Ο Εντουάρντο Χάουρεγκι γεννήθηκε στην Οξφόρδη το 1971 και πέρασε τα χαρούμενα χρόνια της παιδικής του ηλικίας μεταξύ γενέτειρας, Μαδρίτης και Λος Άντζελες. Η τυχαία γνωριμία του με τον Ιταλό συγγραφέα Πιερντομένικο Μπακαλάριο μας χαρίζει μια σειρά βιβλίων που εκπλήσσει με την πρωτότυπη αφήγηση και πλοκή της. «Η ωραιότερη ιστορία που γράφτηκε ποτέ» εξελίσσεται σε ατμοσφαιρικά βιβλιοπωλεία του κόσμου όπως το Abracadabra στη Βαρκελώνη ή το Acqua Alta στη Βενετία, όπου τα πλέον κλασικά βιβλία όπως ο Πίτερ Παν, η Αλίκη και ο Πινόκιο… εξαφανίζονται.
Ειδικεύεται στη θετική ψυχολογία και το χιούμορ, το οποίο διαθέτει σε γενναίες ποσότητες όπως μπορεί να διακρίνει όποιος συνομιλεί έστω και για λίγο μαζί του.
Συναντήσαμε τον Εντουάρντο Χάουρεγκι στον Πολυχώρο Μεταίχμιο και η συζήτηση μαζί του ήταν μια αυθεντική εμπειρία.
Συνέντευξη στη Μαίρη Μπιρμπίλη και τον Απόστολο Πάππο.
Πώς ήταν ο Εντουάρντο Χάουρεγκι ως παιδί; Πείτε μας πέντε επίθετα που σας χαρακτήριζαν στην παιδική σας ηλικία.
Πέντε επίθετα; Για μένα; Ω! Δύσκολα τα πράγματα… Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί. Ήμουν πολύ τυχερός, έζησα πολύ ευτυχισμένες και διασκεδαστικές στιγμές στην παιδική μου ηλικία. Ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός στο να λέει ιστορίες, ίσως γι αυτό είμαι κι εγώ καλός σε αυτό. Ήταν ανθρωπολόγος στο επάγγελμα κι ένας χαρακτήρας-ηφαίστειο!
Ήμουν φανατικός αναγνώστης. Ήμουν επίσης παιδί με μεγάλη περιέργεια. Είχα περιέργεια για τα πάντα κι επειδή μου άρεσαν τα βιβλία, πήγαινα στη βιβλιοθήκη και δεν περιοριζόμουν στο παιδικό τμήμα. Πήγαινα παντού. Γιατί τα πάντα είχαν ένα ενδιαφέρον για μένα ακόμα κι όσα αφορούσαν στους ενήλικες.
Ήσασταν από τα παιδιά που ρωτούν συνέχεια “Γιατί, γιατί, γιατί;”
Δεν ξέρω αν ρωτούσα συνέχεια γιατί. Ήμουν πολύ ανεξάρτητος. Άλλωστε οι γονείς μου ήταν πολυάσχολοι. Είμαστε και πέντε παιδιά στην οικογένεια. Ο αδερφός μου είναι μόλις έντεκα μήνες μικρότερός μου.
Είστε σχεδόν δίδυμοι δηλαδή…
Ναι, πολύς κόσμος μας θεωρούσε δίδυμους. Ήμουν, όπως σας είπα, ανεξάρτητος και κοινωνικός. Έκανα εύκολα φίλους.
