Η παιδική παράσταση «Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα», βασισμένη στην αλληγορική νουβέλα του γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζιονό, έχει πάρει στο παρελθόν εξαιρετικές κριτικές. Φέτος εχουμε την τύχη να την δούμε στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών Dancevacuum.
Έργο με οικολογικό και αντιπολεμικό μήνυμα που μεταδίδει την αγάπη και το σεβασμό για τη φύση και το περιβάλλον και αναδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Οι ηθοποιοί, Πέτρος Σπυρόπουλος και Μιχάλης Χατζηνικολιδάκης ενσαρκώνουν τους ρόλους και μας μεταφέρουν στην εποχή του μεσοπολέμου μέσα από το λιτό και εφυές σκηνικό της ντουλάπας του Νίκου Δεντάκη, ενώ ζωντανή μουσική ακούγεται από τους ήχους του ακορντεόν του Δημήτρη Κούστα, μουσικού επί σκηνής. Τραγούδια όπως Lili Marlen, Musette, Boum -Charles Trenet και άλλα εποχής, διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα και μας δίνουν το στίγμα εκείνου του καιρού.
Ο Μιχάλης Κοιλάκος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, με συνεργασίες με πολλά και μεγάλα ονόματα του θεάτρου, σκηνοθετεί την υπέροχη παράσταση.
Σήμερα, έχουμε τη χαρά να τον φιλοξενούμε στο ELNIPLEX.
Συνέντευξη στην Ανέζα Κολόμβου
Ποιο ήταν το ερέθισμα, το στοιχείο εκείνο στη νουβέλα του Ζαν Ζιονό, που σε κινητοποίησε να ανεβάσεις αυτή τη θεατρική παράσταση για παιδιά;
“Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα” του Ζαν Ζιονό είναι ένα υπέροχο κείμενο για μικρούς και μεγάλους. Είναι πολύ δύσκολο για έναν συγγραφέα να το πετύχει αυτό. Με λόγο απλό αλλά όχι απλοϊκό, ο Ζιονό μιλάει για τον πόλεμο, την πολιτική, τη δύναμη της φύσης και κυρίως την δύναμη της ανθρώπινης θέλησης μέσα από έναν άνθρωπο, που αθόρυβα φυτεύει δέντρα.
Γιατί διάλεξες ένα έργο με έντονο οικολογικό και αντιπολεμικό μήνυμα;
Είναι θέματα που δυστυχώς αν δεν μιλήσουμε στα παιδιά,τους αυριανούς πολίτες της γης μας, από νωρίς, πάντοτε θα μας απασχολούν.
Κατά πόσο είναι εύκολο να περάσουν τα μηνύματα αυτά σε παιδιά μικρών ηλικιών.
Τα παιδιά έχουν την δυνατότητα ακόμα, σε σχέση με τους περισσότερους ενήλικες, να βλέπουν με την καρδιά τους. Νομίζω το κείμενο αυτό το πετυχαίνει. Εμείς προσφέρουμε σπόρους, τροφή για σκέψη και για πράξη. Και ένας άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος να φυτέψει ένα δέντρο μετά την παράσταση, είναι κέρδος.
“Σπουδαίος άνθρωπος”, αναφέρουν στην παράσταση οι ηθοποιοί. Ποιος ορίζεται ως σπουδαίος άνθρωπος και ποιος είναι για εσένα αυτός;
“Για μένα σπουδαίος άνθρωπος” λέει ο Ζιονό “είναι κάποιος που δεν έχει καθόλου εγωισμό, είναι γενναιόδωρος, δεν ζητάει αντάλλαγμα για το καλό που κάνει, είναι ανιδιοτελής και επιπλέον έχει αφήσει πάνω στη γη χειροπιαστά σημάδια με τις πράξεις του. Εγώ το μόνο που θα πρόσθετα στο δικό μου ορισμό για τον σπουδαίο άνθρωπο είναι κάτι που ενυπάρχει στη νουβέλα του Ζιονό: “Και όλα αυτά τα κάνει αθόρυβα χωρίς κανείς να τον υποψιαστεί”.
Μίλησε μας για ένα σπουδαίο άνθρωπο που έχει επηρεάσει τη ζωή σου, τις επιλογές σου, την προσωπικότητά σου.
Είχα την τύχη να γνωρίσω δύο σπουδαίους δασκάλους στην ζωή μου.
