Γυρεύω ένα σπιτάκι με αναμμένο τζάκι.
Γυρεύω ένα περιβόλι με δέντρα καρπερά.
Στην άκρη του περιβολιού είναι μια μηλιά.
Από κάτω χτενίζεται μια όμορφη γυναίκα.
Τα μαλλιά της είναι χρυσά, τα μήλα είναι κόκκινα.
Η γυναίκα μού δίνει ένα μήλο. Πάρε…!”
Η μοναξιά, τα όνειρα, η επιθυμία.
Ένα καράβι, τρία νησιά, το ταξίδι.
Χρυσά μαλλιά, κόκκινα μήλα, η αγάπη…
Μια φορά ήταν ένας μονάχος άνθρωπος που δεν είχε κανέναν, δεν είχε τίποτα. Και περιπλανιόταν στους δρόμους δίχως σκοπό. Ψέματα. Είχε κάτι. Τα όνειρά του τα βράδια. Όταν έκλεινε τα μάτια, ονειρευόταν. Τη θαλπωρή από ένα σπίτι με αναμμένο τζάκι, ένα περιβόλι με δέντρα γεμάτα καρπούς, λουλούδια χρωματιστά να ευωδιάζουν, ένα κορίτσι με χρυσά μαλλιά να χτενίζεται κάτω από μια μηλιά. Πόσο θα ήθελε να πάρει το μήλο που του προσφέρει το κορίτσι! Μα ξυπνά και είναι πάλι μονάχος, τ’ όνειρο χάνεται κι εκείνος μένει με τα όνειρα ανεκπλήρωτα.
Μα αυτά τα όνειρα είναι η συντροφιά, η παρηγοριά του μονάχου ανθρώπου. Κάθε πρωί τα αποθηκεύει με μεγάλη προσοχή μέσα σ’ ένα σεντούκι, τα τακτοποιεί, τα σκεπάζει σαν πολύτιμο θησαυρό. Να μείνουνε ζεστά. Να μείνουν ζωντανά από τη βαρυχειμωνιά της πραγματικότητας. Πόσα όνειρα να χωρέσεις εκεί μέσα; Πόσα να κρατήσεις ζωντανά; Λογική έμοιαζε για έναν μονάχο άνθρωπο που συνεχώς ονειρεύονταν εκείνη η μέρα που είδε το σεντούκι του να μη χωρά πια άλλα όνειρα, να ξεχειλίζει, να σκορπίζουν στο πάτωμα δώθε κείθε.
Είναι η ώρα για το ταξίδι. Γιατί τα όνειρα που μένουν όνειρα τίποτα δεν αξίζουν. Και πρέπει ο μονάχος να βρει το θάρρος να τα ακολουθήσει σ’ ένα μακρύ ταξίδι αναζήτησης. Δύσκολο και μεγάλο το λες τούτο το ταξίδι. Η θάλασσα έχει κύματα και το καράβι μάλλον μικρό είναι. Όμως ο μονάχος είναι αποφασισμένος ν’ ακολουθήσει τους δρόμους που θα δει τα όνειρά του να συμβαίνουν. Θα ταξιδέψει με καράβια άγονης γραμμής, θα επισκεφτεί τρία διαδοχικά νησιά χωρίς να ξέρει ποιο είναι το σωστό μέρος, όπου θα βρει το κορίτσι που βλέπει μόνο στα όνειρα του κι αν υπάρχει στ’ αλήθεια…
Πόση δύναμη κρύβει ένας άνθρωπος μονάχος που αναζητά την ευτυχία και πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει; Θα περιπλανηθεί σ’ άγνωστους τόπους και θα περάσει τρικυμίες, θα διασχίσει δύσβατα μονοπάτια, θα πληγωθεί σαν ένας Ιησούς από αγκάθια και βάτα, όμως τίποτα δεν θα τον σταματήσει ώσπου να συναντήσει τα όνειρά του. Έναν τόπο, ένα δάσος, ένα σπίτι, έναν άνθρωπο, ένα κορίτσι. Αυτά των ονείρων του.
