Σάββατο 1η Ιουνίου και το 4ο Bobos Arts Festival στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα έχει ζεσταθεί για τα καλά με τις δεκάδες ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Στις 5:30 το απόγευμα, μια από τις πλέον αγαπημένες και επιτυχημένες τραγουδοποιούς μικρών και μεγάλων, η Τατιάνα Ζωγράφου, θα βρεθεί στην κεντρική σκηνή και με εκλεκτούς ερμηνευτές και 30μελή παιδική χορωδία θα τραγουδήσει για έναν κόσμο που αλλάζει… κι αγκαλιάζει!
Μαζί της το κίτρινο σκουφί της… Κοκκινοσκουφίτσας με την καταπληκτική Νεφέλη Φασουλή, ο καλός ο λύκος με το κίτρινο Ντεσεβό, ο γάτος που χορεύει ταραντέλα και άλλοι ξεχωριστοί καλεσμένοι, θα μας ξεσηκώσουν, θα μας συγκινήσουν και θα τραγουδήσουν τραγούδια της συνθέτριας που ερμήνευσαν κορυφαίες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον κήπο του Μεγάρου το Σάββατο.
Συνέντευξη στον Απόστολο Πάππο.
Τατιάνα καλησπέρα. Στο 4ο Bobos Arts Festival φέτος και στην κεντρική σκηνή. Πώς αισθάνεσαι για αυτήν την εμφάνισή σου;
Πραγματικά αισθάνομαι υπέροχα! Η Έλλη Δαβάκη, ο Κώστας Πολίτης και οι συνεργάτες τους έχουν κατορθώσει πραγματικά να διοργανώνουν ένα ιδιαίτερα ποιοτικό φεστιβάλ για παιδιά το οποίο από πέρυσι λαμβάνει χώρα σε έναν από τους ωραιότερους κήπους της Αθήνας, αυτόν του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Φέτος προσκλήθηκα να κλείσω αυτή την διοργάνωση με τα τραγούδια μου και είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη γι’ αυτό.
«Για έναν κόσμο που αλλάζει…κι αγκαλιάζει!» Γιατί ονόμασες έτσι αυτήν την συναυλία;
Για μένα ένα είναι το ζητούμενο. Ο σεβασμός στην ετερότητα, η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης στα μικρά παιδιά. Μόνο τότε ο κόσμος μας θα αλλάξει και θα γίνει μια αγκαλιά για όλους. Το λέει κι ο στίχος στο τραγούδι «η Ταραντέλα της πολύχρωμης μπάλας»…
«Ο ένας στου άλλου την αυλή
να λέμε καλημέρα,
να μοιραστούμε τη ζωή
κι είναι η ζωή μια μέρα»
Ο τίτλος «Για έναν κόσμο που αλλάζει και αγκαλιάζει» είναι η δική μου πολιτική πράξη. Ας σπείρουμε στα παιδιά από πολύ- πολύ νωρίς τον σπόρο της δημοκρατίας. Είναι εντελώς τρομαχτικό το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη με την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά και στην χώρα μας, με την ναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή» και την παρουσία της μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.. Πως μπορεί όμως εν τέλη ένας ενήλικας να μιλήσει για όλα αυτά σ’ ένα μικρό παιδί; Ουσιαστικά η μουσική μου και οι στίχοι που επιλέγω είναι ένας δρόμος που τα παιδιά μπορούν να περπατήσουν, ένας δρόμος που ελπίζω να οδηγήσει μεθαύριο- άλλοι το λένε μέλλον- σε ένα φωτεινό μέρος όπου οι άνθρωποι είμαστε όλοι μια αγκαλιά.
Κόσμος πολύς θα βρίσκεται μαζί σου στη σκηνή…
Οι σταθεροί συνοδοιπόροι μου τα τελευταία χρόνια. Η Δάφνη Πανουργιά, η Νεφέλη Φασούλη και ο Κώστας Ζαμπούνης. Αλλά και οι φιλικές συμμετοχές των Άρτεμις Γκόνου, Βίκυς Καρατζόγλου και Κώστα Θωμαΐδη. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΙ! Και φυσικά η εξαίρετη παιδική χορωδία «Καλλιτεχνήματα» της Μαρίας Μιχαλοπούλου.
Τι θα ακούσουμε; Ετοιμάζεις κάποιες εκπλήξεις;
Ετοιμάζω έναν καινούργιο δίσκο – εννοώ στο μυαλό μου γιατί εκεί ωριμάζουν όλα- αλλά δεν θα το ακούσουμε ακόμα!
Και ναι! Υπάρχει μια έκπληξη! Και επειδή τα μικρά παιδιά δεν διαβάζουν συνεντεύξεις θα σας την αποκαλύψω! Κατά τη διάρκεια της αφήγησης της μουσικής ιστορίας του Κόκκινου Γάτου σε κείμενο της Γεωργίας Γκανάτσιου και του Κώστα Μάγου, θα ανέβουν στη σκηνή τα παιδιά της Α’ Δημοτικού του 64ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, σχολείο με το οποίο συνεργάστηκα πέρυσι για την έρευνα στο διδακτορικό που εκπονώ… Παιδιά κυρίως δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών αλλά και παιδιά- πρόσφυγες και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Αυτός είναι ο κόσμος που αγκαλιάζουμε και παίρνουμε μαζί μας.
