Το ELNIPLEX εμπνέεται από το αυθεντικό ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΥΣΤ και αναδεικνύει τους λειτουργούς της ελληνικής εκπαίδευσης. Κάθε εβδομάδα η σκυτάλη θα παραδίδεται από το παρόν στο επόμενο πρόσωπο της εκπαίδευσης.
Ξεκινήσαμε τη Σκυταλοδρομία της Εκπαίδευσης με την Γαρυφαλιά Τεριζάκη, νηπιαγωγό στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, η σκυτάλη πέρασε στη Λίλιαν Δούμα, νηπιαγωγό στο 1ο Νηπιαγωγείο Λουτρών Αιδηψού Ευβοίας, ακολούθως στην εκπαιδευτικό εικαστικής αγωγής και Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων του Υπ. Παιδείας για την δομή Φιλοξενίας του Σχιστού Έλενα Καραγιάννη, μετά στη δασκάλα και διευθύντρια στο 3ο Δημοτικό Σχολειό Ναυπλίου Χρύσα Σαββάκη και τώρα στη Χριστίνα Λούστα.
Η Χριστίνα Λούστα είναι δασκάλα και Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων στον Αστικό Ιστό της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Ασχολείται παράλληλα με τις Νέες Τεχνολογίες και τη ρομποτική στην εκπαίδευση. Είναι μέλος της πρωτοβουλίας STEMigrants.eu με την οποία προωθεί την εκπαίδευση STEAM για την ένταξη και εκπαίδευση των προσφύγων μαθητών και μαθητριών.
Η Σκυταλοδρομία της Εκπαίδευσης συνεχίζεται στη Θεσσαλονίκη!
Πώς συστήνεσαι στα παιδιά, πώς στους γονείς και ποιες πληροφορίες δίνεις για σένα την πρώτη φορά που σε βλέπουν;
Η πρώτη επαφή είναι πολύ σημαντική για όλους… γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικούς. Οι γονείς θέλω να νιώσουν ασφαλείς× να ξέρουν ότι τα παιδιά τους βρίσκονται στα χέρια ενός ανθρώπου που εμπιστεύονται αλλά και ενός ανθρώπου που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν. Οπότε τους δίνω λίγα στοιχεία για το προφίλ μου, τους εξηγώ πώς θα δουλέψω με τα παιδιά, ποιοι είναι οι στόχοι της τάξης και πώς θέλω να συνεργαζόμαστε προς όφελος των παιδιών.
«Είμαι η Χριστίνα και φέτος θα είμαι μαζί σας για να μου μάθετε νέα πράγματα» λέω στα παιδιά συνήθως στην πρώτη μας γνωριμία και με κοιτάνε περίεργα. Στοχεύω από την πρώτη κιόλας στιγμή στην οικειότητα που επιδιώκω και εύχομαι να εξελιχθεί σε μια σχέση με όρια και σεβασμό.
Με τα παιδιά και τους γονείς πρόσφυγες τα πράγματα είναι πολυδιάστατα. Είσαι, πέρα από την «Κριστίνα- σκολείο», η μαμά, η φίλη, το άτομο εμπιστοσύνης, το άτομο που γεφυρώνει τους πολιτισμούς.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής σου με τα παιδιά στην τάξη;
Το άγχος μου, και όχι ο φόβος μου καλύτερα, νομίζω είναι το πώς θα διαχειριστώ τη βία που πιθανόν να εκφραστεί μέσα στην τάξη είτε από τα παιδιά είτε από τους γονείς προς διάφορους αποδέκτες, όπως άλλα παιδιά, συναδέρφους ή εμένα την ίδια.
Η βία που θα εκδηλώσει ένα παιδί, αν δεν συντρέχουν άλλοι σοβαροί λόγοι, είναι καθρέφτης συνήθως του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αυτό είναι που με προβληματίζει, το κατά πόσο δηλαδή θα μπορέσω να βελτιώσω την κατάσταση έχοντας απέναντί μου τον «γίγαντα» της επιρροής του σπιτιού.
