Η Στέλλα Μιχαηλίδου BOOK SECRET στο ELNIPLEX για το βιβλίο της «Το Χαμόγελο των Αγγέλων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τζιαμπίρης–Πυραμίδα, με εικονογράφηση της Πέρσας Ζαχαριά.
Ξεκίνησα να γράφω «Το Χαμόγελο των Αγγέλων» πριν πολλά χρόνια όταν πήγα εθελοντικά να κάνω θεατρικό παιχνίδι και κίνηση σ’ ένα ίδρυμα κακοποιημένων, εφήβων κοριτσιών.
Τα βρήκα σκούρα. Τα κορίτσια ήταν πολύ θυμωμένα και υπήρχε μεγάλη σκληρότητα και βία στις μεταξύ τους σχέσεις. Κακοποίηση και εφηβεία! Κόκκινο στο κόκκινο!
Φυσικά υπήρχαν και κάποιες φορές που τα πράγματα κυλούσαν πιο αρμονικά.
Ανάμεσα τους ήταν και ένα κορίτσι που δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Ήταν σκουρόχρωμο, υπερβολικά αδύνατο και πολύ ψηλό για την ηλικία του. Δεν θυμάμαι το όνομα του, ούτε και ξέρω γιατί όταν το σκέφτομαι το ονομάζω Μεζινέ.
Αν και ήταν 12 ή 13 χρονών η Μεζινέ, πήγαινε στη Δευτέρα δημοτικού. Οι άλλες την είχαν απομονώσει, την κορόιδευαν και της φέρονταν σαν να ήταν ηλίθια και μολυσμένη. Η σκληρότητα τους με είχε σοκάρει. Το πρόβλημα δεν ήταν βέβαια μόνο με τη Μεζινέ. Οι σχέσεις όλων των κοριτσιών ήταν πολύ δύσκολες. Ακόμη και το να δώσουν τα χέρια τους η μία στην άλλη για να κάνουν κύκλο όλες μαζί, ήταν κάτι σχεδόν αδύνατο. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσουν το χέρι της Μεζινέ.
Εγώ από την άλλη ένοιωθα πολύ λίγη, πολύ αδύναμη για να σπάσω τη ζώνη της δικαιολογημένης βίας και της σκληρότητας αυτών των πλασμάτων. Δεν άφηναν τίποτα να τα ακουμπήσει από φόβο να μην πονέσουν κι άλλο.
Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία με τους αγγέλους με σκοπό να τη δραματοποιήσουμε και να την παίξουμε.
Στην τότε εκδοχή της ιστορίας οι άγγελοι, που αποτελούνται από το ίδιο φως, πριν «πέσουν» στη γη και τρυπώσουν στις καρδιές των παιδιών που πρόκειται να γεννηθούν, υπόσχονται μεταξύ τους να μην ξεχάσουν ποτέ αυτό που πραγματικά είναι. Ανεξάρτητα από το πού θα γεννηθούν, αν είναι πλούσιοι, φτωχοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άσχημοι, όμορφοι, έξυπνοι, κουτοί κλπ θα κάνουν πάντοτε, τα πάντα για να ομορφύνουν ο ένας τη ζωή του άλλου.
Προσπαθούν, λοιπόν, οι άγγελοι να δημιουργήσουν μία γλώσσα πέρα από τον χρόνο· να βρουν σημάδια, μυρωδιές, κάποια πράγματα που θα διεγείρουν τις αισθήσεις τους και θα τους κάνουν να θυμούνται…
Αυτή τη γλώσσα, λοιπόν, θα προσπαθούσαμε κι εμείς να ανακαλύψουμε μέσα από παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς.
Τελικά τίποτα δεν προχώρησε· ούτε το κείμενο.
Έμεινα μαζί τους μερικούς μήνες και από τότε δεν τις ξαναείδα ποτέ. Αναρωτιέμαι τι να έγινε η Μεσινέ; Τι απέγιναν τα κορίτσια που δεν μπόρεσα να τα κάνω ομάδα; Τι έγινε η όμορφη και ζωηρή κοπέλα που φαινόταν να έχει το υψηλότερο στάτους και που οι άλλες έκαναν τα πάντα για να κερδίσουν την εύνοια της;
Έσμιξε άραγε το χαμόγελο αυτών των κοριτσιών με το χαμόγελο των αγγέλων;
Το βιβλίο αναφέρεται σε αλήθειες που όλοι γνωρίζουμε, αλλά όλοι λησμονούμε.
Ίσως αυτή η υπενθύμιση να είναι ο λόγος που το κείμενο συγκινεί.
Αν και αντιπαθώ τις βεβαιότητες, σε ό,τι αφορά στο κοινό φως που κατοικεί σε όλα τα πλάσματα και αποτελεί τον άχρονο πυρήνα της ύπαρξης, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Ίσως είναι θέμα επιλογής.
Γενικώς ό,τι δουλεύει «υπέρ της των πάντων ενώσεως» με κάνει να πάλλομαι.
Όπως έχω ξαναπεί μιλώντας για το ίδιο θέμα: «Το να αναγνωρίσει κανείς όχι διανοητικά, αλλά βιωματικά, το ίδιο αγγελικό φως μέσα στο κάθε τι, είναι ίσως η μόνη ελπίδα αλλαγής του κόσμου».