Μια από τις ομορφότερες ποιητικές αλληγορίες που θα συναντήσετε ποτέ σε παραμύθι. Κι όπου παραμύθι, μην το δέσετε κόμπο πως είναι μόνο για παιδιά. Γιατί η Χριστίνα Φραγκεσκάκη γράφει με τέτοιον τρόπο που εξουδετερώνει κάθε ηλικιακό περιορισμό μα και κάθε αισθητικό χαμήλωμα. Η ιστορία του μοναχού ανθρώπου είναι η ιστορία όλων των ανθρώπων της γης. Που πορεύονται κατ’ ουσίαν μόνοι στον κόσμο. Που ρίχνονται στη σκηνή της ζωής χωρίς πρόβα. Που ονειρεύονται κι άλλοι κυνηγούν τις εικόνες του μυαλού τους κι άλλοι παραδίδονται αμαχητί στο μίζερο λοξοδρόμι της καθημερινότητας. Μπαρκάρει ο αναγνώστης στο μικρό καράβι του μοναχού ανθρώπου, ζαλίζεται από τις τρικυμισμένες θάλασσες της ζωής (ποιος στη ζωή του είδε πάντοτε φιλικά νερά και μποφόρ στα όρια της ανυπαρξίας;). Μα το ταξίδι έτσι είναι ωραίο. Αν σκοπό έχεις να βρεις εκείνα τα λίγα που θα σου χαρίσουν την ομορφιά που ονειρεύεσαι, που ζητείς. Ένα σπίτι, έναν άνθρωπο, λίγη ζεστασιά, έναν τόπο, ένα πιάτο φαγητό.
Είμαστε όλοι συνοδοιπόροι. Στο ίδιο καράβι. Άλλοι ζαλιζόμαστε. Άλλοι δεν αντέχουμε. Άλλοι παλεύουμε. Άλλοι καταφέρνουμε στεριές και όνειρα να αγγίξουμε. Κι αντισκεκόμαστε: στα εμπόδια, στα όνειρα που μένουν όνειρα, στους ανθρώπους που δεν ταξιδεύουν.
Ένα υπέροχο βιβλίο που αν είχε γραφτεί από κάποια που λεγόταν Κριστίν Φραγκεσκάκι ίσως τώρα να είχε αγγίξει τριψήφιες χιλιάδες σε πωλήσεις ανά τον κόσμο. Μοναξιά, θάρρος, πίστη στ’ όνειρο, αγάπη σαν ένας εσωτερικός μονόλογος και κομμάτια ενός πάζλ που ψάχνουν εκείνη την περίφημη ευτυχία που κανείς δε ξέρει ακριβώς τι είναι. Τα απλά πράγματα που λένε πολλοί αλλά κάνουν λίγοι; Μάλλον αυτά. Αυτά που μας δίνουν χαρά και συχνά μοιάζουν σαν ψέματα.
Αιθέριες οι εικόνες του Αλέξη Κυριτσόπουλου, θα μπορούσαν να πουν την ιστορία με δική τους εικονογραφική αφήγηση μόνες τους. Ο εικονογράφος έχει πάμπολλες εξαιρετικές δουλειές. Αυτή είναι μια από αυτές που αγάπησα πολύ. Το βλέμμα μπαίνει παρασυρμένο στο ταξίδι, σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, σε νησιά και τοπία, σε περιβόλια με δέντρα. Κάθε σελίδα κι ένας πίνακας ζωγραφικής που αποτυπώνει μοναδικά το λόγο της συγγραφέως εκτείνοντας τον στο δικό του χώρο-χρόνο. Εικαστικά μαγευτικό και το εξώφυλλο. Σ’ ένα γκρίζο σκοτεινό δωμάτιο το φεγγάρι δίνει τη λάμψη από το φως του στο παράθυρο και καλεί τον μονάχο άνθρωπο ν’ ακολουθήσει τ’ όνειρο του. Εκεί έξω είναι η ζωή.
Στη συνέντευξή της στο ELNIPLEX, η Χριστίνα Φραγκεσκάκη μας αποκάλυψε τη μικρή ιστορία του βιβλίου:
“Mε το «Σαν Ψέματα» θυμάμαι πως χόρευα από ενθουσιασμό, όχι μόνο γιατί εκδόθηκε σχεδόν αμέσως, αλλά και γιατί μου το ζωγράφισε ο Αλέξης Κυριτσόπουλος, ένας μύθος για μένα, που πάντα θαύμαζα και αγαπούσα. Δεν το πίστευα, ήταν πραγματικά «σαν ψέματα», τίτλο που έδωσε ο Κυριτσόπουλος. Από κει και πέρα μπήκα σε έναν κόσμο θαυμαστό, δηλαδή στο εργαστήριο αυτού του καλλιτέχνη, κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Κάθε φορά που ήμουν εκεί, μέσα στο ζωγραφικό του σύμπαν, ήταν σαν ψέματα…”.
Εξαιρετική έκδοση στο σύνολό της από τις εκδόσεις Αρμός.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Σαν ψέματα |
| Συγγραφέας: | Χριστίνα Φραγκεσκάκη |
| Εικονογράφηση: | Αλέξης Κυριτσόπουλος |
| Εκδόσεις: | Αρμός, 2009 |
| Σελίδες: | 44 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-527-554-9 |
