“Μια μέρα, εκεί που περπατούσα, εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου μια ιδέα.”
Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ να γράφω για το βιβλίο αυτό. Μετά από τέτοια μεγαλειώδη εκκίνηση, να σας πω “τρέξτε, αγοράστε το πάση θυσία”. Δε θα σταματήσω. Μόνο και μόνο όμως για να ολκληρώσω όσα σκέφτηκα διαβάζοντας αυτό το αψεγάδιαστο στολίδι της παγκόσμιας λογοτεχνίας που τολμώ να το συγκρίνω με την Τελεία του Ρέυνολντς σε δυναμική, υπόβαθρο και αρτιότητα.
Το “Τι μπορείς να κάνεις με μια ιδέα;” αποτελεί κατά τη γνώμη μου την υποδειγματική αφετηρία και ερέθισμα για κάθε τάξη, για κάθε σπίτι, για κάθε άνθρωπο που ζει ή εργάζεται πλάι σε ένα (τουλάχιστον) παιδί.
Μα ας δούμε λίγο την ιστορία: ένα αγόρι συναντά, καθώς περπατά, μία ιδέα. Δε ξέρει πώς βρέθηκε μπροστά του και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή σκέφτηκε από το να μην πολυασχοληθεί μαζί της μέχρι να την εγκαταλείψει, να την ξεφορτωθεί.
Όμως η ιδέα τον ακολουθούσε παντού. Τι θα έλεγαν οι άλλοι γι’ αυτόν και την ιδέα του; Ανησυχητικό αυτό! Έτσι την κράτησε κρυμμένη και δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Μα τότε συνειδητοποίησε ότι συνέβαινε κάτι τουλάχιστον μαγικό: όταν η ιδέα βρισκόταν κοντά του, το αγόρι ένιωθε να πλημμυρίζει από ευτυχία.
Κάποτε η ιδέα μεγάλωσε. Έγιναν φίλοι με το αγόρι. Την έδειξε στους άλλους. Σε άλλους φάνηκε παράξενη. Σε άλλους χάσιμο χρόνου, άλλοι την κορόιδεψαν. Παραλίγο να την εγκαταλείψει ακούγοντάς τους, Μα γρήγορα κατάλαβε: τι ξέρουν αυτοί για τη δική του την ιδέα; “Κανένας δεν τη γνωρίζει όσο εγώ. Δε με νοιάζει καθόλου αν είναι διαφορετική, παράξενη, ίσως ίσως και λίγο τρελή.”
Τη νοιάστηκε. Τη φρόντισε, της έδωσε χρόνο. Η ιδέα μεγάλωνε. Η αγάπη του γι’ αυτήν επίσης. Κι όταν ήρθε η ώρα, η ιδέα ανταπέδωσε στο αγόρι τις μεγαλειώδεις ευεργεσίες του. Τον έκανε κατακτητή του κόσμου. Όχι στρατηλάτη και δυνάστη, όχι. Κατακτητή ενός κόσμου όμορφου, ενός κόσμου που πόθησε πολύ. Γιατί η ζωή του χωρίς αυτήν την ιδέα θα ήταν στο εξής ένα αδειανό πουκάμισο, μια θάλασσα δίχως ήλιο. Κι ήταν τόσο όμορφη η ζωή πια, που η ιδέα του ανήκε πια σε όλο τον κόσμο. Και κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος. Γιατί μπορεί να αλλάξει, Κεμάλ. Με τις ιδέες μπορεί μονάχα. Με φωτιά και με τσεκούρι αλλάζουν τα σύνορα, όχι ο κόσμος.
Εκκωφαντικά γνήσιο, συναρπαστικά μεγαλειώδες. Ο Κόμπι Γιαμάντα φτιάχνει το διαμάντι τουλάχιστον του 2015. Κι εχει κι αυτή τη νεαρή Κινέζα εικονογράφο από δίπλα να συντροφεύει την ιστορία του με παράξενες σκιτσαριστές μολυβιές και έγχρωμες προσθήκες και λεπτομέρειες σε ασπρόμαυρες απεικονίσεις που δίνουν στο λευκό των σελίδων ένα μεγάλο περιθ΄ώριο, κάνοντάς το μέρος τους, αφαιρώντας τα πολλά και περιττά, κρατώντας έναν κόσμο “τόσο όσο”.
What do you do with an idea?