Πώς είναι να μεγαλώνεις μεταξύ Οξφόρδης, Μαδρίτης και Λος Άντζελες; Τι είδους κουλτούρα και μορφωτικό κεφάλαιο αποκτάς;
Ένα ανακάτεμα! (Γέλια). Το απόλαυσα όλο αυτό πάρα πολύ! Πιστεύω ότι μας εμπλούτισε όλους πολύ όλο αυτό μεγαλώνοντας. Βέβαια υπάρχουν και τα μειονεκτήματα σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούσα να διατηρήσω φιλίες για πολύ καιρό. Κι υπήρχε κι η θλίψη όταν έφευγα κι άφηνα πίσω τους φίλους. Κάποιες φορές ήταν πολύ δύσκολο, κάποιες λιγότερο αλλά πάντα είναι κάπως τραυματικό. Μετά βέβαια το συνηθίζεις και μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Ζώντας σε διαφορετικά μέρη αποκτάς διαφορετική προοπτική. Διακρίνεις τι είναι σημαντικό, πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Ξέρετε, πηγαίνοντας στην Αμερική, εκείνοι πιστεύουν ότι είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου! Μα φυσικά! (Γέλια). Κι ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από τους ίδιους! Οτιδήποτε άλλο είναι λιγότερο σημαντικό! Πηγαίνοντας σε ένα άλλο μέρος καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Κι αρχίζεις να αποκτάς έναν σκεπτικισμό για τα όσα λέγονται και αναλύεις αλλιώς τα πράγματα. Αντιλαμβάνεσαι τα πολλά θετικά στοιχεία της Αμερικής, της Ισπανίας, της Ελλάδας αλλά και τα αρνητικά. Ο πατέρας μου ως ανθρωπολόγος μάς «πέρασε» ούτως ή άλλως αυτή την οπτική, αλλά όταν μετακινείσαι από το ένα μέρος στο άλλο, αυτή η προοπτική δημιουργείται φυσικά κι αβίαστα. Βλέπεις περισσότερο ουμανιστικά το «εμείς» και το «αυτοί».
Αλλάζουμε κλίμα και πάνω στην επικαιρότητα, λόγω μουντιάλ! Κάπου διαβάσαμε ότι η σχέση σας με το ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο καλή…
Μα που το ανακαλύψατε αυτό! Σκαλίσατε πολύ βαθιά (γέλια)! Αυτή ήταν μια ακόμα συνέπεια των μετακινήσεων. Γιατί όσο ζούσα στην Ισπανία, όλοι ενδιαφέρονταν για το ποδόσφαιρο. ΟΛΟΙ! Δεν ήμουν και κανένας σπουδαίος παίκτης, αλλά έπαιζα ποδόσφαιρο μαζί με τα άλλα αγόρια. Μάλιστα στην Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα, είναι και ο καλύτερός μου φίλος από το σχολείο με τον οποίο έπαιζα ποδόσφαιρο. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο Πρέσβης ο οποίος μάλιστα οργάνωσε και το φεστιβάλ LEA. Όταν μάλιστα είδε το όνομά μου στη λίστα δεν το πίστευε!
Γιατί σταμάτησες;
Όταν έγινα, λοιπόν, εννέα χρονών πήγαμε στην Αμερική. Εκεί κανείς δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, το αποκαλούσαν μάλιστα soccer και το θεωρούσαν γυναικείο άθλημα. Κι έτσι έπρεπε να μάθω ταυτόχρονα μπέιζμπολ, αμερικανικό ποδόσφαιρο, χόκει και μπάσκετ. Τότε στην Ισπανία δεν έπαιζαν μπάσκετ. Φυσικά τώρα όλοι παίζουν μπάσκετ, αλλά τότε δεν έπαιζαν. Εκεί λοιπόν έπαιζαν αυτά τα τέσσερα σπορ, κι όχι το ποδόσφαιρο το οποίο ήταν και το μοναδικό άθλημα το οποίο εγώ ήξερα. Έτσι ξαφνικά ήμουν ο χειρότερος παίκτης για όλα τα αθλήματα. Εγκατέλειψα κι εγώ τον αθλητισμό κι αφοσιώθηκα στο διάβασμα. Γι’ αυτό είμαι εδώ! (γέλια). Τώρα παίρνω την εκδίκησή μου!
Ας μιλήσουμε για το χιούμορ το οποίο κατά τη γνώμη σου είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση!
Μα είναι! Όχι μόνο για μένα αλλά αντικειμενικά μιλώντας!
