Γράφουν οι Μαίρη Μπιρμπίλη και Απόστολος Πάππος
Τα πρόσωπα διαβάζονται. Ξεφυλλίζονται. Ονειροπολούν. Μελαγχολούν. Χαμηλώνουν το βλέμμα. Θλίβονται. Διεκδικούν. Υπομένουν. Καρτερούν. Ανασαίνουν. Δικαιώνονται. Διαψεύδονται. Αγαπούν. Αποφεύγουν.
Συμπυκνώνουν τη μαγεία της ύπαρξης. Κουβαλούν τα μάτια, τη μεγάλη γέφυρα μας με τον κόσμο. Η Έφη Λαδά κάπου τα έμαθε όλα αυτά. Σε εργαστήρι και σπουδές, σε δρόμους και χαρτιά, ίσως από κάποιο σμήνος πουλιών που πέταξε τυχαία πάνω από το δικό της σύννεφο. Μα σίγουρα το έμαθε μελετώντας τους ανθρώπους, το πρόσωπό τους που κραδαίνει με τους μύες του τα διαγγέλματα του μεγάλου σάκου της καρδιάς.
Ως εικονογράφος φαίνεται να ταυτίζεται και να αγαπά τους ήρωες των ιστοριών που αφηγείται μέσα από την παλέτα της.
Τα τοπία της είναι όμορφα, αλλά…αχ…αυτά τα πρόσωπα είναι το κάτι άλλο! Τα πρόσωπα που συχνά ξεπερνούν τα όρια της ιστορίας και της εικονογραφικής ερμηνείας της, κάνουν το δικό τους περίπατο στις σελίδες, πολιορκούν με τους δικούς τους όρους το βλέμμα. Κάτι φορές θαρρείς πως θα στήσεις πραγματική κουβέντα μαζί τους και θα σου μαρτυρήσουν τι έγινε μετά το «Ζήσαν αυτοί καλά…». Ίσως κι εμείς καλύτερα. Όχι, δεν θα ξεπεταχτούν μέσα από τις σελίδες. Ζουν μέσα σε αυτές. Από εκεί μιλούν. Από εκεί δρουν. Από εκεί σε γεμίζουν σκέψεις, λογικές και συναισθήματα.
Έφη Λαδά…Μας έδωσε την ευκαιρία να πετάξουμε σε μια κατάφυτη πλαγιά ένα κουβάρι με χρώματα και μορφές κι εκεί κάπου να συναντήσουμε κομμάτια του κόσμου της. Δε χορτάριασε. Άνθισε κι αυτό. Την ευχαριστούμε.