Σε αυτή τη συναυλία θα έρθω με το Κίτρινο Ντεσεβό μου, την μαύρη γατούλα μου την «Σόδα», τις κόρες μου και μια βαλίτσα γεμάτη τραγούδια από το «Πετώντας πας στην πόλη»(2004), «Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω» (2008), «Ένας γάτος μια φορά» (2009), «Ο Τζικιτζίκ, ο Κρικικρίκ και η παράξενη χορωδία του δάσους», «Μια νότα μου χτυπά το τζάμι» (2015), «Φόραγε κίτρινο σκουφί» (2017).
Κόσμος πολύς και από κάτω όπως κάθε χρόνο στο Bobos Arts Festival. Έχεις παίξει πολλές φορές σε μεγάλο κοινό. Πώς είναι αυτές οι εμπειρίες;
Έχω παίξει. Όχι άπειρες φορές αλλά ναι, έχω παίξει.
Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε όλοι μαζί μια δυνατή ατμόσφαιρα! Το να παίζει κανείς σε μεγάλες διοργανώσεις ανεβάζει την αδρεναλίνη και απαιτεί πιο πολύ κόπο απ’ ότι λ.χ. οι παρουσιάσεις των δίσκων μου όταν πρωτο-κυκλοφορεί ένας δίσκος μου. Όλα όμως -μικρά και μεγάλα πράγματα- θέλουν την προσοχή τους. Εγώ και οι φίλοι μου μουσικοί, που συνεργάζομαι είκοσι χρόνια πια μαζί τους, έχουμε δουλέψει συστηματικά πάνω στο υλικό μου. Οι μουσικοί μου τα ενορχηστρώνουν. Είναι ένας κι ένας! Θα σας πω για μια ακόμη φορά τα ονόματά τους: Κώστας Βόμβολος στο ακορντεόν, Βαγγέλης Ζωγράφος στο κοντραμπάσο, Δημήτρης Μπουζάνης στο πιάνο, Αμαλία Κουντούρη στο φλάουτο, και Μιχάλης Πορφύρης στο βιολοντσέλο. Επίσης, στην μουσική παρέα μας είναι και οι Πάνος Κανελλόπουλος στο μαντολίνο και ο Λευτέρης Γρίβας στο ακορντεόν, παρ’ ότι αυτή την φορά δεν συμπράττουμε.
Ο τελευταίος σου δίσκος «Φόραγε κίτρινο σκουφί» ήδη έχει αναδείξει κάποια τραγούδια που τραγουδιούνται από πάρα πολλά παιδιά. Πώς αισθάνεται μία συνθέτης που βλέπει τα τραγούδια της να περνάνε στον κόσμο;
Πανευτυχής! Νομίζω ότι τόσο τα παιδιά όσο και οι δάσκαλοί τους δίνουν μια ιδιαίτερη σημασία στον στίχο. Και καλά κάνουν. Αυτό κάνω κι εγώ. Αν με αγγίξει ένας στίχος, 99% θα βγει ένα καλό τραγούδι. Τώρα κοκορεύομαι! Με τους στιχουργούς μου είμαστε συν δημιουργοί. Αν δεν είχε γράψει ο Μάκης Τσίτας τον στίχο «Φόραγε κίτρινο σκουφί, η κοκκινοσκουφίτσα, και λύκο δεν συνάντησε μονάχα μια νυφίτσα» δεν θα υπήρχε αυτό το «φρέσκο» τραγούδι, ανάλαφρα τραγουδισμένο από την εξαίρετη Νεφέλη Φασούλη!
Μια ευχή;
Το τελευταίο τραγούδι στη συναυλία μου το ερμηνεύει συγκλονιστικά μια καινούργια συνεργασία μου, η Βίκυ Καρατζόγλου. Είναι ένα αργό κομμάτι, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια σε στίχους της μοναδικής Ιουλίτας Ηλιοπούλου. Σκόπιμα δεν επιλέχτηκε ένα τραγούδι τα-ρα-τα-τζουμ. Οι περιστάσεις που βιώνουμε αυτή την εποχή απαιτούν σοβαρότητα ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να «ζορίζουμε» λίγο τα παιδιά. Τι λέει λοιπόν αυτό το τραγούδι; Μεταξύ άλλων λέει και κλείνει…
«Στην χώρα που δεν έχει χρόνο,
ούτε φεγγάρι , ούτε πρωί,
ένα σπιτάκι στέκει μόνο,
αυτό που ήμουνα παιδί».
Μια ευχή λοιπόν: Ας ξαναδώσουμε πίσω στα κατατρεγμένα παιδιά την παιδική τους ηλικία. Κι ας μην ξεχνάμε… Τα παιδιά του «τώρα» είναι το «αύριο».