Γιατί;
Γιατί συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι το χιούμορ είναι κάτι ασήμαντο, κάτι το οποίο σχετίζεται με τη διασκέδαση και ότι τέλος πάντων δεν είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής. Αλλά στην πραγματικότητα, αν αναλύσετε τον τρόπο με τον οποίο τα ανθρώπινα όντα αλληλεπιδρούν στην προσωπική και κοινωνική τους ζωή, στη δουλειά, σε όλες τις εκφάνσεις, από το ποδόσφαιρο ως την πολιτική, παντού θα ανακαλύψετε το χιούμορ. Το χιούμορ είναι ένας σημαντικός τρόπος αλληλεπίδρασης. Το χιούμορ είναι πολύ σοβαρός τρόπος να διαχειριστούμε τις σχέσεις μας. Σηματοδοτεί το πώς πηγαίνουν τα πράγματα, αν υπάρχει συναισθηματική εγγύτητα. Το γέλιο, άλλωστε, είναι μια από τις βασικές πηγές ευχαρίστησης την οποία αναζητούμε συνεχώς. Με κάποιον με τον οποίο γελάς αβίαστα, αυτός είναι με τον οποίο θέλεις να μοιράζεσαι στιγμές. Είναι κάτι το οποίο είτε φέρνει κοντά τους ανθρώπους, είτε τους απομακρύνει. Γιατί αν αρχίσω και γελάω εις βάρος σας κι αρχίσουν κι οι άλλοι και σας περιγελούν, θα με μισήσετε. Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν πω ένα αστείο το οποίο δεν είναι καλόγουστο ή δεν είναι και τόσο αστείο τελικά κατά τη γνώμη σας. Σκεφτείτε και το επιθετικό χιούμορ, συμβαίνει συχνά στην πολιτική.
Οι πολιτικοί γιατί φοβούνται το χιούμορ;
Λόγω του στάτους. Το φοβούνται, αλλά όχι μόνο αυτοί. Το αφεντικό, οποιοσδήποτε έχει εξουσία γιατί τοποθετείται πάνω από του άλλους. Είναι η ιεραρχία. Κι αυτός ο οποίος βρίσκεται πιο ψηλά είναι αυτός που κάνει και τα αστεία. Υπάρχουν μελέτες για τη σχέση ιεραρχίας και χιούμορ. Από τις οποίες εξάγεται το συμπέρασμα ότι το αφεντικό κάνει χιούμορ κι εσείς είστε υποχρεωμένοι να γελάσετε. Έτσι λειτουργεί και το ξέρετε (γέλια). Λοιπόν για να επανέλθουμε στην ερώτηση, θέλουν να κάνουν ένα αστείο και οι άλλοι να γελούν αλλά δε θέλουν να βλέπουν τους άλλους να γελούν και να μην αντιλαμβάνονται το αστείο γιατί ανησυχούν μήπως τους περιγελούν. Κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι πρόβλημα. Δεν μπορούν να το επιτρέψουν. Επίσης, πιστεύουν ότι επειδή κάνουν μια σοβαρή δουλειά, δεν υπάρχουν περιθώρια για γέλιο. Αυτό όμως κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλο λάθος.
Γιατί το λες αυτό;
Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες οι οποίες αποδεικνύουν ότι τα θετικά συναισθήματα μας προετοιμάζουν για σοβαρές εργασίες, μας καθιστούν περισσότερο δημιουργικούς, μας βοηθούν να λαμβάνουμε πιο σωστές αποφάσεις, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καλύτερες σχέσεις τόσο μεταξύ των εργαζομένων, όσο και μεταξύ εργαζομένων και πελατών. Το χιούμορ παίζει σημαντικό ρόλο και στις επιχειρήσεις. Νομίζω ότι οι πωλητές και οι διαφημιστές το ξέρουν καλά αυτό. Οι πωλητές, για παράδειγμα, όταν θέλουν να κάνουν μια πώληση προσπαθούν να είναι ευχάριστοι και αστείοι, να κάνουν τους άλλους να γελάσουν. Το σεξ και το χιούμορ είναι δύο σημαντικά στοιχεία στη διαφήμιση, όπως και οι διάσημοι άνθρωποι. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν ότι ελκύουν τον κόσμο.
