Κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2017. “Πόσο θα ζησεις ακόμα, γιαγιά;” ο χαρακτηριστικός του τίτλος. Πρόκειται για μια συλλογή από αυτοβιογραφικές αφηγήσεις και διηγήματα μυθοπλασίας της Άλκη Ζέη.
Η πρώτη αυτοβιογραφική ιστορία, που χαρίζει και το όνομά της στο βιβλίο, είναι γεμάτη από το φως ενός ευλογημένου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που βίωνε το θαύμα, το εκτιμούσε και το επέστρεφε.
Διαβάστε ένα υπέροχο απόσπασμα όπου η Άλκη Ζέη υπόσχεται το 2000, μετά από παζάρια, στα εγγόνια της να ζήσει άλλα δεκατρία χρόνια:
-ΠΟΣΟ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ, ΓΙΑΓΙΑ;
Με παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα.
-Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα;
Η εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Τελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Είναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μπροστά μου να τους δω να μεγαλώνουν . Βέβαια και είναι κρίμα. Μήπως είναι στο χέρι μου;
——————–
… Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά… τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως μου απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα;
Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ- χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ’ αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα. Μεγάλη κι αυτή σήμερα με τις σπουδές της τελειωμένες. Μας είπε πως θέλει να γράψει. Και γράφει. Δεν είπε, θέλω να γίνω συγγραφέας όπως έλεγα εγώ στα εννιά μου χρόνια.
Τώρα πια τα εγγόνια μου είναι μεγάλα. Δεν ρωτάνε “πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;”. Μόνο κάνουν σχέδια τι θα κάνουμε του χρόνου στην πανσέληνο.
Αν μου φαινότανε πολλά τα δεκατρία χρόνια, ο ένας χρόνος μοιάζει ακόμα πιο μακρινός.
Δεν λέω τίποτα, τους αγκαλιάζω και τους δυο και χαίρομαι τη στιγμή. Αποδώ και μπρος οι στιγμές μετράνε.
Πανσέληνος, Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017
Πόσο θα ζησεις ακόμα, γιαγιά;, Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2017
