Γράφει η Στέλλα Μιχαηλίδου
(συγγραφέας, ηθοποιός και χορογράφος)
Κάνω θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά αλλά ελάχιστες φορές έκανα παραστάσεις με παιδιά.
Είναι εντελώς διαφορετικό. Χρειάστηκε να ξεχάσω την παράσταση και να επικεντρωθώ στα ιδιαίτερα προβλήματα που είχε κάθε παιδί, ώστε να ξεπεραστούν δυσκολίες, φόβοι και αδυναμίες που μπλοκάρουν την έκφραση, την δυνατότητα συνεργασίας και κατανόησης καθώς και τη χαρά του παιχνιδιού. Καταλήξαμε να παρουσιάσουμε ασκήσεις, αυτοσχεδιασμούς, κείμενα των παιδιών και αποσπάσματα από το έργο, σε μια σύντομη παράσταση που μας έδωσε όμως πολλά δώρα.
Το πρόβλημα είναι πως στις περισσότερες σχολικές παραστάσεις που βλέπω, τα παιδιά είναι «πατημένα». Μαϊμουδίζουν τρόπους μεγάλων και μοιάζουν σαν κάποιος να τους έκλεψε την ζωντάνια και τον αυθορμητισμό. Οι κινήσεις τους είναι ξύλινες και φαίνεται να μην καταλαβαίνουν τι λένε.
Είναι φυσικό στον λίγο χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους οι δάσκαλοι, παρά τις υπεράνθρωπες τους προσπάθειες, να μην προλαβαίνουν να ανεβάσουν ένα έργο με τις διαδικασίες που θα ήθελαν, αλλά επειδή πρέπει να παρουσιάσουν κάτι «ευπρεπές» που θα ικανοποιήσει γονείς, διευθυντές κλπ αγχώνονται, ξεστρατίζουν από την ουσία και καταλήγουν σε τέτοια αποτελέσματα. Φυσικά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν εξαιρέσεις!!!
Όσο τα παιδιά δεν νιώθουν δημιουργικά τόσο αντιστέκονται, παιδεύουν το δάσκαλο τους και παιδεύονται και τα ίδια. Άν όμως γράψουν το δικό τους κείμενο, ή με αφορμή κάποιο έργο δουλέψουν αυτοσχεδιαστικά, αν δηλαδή το παιχνίδι είναι κυρίαρχο στη διαδικασία ανεβάσματος μιας παράστασης τότε και το αποτέλεσμα θα είναι πιο ενδιαφέρον.
Η γνώμη μου είναι λοιπόν πως δεν χρειάζεται να ανεβαίνουν ολόκληρα έργα, παρά μόνο αν υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες. Θα μπορούσαν να παίζονται κάποιες σκηνές και να δοθεί η δυνατότητα στα παιδιά με αφορμή το έργο, να μιλήσουν για τον εαυτό τους, τις σκέψεις τους και τα αισθήματά τους καθώς και για θέματα που τα απασχολούν. Να κάνουν τα δικά τους αστεία, να ανακαλύψουν το δικό τους τρόπο που πχ ένα άλογο κινείται ή μιλάει που είναι μοναδικός. Κι όλα αυτά σε παραστάσεις σύντομης διάρκειας.
Γράφω λίγο βιαστικά για ένα θέμα που είναι πολύ σημαντικό και γι αυτό καλύτερα να σταματήσω. Είμαι λίγο «έξω από το χορό» και φοβάμαι μήπως, αγνοώντας κάποια πράγματα, γίνομαι αυθάδης.