Με ποιον τρόπο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους ώστε να αποκτήσουν κουλτούρα σε σχέση με το χιούμορ;
Εγώ ασχολούμαι με την εκπαίδευση των ανθρώπων και πιστεύω ότι είναι δυνατόν. Δεν υπάρχουν πολλές επιστημονικές έρευνες οι οποίες να το υποστηρίζουν, επειδή μεθοδολογικά είναι δύσκολα μετρήσιμο. Υπάρχουν μελέτες που το υποστηρίζουν κι εγώ είμαι πεπεισμένος ότι είναι εφικτό. Έχω ασχοληθεί πολύ με την εκπαίδευση των ανθρώπων και θεωρώ υπάρχουν δεξιότητες τις οποίες μπορούμε να καλλιεργήσουμε και αυτές μοιάζουν με τις δεξιότητες τις οποίες αναπτύσσουν τα παιδιά παίζοντας. Η αίσθηση του παιχνιδιού είναι κάτι το οποίο όλοι έχουμε, αλλά καθώς ενηλικιωνόμαστε έχουμε λιγότερες ευκαιρίες για γέλιο, σοβαρεύουμε… Είναι κάτι που συμβαίνει όταν βγαίνουμε με φίλους, πίνουμε λίγο, περιορίζονται οι συστολές… Αυτό το οποίο κάνω εγώ στα τμήματα τα οποία δημιουργώ είναι να δημιουργώ τις προϋποθέσεις για παιχνίδι και οι άνθρωποι να αισθάνονται ασφάλεια, να μη νιώθουν ανόητοι και φυσικά να παίζουν παιχνίδια αντίστοιχα της ηλικίας τους και με ένα επίπεδο δυσκολίας. Γιατί ό,τι μαθαίνουμε πρέπει να έχει ένα επίπεδο δυσκολίας. Είτε πρόκειται για γλώσσες, είτε για την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, αυτός ο οποίος εκπαιδεύεται πρέπει να οδηγηθεί στο επόμενο επίπεδο δυσκολίας. Υποφέρεις λίγο αλλά την ίδια στιγμή διασκεδάζεις πολύ! Τα παιχνίδια αυτά συχνά σχετίζονται με το θέατρο, αλλά με το αυτοσχεδιαστικό θέατρο κι όχι εκείνο που βασίζεται σε κάποιο σενάριο. Πρόκειται γι αυτό το οποίο κάνουν τα παιδιά όταν παίζουν και λένε: «Εγώ θα είμαι ο πειρατής κι εσύ θα είσαι o…
Ο Skywalker!
Ναι! (γέλια) Και δημιουργείς έναν κόσμο, μια ιστορία στην οποία διαφορετικοί χαρακτήρες αλληλεπιδρούν. Είναι μια παρόμοια διαδικασία με αυτή που ακολουθούμε εγώ και ο Domenico (σημ.: Ντομένικο Μπακαλάριο, ο συνδημιουργός των ιστοριών του Έντουαρντ Μπέρι). Γιατί όταν συνδημιουργείς κάτι ανακαλείς δεξιότητες τις οποίες έχεις μάθει παίζοντας.