Πρώτα να φτιάξουμε ένα περιβάλλον γέννησης ιδεών. Έπειτα, να ενθαρρύνουμε τα παιδιά (ναι, τους αυριανούς πολίτες, κλισέ και μπανάλ φίλε μου) να σκέφτονται κι όταν γραπώνουν μια ιδέα, όταν την απαντήσουν κάπου μπρος τους, να μη δειλιάσουν να τη μοιραστούν. Να φτιάξουμε έναν χώρο ζύμωσης ιδεών και όχι μια παλαίστρα όπου οι ιδέες και το το παιδί-φορέας τους θα τρώει γροθιές μπούλινγκ ώσπου να βρεθεί στο καναβάτσο ή αυτός ή η ιδέα του. Να μάθουμε στα παιδιά να ζούνε με τις ιδέες τους κι όχι με τις ιδέες που έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Γιατί κάπως έτσι ο κόσμος χτίκιασε να νοιάζεται για το “τι θα πει ο κόσμος” και κάποιοι ακόμα αναρωτιόμαστε ποιος είναι πια αυτός ο κόσμος που λέει συνέχεια για ο,τι κι αν κάνουμε εμείς;
Κι όταν φτιάξουμε μια τέτοια ιδεατή κατάσταση… ιδεών, ο κόσμος θα αλλάξει, μαζί του κι εμείς…
ΥΓ: Οι ιδέες δεν έρχονται αν τις κυνηγάς. Οι ιδέες έρχονται και σε βρίσκουν μόνες τους αν είναι ο νους σου τέτοιος ώστε να ξέρει να τις αναγνωρίσει. Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί κάποιοι προχώρησαν τον κόσμο μπροστά. Δεν είχαν βγει για κυνήγι ιδεών. Είχαν κάνει πολλή δουλειά πριν. Απλά…
Στην τάξη (ή στο σπίτι)
Το βιβλίο αυτό είναι μαγικό γιατί σου γεννάει πραγματικά πολύ όμορφες ιδέες.
Έχω μια ιδέα.
Για σκεφτείτε… Να υπάρχει ένας πίνακας όπου τα παιδιά θα μπορούν να κολλάνε στίκερ με κάποια ιδέα που τους ήρθε και την καταγράφουν.
Το πορτραίτο της ιδέας μου
Αλήθεια, πώς φανταζόμαστε την ιδέα μας; Δε μπορεί, θα βρούμε μια ιδέα. Θα την γραπώσουμε. Κι αν δεν τη βρούμε εμείς, μπορεί να μας βρει αυτή. Οι άνθρωποι που απορροφόνται από κάποια ιδιαίτερη σκέψη, ιδέα ή δημιουργία, εκτός του ότι νικούν τη μιζέρια, δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να ζήσουν καλύτερα, μη σας πω και περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό των δημιουργικών ανθρώπων οι ιδέες. Έτσι, δε νομίζω ότι υπάρχει πιο δημιουργικός τόπος από το να δώσουμε στα παιδιά το “άνοιγμα” του νου ότι περιμένουμε τις ιδέες τους, ότι όχι μόνο τις επικροτούμε αλλά θα κάνουμε το παν ως ομάδα να τις υλοποιήσουμε.
Μέχρι τότε όμως… όταν τη βρούμε ή μας βρει, θα κλείσουμε τα μάτια και θα τη φανταστούμε. Πώς είναι; Πώς να μοιάζει; Στο παρόν βιβλίο, η εικονογράφος το απέδωσε -επιτυχώς- σαν… αβγό. Γιατί οι ιδέες γεννιούνται. Μήπως η δική σου ιδέα μοιάζει με πεταλούδα γιατί πετάει συνέχεια γύρω από το κεφάλι σου; Ή μήπως με ποτάμι γιατί κυλάει συνέχεια δίπλα σου; Όπως κι αν είναι, τα παιδιά θα κινητοποιήσουν κάθε σπιθαμή της φαντασίας τους μέχρι να την αποτυπώσουν. Και καθώς δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, περιμένετε σπουδαίες εικονογραφήσεις.
Η ιδέα μου με ακολουθεί…
Ένα παιδί περπατάει χαράζοντας μια οποιαδήποτε τυχαία διαδρομή μέσα στην τάξη. Ένα άλλο παιδί είναι η “ιδέα” του. Τον ακολουθεί αντιγράφοντας πιστά τη διαδρομή και τις κινήσεις του.
Μια ιδέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον τον δικό σου. Κι ας είναι αυτός ο κόσμος ένας άνθρωπος μόνο. Είσαι έτοιμος να την αναγνωρίσεις;
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τι μπορείς να κάνεις με μια ιδέα; |
| Συγγραφέας: | Κόμπι Γιαμάντα |
| Εικονογράφηση: | Μάε Μπέσομ |
| Εκδόσεις: | Α. Α. Λιβάνη, 2015 |
| Σελίδες: | 48 |
| Μέγεθος: | 23 Χ 28 |
| ISBN: | 978-960-14-2993-9 |