Ο Αντώνης, ένας δάσκαλος στο δημοτικό, που με έκανε να αγαπήσω τη λογοτεχνία και το διάβασμα. Χωρίς πίεση και κηρύγματα μέσα από το παιχνίδι με τις λέξεις, με τραγούδια και θέατρο. Κάτι που κατάλαβα πολύ αργότερα. Και ένας δάσκαλος στην σχολή του θεάτρου Τέχνης που μου έμαθε να αγαπήσω το γράψιμο και την ποίηση.
Και οι δυο τους είχαν ένα κοινό. Δεν είχαν έτοιμες εύκολες απαντήσεις. Ούτε έτοιμες συνταγές.
Βγαίνοντας από την παράσταση φεύγεις γεμάτος ενέργεια. Η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και η ανιδιοτελής αγάπη σε ακολουθεί. Με τι θα μπορούσες να συσχετίσεις αυτές τις έννοιες στην εποχή μας. Υπάρχουν εσωτερικά ακόμα κίνητρα για δημιουργία;
Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις, αυτό μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
“Νομίζω πως ήρθε ο καιρός για μια πολιτική του δέντρου, παρ’ ότι ο όρος “πολιτική” φαίνεται εδώ πολύ λίγο κατάλληλος.” Λέει ο Ζαν Ζιονό…
Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο για έναν άνθρωπο που σταμάτησε την έρημο. Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει καμιά κυβέρνηση, κανένας οργανισμός, καμία ομάδα ανθρώπων. Ένας άνθρωπος μόνος του απέναντι σε μία κατάσταση που επηρεάζει όλη την ανθρωπότητα, έκανε κάτι. Σταμάτησε μια επερχόμενη ερημοποίηση της περιοχής που ζούσε, φυτεύοντας δέντρα. Φανταστείτε να το κάναμε πενήντα- εκατό άνθρωποι. Και δεν λέω για μια οργανωμένη δεντροφύτευση. Μιλάω για φιλοσοφία ζωής.
Κεντρικό ρόλο στην παράσταση διαδραματίζει το λιτό σκηνικό μιας ντουλάπας που μεταμορφώνεται.
Πώς προέκυψε η ιδέα;
Μου αρέσει να κινούμαι στα πλαίσια λιτότητας. Αυτό δίνει χώρο στην φαντασία και των δημιουργών αλλά και του κοινού. Δεν είμαι οπαδός των ανύπαρκτων χρωμάτων, δεν θέλω να κρατάει την προσοχή των παιδιών το χρώμα ή μονό η εικόνα. Διαφορετικά θα έφτιαχνα ζωγραφιές. Η ιδέα της ντουλάπας προέκυψε από την ανάγκη οι δύο ηθοποιοί της παράστασης να μπορούν εύκολα να μεταμορφώνονται και οι ίδιοι αλλά και ο σκηνικός τους χώρος.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να επικοινωνεί κανείς με τα παιδιά παίζοντας πάνω στη σκηνή;
Τα παιδιά είναι πολύτιμοι θεατές. Θέλουν να τους μιλήσεις στα ίσια, να μην τα κοροϊδεύεις, είναι πανέξυπνα, πιο έξυπνα από όσο νομίζουμε και αυτό το αποδεικνύουν σε κάθε παράσταση. Αυτό τα κάνει ένα απαιτητικό κοινό που δεν κάνει παραχωρήσεις.
Η παράσταση φαίνεται να κερδίζει το δύσκολο παιδικό κοινό. Πού πιστεύεις οφείλεται αυτό;
Στην παράσταση ο ένας ηθοποιός ενσαρκώνει την φιλοσοφία των μεγάλων, θέλει να τα έχει όλα τακτοποιημένα, μιλάει με αριθμούς, είναι σοβαρός και ο άλλος, που σκέφτεται σαν παιδί, κάνει ερωτήσεις, διακόπτει συνέχεια, αστειεύεται, γελάει, παίζει. Αυτή η αντίθεση δίνει χώρο στην ιστορία να ακουστεί ανακατεύοντας την συγκίνηση με το γέλιο, τη μαγεία με τον κυνισμό, το θέατρο με την πραγματικότητα.
Και μετά την παράσταση, τι;
Το βράδυ παίζω στο “Γλυκό πουλή της νιότης” του Τεννεσύ Ουίλιαμς, στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη.
Tο πρωί στην Μουσική βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στην παιδική παράσταση “Χίλιες και μία… σελίδες”.
Στο ενδιάμεσο ή όταν δεν έχω τι να κάνω (χαχα), με δύο μπόμπιρες στο σπίτι, κάνω την δεύτερη απόπειρα να γράψω ένα θεατρικό για παιδιά, με θέμα την τρίτη ηλικία, τη σχέση ενός παππού με τον μικρό του εγγονό.
Μιχάλη, σ’ ευχαριστούμε!