Η εκπαίδευση πώς θα ήταν αν αξιοποιούσαμε το χιούμορ;
Το χιούμορ στην εκπαίδευση! Έχω πολλά να πω γι αυτό το θέμα! Προφανώς πολλοί καλοί δάσκαλοι αξιοποιούν το χιούμορ φυσικά κι αβίαστα. Το χρησιμοποιούν στην καλλιέργεια των σχέσεων με τους μαθητές τους. Κάποιοι εκπαιδευτικοί το φοβούνται στην αρχή γιατί επιδιώκουν την πειθαρχία, αλλά μπορεί να είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο για να διατηρήσει κανείς την προσοχή των μαθητών. Οι εκπαιδευτικοί συχνά χρησιμοποιείτε παιχνίδια, υλικά για να τραβήξετε την προσοχή των μαθητών σε ένα θέμα και να γίνει ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες μελέτες για την αξιοποίηση του χιούμορ στη σχολική τάξη. Οι εκπαιδευτικοί συχνά πιστεύουν ότι οι μαθητές τους μαθαίνουν περισσότερα όταν χρησιμοποιούν χιούμορ στη διδασκαλία. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Δεν μαθαίνουν περισσότερα, έχουν απλώς αυτή την εντύπωση. Αν γενικά ο εκπαιδευτικός κάνει χιούμορ το οποίο δεν σχετίζεται με τη θεματική, ο μαθητής θα θυμάται τα αστεία αλλά δε θα θυμάται το αντικείμενο του μαθήματος (γέλια). Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι αξιοποίησης του χιούμορ στην τάξη. Είναι πιο δύσκολο να κάνεις στοχευμένο χιούμορ το οποίο να σχετίζεται με το θέμα αλλά βοηθάει πολύ τη μνήμη και την απομνημόνευση. Το χιούμορ είναι από τις καλύτερες στρατηγικές για την απομνημόνευση. Είναι ένα μεγάλο θέμα…
Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το χιούμορ;
Ο πατέρας μου ήταν ανθρωπολόγος. Έγραψε ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Ήταν ένας σφαιρικός διανοητής των πραγμάτων. Δεν διάβαζε τη γραφή των σύγχρονων ερευνών, κάτι που ήταν καλό γιατί σήμαινε ότι το μυαλό του δεν επηρεαζόταν από την κοινή λογική. Έγραφε ότι τότε ότι η σκέψη των ανθρώπων ήταν ένας υπολογιστής. Όμως ήταν επικριτικός σ’ αυτό, για όσα συνέβαιναν στον κόσμο της ψυχολογίας. Σ’ αυτό το βιβλίο υπήρχε ένα κεφάλαιο για το χιούμορ. Για μένα αυτό ήταν το πιο συναρπαστικό κεφάλαιο του βιβλίου, γιατί επιπροσθέτως δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτα για το χιούμορ και ο πατέρας μου δεν είχε ασχοληθεί με την ψυχολογία. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω ψυχολογία πιστεύοντας ότι ο πατέρας μου δε ξέρει τι λέει, να μελετάω όλα όσα είχαν γραφτεί, να μελετάω ψυχολογία και συνειδητοποίησα ότι το χιούμορ είναι ένα μυστηριώδες ζήτημα. Οι ψυχολόγοι ως και σήμερα δεν συμφωνούν ως προς το τι είναι το χιούμορ, πώς λειτουργεί το συναίσθημα. Υπήρχαν πολλές θεωρίες, αλλά η κατανόησή του είναι το πιο συναρπαστικό. Έτσι αποφάσισα να κάνω διδακτορικό πάνω στο θέμα του χιούμορ. Τρία χρόνια, μελετώντας έξι χιλιάδες σελίδες. Πολύ βαρετό πραγματικά (γέλια). Το απόλαυσα όμως και παρότι βαρετό, ήταν πολύ ενδιαφέρον. Μελέτησα, διάβασα Αριστοτέλη και συνειδητοποίησα ότι είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν γραφτεί για το χιούμορ. Οι θεωρίες του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες.
Ας μιλήσουμε για την Ωραιότερη Ιστορία που Γράφτηκε Ποτέ και τον Πιερντομένικο Μπακαλάριο…
Γνωριστήκαμε τυχαία στη Σικελία στο σπίτι της φίλης μου που ζούσε με τη δική του φίλη. Λέγοντας διάφορες ιστορίες αντιλήφθηκα ότι του αρέσει να διηγείται ιστορίες. Ο Πιερντομένικο λέει συνεχώς ιστορίες. Είναι σαν ένα ηφαίστειο που βγαίνουν ιστορίες. Κατάλαβα αμέσως ότι δεν του αρέσει να μιλάει για τα απλά, φυσιολογικά πράγματα που μιλάει ένας καθημερινός άνθρωπος. Μόνο λίγο για το ποδόσφαιρο που του αρέσει, για τη Γιουβέντους που υποστηρίζει.