Νομίζω ότι τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα και η επακόλουθη αύξηση της ανεργίας σε συνδυασμό με τα κοινωνικά δίκτυα έχουν οδηγήσει στην αύξηση των κρουσμάτων βίας και έχουν επηρεάσει αρνητικά την εκπαίδευση στην καθημερινότητά της. Αρκετοί γονείς εκφράζονται απρεπώς για εμάς τους εκπαιδευτικούς και μάλιστα μπροστά στα παιδιά τους αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτό στην ψυχολογία τους.
Σε ποια λάθη ή αταξίες των παιδιών δείχνεις την μεγαλύτερη επιείκεια και σε ποια περίπτωση είσαι κάθετη;
Οι κανόνες συμπεριφοράς είναι το Α και το Ω στη μικρή κοινωνία της τάξης και το μεγαλύτερο στοίχημα για τον εκπαιδευτικό. Συνήθως θα δείξω επιείκεια στον δημιουργικό θόρυβο κατά τη διάρκεια του μαθήματος αλλά θα είμαι κάθετη σε ό,τι αφορά την προσβολή ή τη βιαιοπραγία εις βάρους κάποιου παιδιού.
Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείς πιο συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο και ποια θα ήθελες να χρησιμοποιείς περισσότερο;
«Μα καλά, πάλι σωστά απάντησες;! Πρέπει να κάνουμε κάτι με αυτό το πρόβλημα!» λέω στα παιδιά θέλοντας να απενοχοποιήσω το λάθος και να τα κάνω να γελάσουν. Είμαστε, όπως τους λέω, «η ανάποδη τάξη» όπου θεωρούμε αποδεκτή τη λανθασμένη απάντηση και μη αποδεκτή τη σωστή. Είναι κάτι που σίγουρα δεν το περιμένουν οπότε το διασκεδάζουν πολύ, προσποιούνται ότι κάνουν λάθη με πολλά θετικά αποτελέσματα για τη μαθησιακή διαδικασία.
Πες μας την πιο όμορφη, πιο διαφορετική ή πιο αστεία ατάκα που άκουσες ποτέ από παιδί.
Νομίζω μια αστεία ατάκα που θυμάμαι έντονα είναι μιας μαθήτριάς μου από τη Σάμο την οποία μου άρεσε πολύ να πειράζω. Η μικρή λοιπόν με συνάντησε ένα απόγευμα σε ένα μαγαζί με την παρέα μου και μου είπε όλο νάζι και χαμόγελο «Κυρία, είσαι πολύ αστεία!» κάνοντας όλους μας να γελάμε. Από τότε λοιπόν προσπαθώ να παραμένω «αστεία».
Τι θέση έχει το βιβλίο στην τάξη σου;
Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό να αγαπήσουν τα παιδιά τα βιβλία. Όταν είμαι στην τάξη αφιερώνω κάθε εβδομάδα λίγο χρόνο στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Τη θεωρώ μια καλή συνήθεια. Η τάξη μου βέβαια είναι πάντοτε ενός είδους παράρτημα της βιβλιοθήκης του σχολείου. Ζητώ από τους μαθητές και τις μαθήτριες να φέρουν βιβλία τους από το σπίτι ώστε να δημιουργήσουν τη δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης μας. Αν η ηλικία τους το επιτρέπει, μαθαίνουν και πώς λειτουργεί μία βιβλιοθήκη καταγράφοντας τους τίτλους και αριθμώντας τα βιβλία, βγάζοντας κανόνες λειτουργίας αλλά και διατηρώντας αρχείο δανεισμού. Όσο είναι δυνατό προσπαθώ να πλαισιώνω με εκδηλώσεις, όπως με την πρόσκληση ενός συγγραφέα ή με μια έκθεση βιβλίου από τα ίδια τα παιδιά.
Από ποιον παιδαγωγό (Έλληνα ή ξένο, εν ζωή ή μη) έχεις επηρεαστεί περισσότερο και γιατί;
Δε νομίζω ότι έχω επηρεαστεί μόνο από έναν, ούτε από μία και μοναδική θεωρία μάθησης. Για παράδειγμα, έχω πάντοτε κατά νου τη θεωρία Γνωστικής Ανάπτυξης του Ζαν Πιαζέ και τη Ζώνη Επικείμενης Ανάπτυξης του Λεβ Βιγκότσκι ενώ παράλληλα συμφωνώ με τις παιδαγωγικές αρχές του Σελεστάν Φρενέ και του Τζον Ντιούι.
