Μια ιστορία διαφορετική που σε ταξιδεύει στην ιστορία της ανθρωπότητας που επαναλαμβάνεται αέναα, από πρόθεση ή χωρίς, όχι στην ιστορία που μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο από τα επίσημα βιβλία που συνήθως έχουν έναν σελιδόπονο και δεν τα λένε όλα. Αλλά στην ιστορία απλών ανθρώπων που μοιάζει ασήμαντη για να καταγραφεί στα αρχεία.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι μια βελανιδιά, ένα δέντρο που μετρά πάνω από τριακόσια χρόνια ζωής και παρακολουθεί από κοντά τα γεγονότα με τα μάτια της ψυχής.
“Ένα δέντρο ήταν, μια βελανιδιά σαν όλες τις άλλες. Σε μια μικρή πόλη του μακρινού Βορρά…
Ετούτη, όμως, η βελανιδιά ξεχώριζε μέσα στην πράσινη θάλασσα. Ήταν η ψηλότερη και η μεγαλύτερη από όλες… Μετρούσε πάνω από τριακόσια χρόνια σ’ αυτό το δάσος… Ο χρόνος, φίλος παράξενος, της είχε φέρει συντροφιά μυριάδες πρόσωπα”.
Πόσα παιδιά δεν είχαν σκαρφαλώσει στα κλαδιά της για να κάνουν κούνια; Πόσα πουλιά δεν βρήκαν καταφύγιο στα ψηλά κλαδιά της; Πόσοι νέοι και γέροι δεν κάθισαν να ξαποστάσουν στον ίσκιο της; Η βελανιδιά ήταν πάντα εκεί. Να τους φιλοξενεί χωρίς ανταλαγμα, πρόθυμη να ακούσει τις ιστορίες τους, που άλλοτε τη γέμιζαν χαρά κι άλλοτε λύπη.
Τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν και τα γεγονότα της ιστορίας οδηγούν την ανθρωπότητα σε πόλεμο προς έναν άγνωστο εχθρό και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα και κινδύνεψαν να γίνουν στάχτη. Το δάσος έγινε πεδίο μάχης και ο πόλεμος δίχως αιτία κι αφορμή. Το γέλιο έσβησε απ’ τα χείλη κι ο τρόμος κυρίευσε τη ψυχή. Γιατί ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι για μικρά παιδιά και οι στρατιώτες δεν είναι ψεύτικοι. Η βελανιδιά έστεκε εκεί, στη θέση της, ανήμπορη να βοηθήσει τα ζώα και τα πουλιά που έτρεχαν για να σωθούν.
Κάποτε τελείωσε ο πόλεμος. Η βελανιδιά ήταν ολομόναχη μέσα στην ερημιά που άφησε πίσω της η λαίλαπα της καταστροφικής μανίας των ανθρώπων. Η φύση ξαναγεννήθηκε από την αρχή. Οι κάτοικοι φύτεψαν νέα δέντρα και η βελανιδιά τώρα πια δεν ήταν μόνη. Το δάσος πηρε ζωή και οι άνθρωποι ήρθαν πάλι κοντά στη βελανιδιά όπως πριν τον εφιάλτη. Εκείνη, έστεκε εκεί να τους παρηγορήσει άλλα και να παρηγορηθεί, να διηγηθεί στα νέα δέντρα τις ιστορίες που την συντρόφευαν μια ολόκληρη ζωή. Γιατί το παρελθόν μας διδάσκει να μην κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Η συγγραφέας Γιώτα Αλεξάνδρου μας εξομολογήθηκε πώς προέκυψε η ιδέα να γράψει ένα τόσο διαφορετικό βιβλίο και να μας κάνει να νιώσουμε ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης αλλά και ν’ αναλογιστούμε τα λάθη μας.
“Η αρχική ιδέα της ιστορίας προέκυψε σε ένα ταξίδι μου στη Νυρεμβέργη το 2010. Μια παραμυθένια πόλη που βομβαρδίστηκε σφοδρά από τους Συμμάχους το 1945 και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Ανοικοδομήθηκε μετά τον πόλεμο σε μια προσπάθεια αποκατάστασης του προπολεμικού μεσαιωνικού προφίλ της.
Καθόμουν σ’ ένα ξύλινο παγκάκι στον περίβολο του κάστρου της. Είχα αφεθεί στην ομορφιά του τοπίου. Χάζευα τους περαστικούς προσπαθώντας να μαντέψω την ιστορία τους. Παρατηρούσα το ύφος τους, τον τρόπο που περπατούν, κοιτούν, συσχετίζονται. Ένα μεγάλο δέντρο δέσποζε στο τοπίο και τραβούσε την προσοχή. Τη δική τους και τη δική μου. Μια βελανιδιά. Διαδοχικές εικόνες πέρασαν ξαφνικά από μπροστά μου. Σαν από πολυκαιρισμένο φιλμ. Το χτες ήρθε να με συναντήσει στο σήμερα. Αναλογίστηκα τι έχει ζήσει αυτό το δέντρο. Σιωπηλός μάρτυρας της ανθρώπινης ιστορίας. Των φωτεινών και σκοτεινών σελίδων της. Όχι μόνο της επίσημης και καταγεγραμμένης Ιστορίας αλλά και της ιστορίας των απλών ανθρώπων. Αγόγγυστος και ανιδιοτελής αρωγός τους σε κάθε τους βήμα. Ανήμπορος υπερασπιστής της ζωής μπροστά στον παραλογισμό της ανθρώπινης απληστίας. Αυτή η ιδέα της ολοκληρωτικής αδυναμίας, του ανυπεράσπιστου του δέντρου με συγκλόνιζε πάντα. Τα αγαπώ πολύ τα δέντρα. Τα παιδιά πάλι αγαπούν τον πόλεμο. Είναι προσφιλές παιχνίδι στην καθημερινότητά τους. Όμως, το παιχνίδι γίνεται εφιάλτης, όταν η πραγματικότητα συναντήσει τη φαντασία τους. Και τότε όλα αλλάζουν… Η ζωή βέβαια θα πάρει πάλι τη σκυτάλη και θα ξανανθίσουν μέσα από τις στάχτες τα δέντρα και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Η ιστορία, οι ιστορίες συνεχίζονται…”
Ένα βιβλίο, μια ιστορία μεσα από τα μάτια της αιωνόβιας βελανιδιάς με την υπέροχη εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη, με κάδρα που θυμίζουν παλιό φωτογραφικό άλμπουμ και μια πολύ προσεγμένη έκδοση από τις εκδόσεις Παρρησία. Το αισθάνεσαι με το που πιάσεις το βιβλίο στα χέρια σου.
Το βιβλίο συνοδεύεται απο CD με την αφήγηση της ιστορίας από τη συγγραφέα Γιώτα Αλεξάνδρου και μουσική του Γιάννη Μυγδάνη. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά μοναδικό! Δείτε εδώ!
Κι αφού διαβάσουν το βιβλίο, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να αναλογιστούν τα σοφά λόγια της βελανιδιάς! Γιατί πολλά έχει να πει τόσα χρόνια που ρίζωσε στων ανθρώπων τις συνήθειες και τις πράξεις.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τα κλαδιά της σοφίας |
| Συγγραφέας: | Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου |
| Εικονογράφηση: | Ντανιέλα Σταματιάδη |
| Εκδόσεις: | Παρρησία |
| Σελίδες: | 28 |
| Μέγεθος: | 23,7 Χ 16,4 |
| ISBN: | 978-960-696-171-7 |