Οι ιστορίες αρέσουν πολύ και σε μένα, έτσι γρήγορα κατάλαβα ότι είχαμε καλή χημεία στη γραφή. Ο Πιερντομένικο είχε γράψει αρκετές ιστορίες με άλλους ανθρώπους κι εγώ είχα γράψει αρκετές ιστορίες για το θέατρο. Και οι δυο είχαμε μάθει τις δεξιότητες να γράφεις μαζί με κάποιον άλλον, τις οποίες η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν πολλοί
Είναι δύσκολο να γράφεις μαζί με κάποιον άλλον τελικά;
Δεν είναι κάτι δύσκολο, είναι βασικά θέμα εξάσκησης. Πρέπει να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες. Ο πιο βασικός κανόνας στην συνεργασία είναι ο κανόνες “ναι και…”. Μου λες εσύ κάτι και εγώ σου λέω “ναι και…”, αλλά στην πραγματικότητα εννοούμε “όχι” ή “ναι, αλλά…”. Αν λοιπόν υπάρχουν δύο άνθρωποι που έχουν μάθει να εργάζονται με αυτόν τον τρόπο, η ιστορία δομείται γρήγορα, καθώς ξεπερνιούνται τα εμπόδια. Κάποια στιγμή μπορείς να σκεφτείς ότι πρέπει να ξαναρχίσεις το γράψιμο, ότι κάτι θες να αλλάξεις, ωστόσο στην πρώτη διαδικασία της παραγωγής είναι σημαντικό να αφήσεις το πόνημά σου ατόφιο, όπως είναι. Ακολουθούσαμε και οι δύο τους ίδιους κανόνες γραφής. Έτσι συμφωνήσαμε και να γράψουμε μαζί και αρχίσαμε να επινοούμε διάφορα πρότζεκτ που θα προτείναμε σε εκδοτικούς οίκους.
Πώς ξεκίνησε;
Αρχικά προτείναμε σειρές τις οποίες- πράγμα πολύ φυσιολογικό για εμάς- τις απέρριψαν. Έπειτα, υπήρχε στην Ισπανία ένας εκδοτικός οίκος, ο οποίος ζήτησε από τον Πιερντομένικο να γράψει μια συγκεκριμένη σειρά ιστοριών. Μας έδωσαν συγκεκριμένες οδηγίες για τη συγγραφή μιας σειράς βιβλίων με ιστορίες που να διαδραματίζονται σε ένα ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο, σε ατμόσφαιρα που να αποπνέει μαγεία. Συμφωνήσαμε. Η ιδέα άρεσε στους εκδότες και ο Πιερντομένικο επέμεινε να προχωρήσουμε. Έτσι ξεκίνησε “Η ωραιότερη ιστορία που γράφτηκε ποτέ” όπου θα εξαφανίζονταν τα πιο γνωστά βιβλία που έχουν γραφτεί ως τώρα. Τα παιδιά δε θα μπορούσαν να διαβάσουν πια βιβλία σαν την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων ή τον Πίτερ Παν. Αλλά έπρεπε να εφεύρουμε έναν “κακό” χαρακτήρα με μεγάλη εξουσία για να το κάνει αυτό. Και τον ονομάσαμε κύριο Ζάργκο. Μοιάζει με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Στηβ Τζομπς και είναι μυώδης (γέλια).
Δεν σε ρωτήσαμε για το ψευδώνυμο, το Έντουαρντ Μπέρι…
Εγώ είμαι ο Έντουαρντ, ο Πιερντομένικο είναι ο Μπέρι. Μπάκα σημαίνει Μπέρι (σημ.: bacca (ιταλ.)= μούρο/berry) και Μπακαλάριο είναι ο πωλητής ψαριών.