Αν σε ρωτούσε κάποιος/-α υπουργός παιδείας τη γνώμη σου για το ποια πράγματα θα έπρεπε να αλλάξει άμεσα για να έχουμε καλύτερα σχολεία, τι θα του/της πρότεινες;
Να ανεξαρτητοποιηθεί η εκπαίδευση από την πολιτική, να καθορίζεται και να αξιολογείται από μια ανεξάρτητη αρχή που θα απαρτίζεται από εκπαιδευτικούς, θα στηρίζεται σταθερά από υψηλές δημόσιες δαπάνες και θα βασίζεται στη δημοκρατία.
Το σχολείο πρέπει να είναι εκ προοιμίου δημοκρατικό, συμπεριληπτικό, επίκαιρο, ευέλικτο και ποιοτικό. Δε γίνεται να ζούμε σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες και να φοιτούμε σε μονοπολιτισμικά σχολεία που ξεκινούν τη χρονιά με αγιασμό και τη μέρα με προσευχή, να διαθέτουμε ελάχιστο ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία και να προσαρμοζόμαστε όλοι- μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί- στον κάθε νέο νόμο του/της εκάστοτε Υπουργού που μπορεί να λειτουργεί εις βάρος της παιδείας.
Πιστεύεις ότι μπορεί κάποια/-ος να είναι εν ενεργεία νηπιαγωγός μέχρι τα 67 της/του;
Εγώ απορώ πώς οι νηπιαγωγοί είναι εν ενεργεία ακόμα και στα 47 τους! Η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι πολύ ψυχοφθόρα. Δεν είναι εύκολο να το κατανοήσει κάποιος τρίτος. Η ηλικία βέβαια δεν παίζει κανέναν ρόλο στον επαγγελματισμό και τις ικανότητες. Έχω συναντήσει εκπαιδευτικούς με πολλά χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη τους που ήταν πρότυπο για μένα και νέους που είχαν απαράδεκτη νοοτροπία και στενόμυαλη προσέγγιση της εκπαίδευσης. Θυμάμαι ζευγάρι συναδέρφων που είχε «παραιτηθεί» πολλά χρόνια πριν τη σύνταξη να μου λέει «Χριστίνα, μεγαλώνοντας θα σου περάσει», εννοώντας την όρεξη για δουλειά. Με είχαν εκνευρίσει αρχικά. Μετά τους λυπήθηκα.
Τι πιστεύεις ότι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιδιά στο σχολείο;
Από χαρούμενους εκπαιδευτικούς. Δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια οι εκπαιδευτικοί νιώθουν όλο και περισσότερο αβοήθητοι και επιβαρυμένοι με περισσότερες αρμοδιότητες και θέματα προς επίλυση. Αυτό έχει επηρεάσει το κλίμα στα σχολεία. Όταν λοιπόν η εικόνα σου ως παιδί για το σχολείο επηρεάζεται στον μεγαλύτερο βαθμό από την εικόνα που έχεις για τον δάσκαλό σου, τι εικόνα θα έχεις από έναν δάσκαλο που δυσανασχετεί γιατί κανένας δεν τον εκτιμά και τον βοηθά;
Τι πιστεύεις ότι τους στερεί περισσότερο το ελληνικό σχολείο;
Τους στερεί ό,τι τους προσφέρει μια απογευματινή δραστηριότητα: το δικαίωμα της επιλογής. Τα αναλυτικά προγράμματα είναι τόσο ασφυκτικά διαμορφωμένα και δε δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να ορίσουν στο ελάχιστο τη μαθησιακή τους πορεία αποκλείοντάς τους έτσι από τομείς στους οποίους έχουν έφεση ή προτίμηση.
Μοιράσου μαζί μας την αγαπημένη σου δραστηριότητα στην τάξη.
Να χορεύουμε με τα παιδιά ζούμπα για χαλάρωση στο τέλος του μαθήματος.
