαθιά στο αστόλιστο, άγλυκο μα τρυφερό πνεύμα του Κένι, που θαρρείς και διαβάζεις κάτι τόσο βρετανικό και την ίδια στιγμή πολύ δικό μας. Δικό σας και δικό μας! Ο πόλεμος και η υποχρεωτική μετακίνηση είναι απάτριδες πια.
Το αγόρι με τη βαλίτσα είναι ο Ναζ. Στα… κακά καθούμενα πόλεμος ξέσπασε στην πατρίδα του, πάνω που ο Ναζ ονειρευόταν σαν τον τρανό του ήρωα, τον Σεβάχ τον Θαλασσινό. “Μην κοιτάτε πίσω”, είπε ο μπαμπάς. “Να μην είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα θυμόσαστε”. Κι έφυγαν δίχως να κοιτάξουν πίσω. Μα και μπροστά τι να δεις; Σπίτια χωρίς πόρτες και παιδιά να κλαίνε;
Χάλια το πρώτο ταξίδι του Ναζ. Καθόλου ίδιο με του Σεβάχ. Σκηνές. ύπνος χάμω, καιρός χωρίς ελπίδα. Στο δεύτερο ταξίδι τους ζητούσαν χαρτιά για να τους αφήσουν να πάνε στο Βερολίνο, στο μεγάλο του αδερφό. Τα λεφτά δεν έφταναν. Ο πατέρας του πλήρωσε μόνο το εισιτήριο του Ναζ. Θα πήγαινε μόνος. Το μαντίλι που του κουνούσε ήταν τώρα το τελευταίο πράγμα που έβλεπε. Και μάλλον θα το θυμόταν.
Το λεωφορείο πρέπει να διασχίσει μια έρημο. Στη διαδρομή ο Ναζ γνωρίζει τη μικρή Κρίσια και γίνονται φίλοι. Σπουδαίο να κάνεις έναν φίλο ενώ μια έρημος και μια ερημιά σε κυκλώνουν. Κι ενώ ο οδηγός σε αφήνει στο τέρμα που είναι κάτι βουνά λέγοντάς σου “μέχρι εδώ με πλήρωσες”.
Μαζί με την Κρίσια θα διασχίσουν την έρημο, θα βηματίσουν μέτρο μέτρο τα χιονισμένα βουνά που γεμίζουν με τις πατημασιές τους, θα πιάσουν και δουλειά, δώδεκα ώρες τη μέρα θα γαζώνουν μπλουζάκια, στο πλάι ενός πονόψυχου που τους εκμεταλλεύθηκε περισσότερο κι από κάποιον που τους μισούσε. Πο, πο, οι άνθρωποι! Κι ύστερα, στο πέμπτο ταξίδι του Ναζ πια, θα ζαλιστούν πάνω στα κύματα των πελάγων. Και θα χαθούν με την Κρίσια. Κι ο Ναζ θα σωθεί από το άγριο πέλαγος από κάτι γέρους που μιλούσαν άλλη γλώσσα από εκείνον. Κι ύστερα θα φτάσει πιο βόρεια, σε ένα μέρος με εκατοντάδες σκηνές και απελπισμένους. Και κάπου εκεί θα βρεθεί μια τόση δα κλειδαρότρυπα για να φτάσει στο Βερολίνο, στον μεγάλο του αδερφό. Μα θα είναι όλα τόσο όμορφα;
Η περιπλάνηση του Ναζ και της Κρίσια. Η σύγχρονη Οδύσσεια όπου οι πολυμήχανοι δεν ταξιδεύουν για να δοξαστούν ή να υπερασπιστούν προγόνους και υπόληψη, φήμη και πατρίδα, μα για να σωθούν, να δραπετεύσουν από τη φωτιά που τους κυνηγάει. Η συγγραφέας, με όμορφο, ασθμαίνοντα λόγο, διόλου γλυκερό και εύπεπτο, διόλου ψυχοπονιάρικο και εκβιαστικό για τον σκληρό μυ της καρδιάς, επικαιροποιεί την ιστορία του Μάικ Κένι, βάζει το ανατολικό Αιγαίο και την Ειδομένη στο κάδρο του ταξιδιού του Ναζ και φτιάχνει μια απόλυτα ρεαλιστική διαδρομή για τη μεγάλη πληγή του σύγχρονου κόσμου που κλείνει το μάτι ξεκάθαρα στον πόλεμο, το εμπόριο ανθρώπων και “προσφύγων, την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας, την μεγάλη ψυχή κάτι ανώνυμων γέρων στο Αιγαίο και αλλού, τις λασπωμένες Ειδομένες της γης.
Τα ολοσέλιδα σχέδια του Βασίλη Σελιμά με μολύβι σε χαρτί σαν αυτόνομα εικονογραφημένα ποιητικά σχόλια του κειμένου, μια ακροβασία μεταξύ του ρεαλισμού και του συμβολισμού, της πραγματικότητας και του υπαινιγμού που λειτουργούν σε πολλά επίπεδα. Αυτή η αυτάρκειά και το περιθώριο που αφήνουν σε κάθε σελίδα να φτιάξεις σχεδόν μια ολόκληρη ιστορία από την αρχή, μαζί με την δύναμη του εικονογράφου να ενσωματώνει σε ένα σκίτσο την βασική ιδέα και συναίσθημα κάθε σελίδας, είναι έξοχα.
Εξαίρετο βιβλίο. Από τις εκδόσεις Πατάκη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το αγόρι με τη βαλίτσα |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Μάικ Κένι |
| Συγγραφέας: | Ξένια Καλογεροπούλου |
| Εικονογράφηση: | Βασίλης Σελιμάς |
| Σχεδιασμός εξωφύλλου: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Νοέμβριος 2016 |
| Διόρθωση: | Αντωνία Γουναροπούλου |
| Φιλμ, μοντάζ: | Μαρία Ποινιού-Ρένεση |
| Σελίδες: | 56 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-16-7068-3 |