Πρέπει να κλείσουμε σιγά σιγά. Η Αθήνα είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα βιβλίου για το 2018. Αν σας είχε ανατεθεί να οργανώσετε ένα event για βιβλιοθήκες, τι θα περιλάμβανε;
Δώσε μου κανένα μήνα να το σκεφτώ (γέλια). Όχι, σκέφτηκα κάτι. Θα ήταν όμορφο να ντυθούν οι βιβλιοθηκάριοι ως ιερείς των βιβλίων, αφού ό,τι συμβαίνει στα βιβλία είναι μαγικό.
Εντουάρντο, τι κάνει κάποια βιβλία κλασικά και αγαπητά σε γενιές και γενιές και τι σας ώθησε να χρησιμοποιήσετε τα στοιχεία αυτών των ιστοριών στα δικά σας βιβλία;
Δε ξέρω. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ των κλασικών βιβλίων. Ήμουν πρόσφατα στην παρουσίαση του Φρανκεστάιν. Νομίζω ότι ο Φρανκεστάιν δεν είναι κάποιο καλογραμμένο βιβλίο. Ωστόσο, υπάρχει σε αυτό κάτι πολύ δυνατό. Λειτουργεί θαυμάσια ως μεταφορά για τόσα πολλά πράγματα στον σύγχρονο κόσμο και σε μια εποχή που όλα αλλάζουν. Ο Φρανκεστάιν αναφέρεται στην επιστήμη. Ο επιστήμονας προσπαθεί να εναντιωθεί στη φύση, σε έναν πολύ γρήγορο κόσμο που αλλάζει τη ζωή και δημιουργεί έναν νέο κόσμο. Μοιάζει με έναν μοντέρνο μύθο που μας μιλάει. Μερικές φορές οι χαρακτήρες, η πλοκή, το θέμα, ο χρόνος, πετυχαίνουν στα βιβλία σε συγκεκριμένη εποχή. Κάθε ένας από εμάς πρέπει να τα διαβάζει. Είναι κομμάτι του πολιτισμού μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά.
Στην πλοκή της ιστορίας που γράψατε, η αστυνομία κλείνεις τις βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία. Υποθετικά έστω, τι είδους κοινωνία θα διέταζε την αστυνομία να κλείνει βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία; Υπάρχουν ορατοί ή κρυμμένοι κίνδυνοι για την παιδική λογοτεχνία σήμερα;
Η ωραιότερη ιστορία που γράφτηκε ποτέ είναι ουσιαστικά μια μεταφορά του τι συμβαίνει σήμερα. Ο κύριος Ζάργκο υπάρχει. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία είναι υπέροχη, μας δίνει πολλά αλλά μας παίρνει και πολλά. Και δεν συνειδητοποιούμε ότι τα χάνουμε συνήθως. Ένα από τα πιο κρίσιμα πράγματα που χάνουμε είναι η ενσυναίσθησή μας. Μια ανησυχητική έρευνα που διεξήχθη σε σχολεία έδειξε ότι τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν λιγότερη διαπροσωπική και διαδραστική επικοινωνία. Όλα δουλεύουν μέσα από τις οθόνες, μηνύματα και όλα αυτά. Δεν αναπτύσσουν ενσυναίσθηση. Δεν συνειδητοποιούν καν τι προκαλούν σε άλλα παιδιά όταν γράφουν τόσο σκληρά μηνύματα. Η ανάγνωση βιβλίων είναι, ασφαλώς, ένας υπέροχος τρόπος καλλιέργειας της ενσυναίσθησης Άρα, η εκ του σύνεγγυς επικοινωνία και η ανάγνωση βιβλίων πρέπει να διασωθούν, να προστατευθούν από όλους μας, καθώς ο σημερινός είναι ένας ανησυχητικός κόσμος, αφού οι άνθρωποι δεν αναπτύσσουν την ενσυναίσθηση όπως συνήθιζαν άλλοτε.
Εντουάρντο, σε ευχαριστούμε θερμά!
Παρακαλώ. Και απολαύστε τις διακοπές σας!
