Γράφει η Ρίτα Λαμπρέλλη
Πάντα, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, οι προθέσεις. Αλλάζουν το νόημα μιας έννοιας. Μπορεί να την κάνουν πιο ισχυρή, να της δίνουν κατεύθυνση, να την τοποθετούν στο χρόνο και στον τόπο, να τη συνδέουν, να τη ξεχωρίζουν από άλλες. Δίνουν αυτό το κατιτί παραπάνω. Μιλώ φυσικά για τις μαγικές εκείνες λεξούλες της γραμματικής που εκφράζουν τόπο, χρόνο, αιτία, τρόπο και δίνουν αμέτρητες δυνατότητες να εξηγήσουμε και να προσδιορίσουμε γλωσσικά μια κατάσταση, μια εμπειρία.
Αν μπορούσαμε λοιπόν να δούμε τα πάντα μέσα από το φακό των προθέσεων, θα ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι το 2020 είναι η χρονιά του…. ανά-.
Βλέπεις ξεκίνησε με μια αναμπουμπούλα που ανέτρεψε όλα όσα ξέραμε και κάναμε. Στην αρχή αναστάτωσε τα πάντα, μα στην πορεία έγινε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για ανασκόπηση της μέχρι τώρα διαδρομής μας και για αναστοχασμό των επιλογών μας. Μια ευκαιρία για αναθεώρηση ακόμη και θεμελιωδών πυλώνων της σκέψης και της πρακτικής μας. Έγινε κίνητρο για αναζήτηση νέων εναλλακτικών που ίσως θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αναδόμηση της καθημερινότητάς μας. Η κατεύθυνση βέβαια αυτής της ανανέωσης θα εξαρτηθεί από τις άλλες προθέσεις. Εκείνες που εκφράζουν τη σκέψη, την επιθυμία, το σκοπό και το στόχο μιας δράσης. Είτε δικές μας, είτε των άλλων.
Γιατί κακά τα ψέμματα, ίσως ήρθε η ώρα να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και εμπρόθετα να βαδίσουμε στο παρόν και για το μέλλον. Χωρίς αυτόματο πιλότο. Αναδεικνύοντας ως ορόσημα τη δημοκρατία, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ευθύνη, την κριτική σκέψη. Γιατί αλλιώς βλέπω να αναλαμβάνουν δράση τα κατά- , τα υπέρ- και τα υπό- και σκιάζομαι…
