Πριν λίγες μέρες έγραφα ένα άρθρο για την απώλεια (δείτε το εδώ). Ασχολήθηκα με τον τρόπο που χειριζόμαστε τη θλίψη που μας προκαλεί η απώλεια αγαπημένου προσώπου. Τι λέμε σε μια καρδιά που πονάει; Θαρρώ το λάθος μας είναι μεγάλο. Ο Δημήτρης Λιαντίνης τόνιζε ότι κακώς αποκρύπτουμε από τις νέες γενεές τον θάνατο μεγαλώνοντάς τις μέσα σε απέραντες ψευδολογίες.
Οι ενήλικες επιλέγουμε πάντα να μιλήσουμε σε ένα παιδί όταν ο θάνατος έχει χτυπήσει την πόρτα της ζωής μας. Αντί να είναι η ίδια η ζωή μας μια αδιάκοπη μελέτη του θανάτου, τον στιγματίζουμε, τον αποφεύγουμε στις συζητήσεις μας κι έτσι δήθεν προστατεύουμε το παιδί μας και εμάς τους ίδιους. Μα όλα ζουν και πεθαίνουν γύρω μας. Η τέχνη του θανάτου είναι πρώτα η δύναμη να μιλήσεις γι’ αυτόν.
Η συγγραφέας Άντρη Αντωνίου παίρνει το θέμα της απώλειας και του θρήνου από την πιο δύσκολη αφετηρία που θα μπορούσε κανείς. Ο θανών δεν είναι κάποια γιαγιά ή παππούς που σχεδόν πάντα συναντούμε στα παιδικά και νεανικά βιβλία. Είναι η Ορσαλία, η δεκάχρονη κόρη της οικογένειας, η αδερφή του Σολώνα που είναι ο αφηγητής της ιστορίας.
Ο Σόλωνας, η μητέρα και ο πατέρας του θρηνούν με τον τρόπο του ο καθένας. Η άλλοτε πολυλογού μητέρα λιγόστεψε τις λέξεις της, αμίλητη θα την έλεγες, δεν μαγειρεύει, δεν κάνει δουλειές, δεν πάει στη δική της τη δουλειά, ζαρώνει στην πράσινη πολυθρόνα και κοιτά τη τζαμαρία. Ο πατέρας που δεν το ‘χε με το μαγείρεμα και γκρίνιαζε όποτε ήταν η σειρά του να μαγειρέψει, τώρα μαγειρεύει κάθε μέρα, πλένει τα πιάτα, προσπαθεί να σπρώξει τη ζωή μπροστά. Ανάμεσά τους ο Σόλωνας, ψάχνει να βρει το δικό του περιθώριο να συνεχίσει να ζει χωρίς την αδερφή του. Είναι δύσκολη η ζωή, είναι δύσκολο να πάψεις να μιλάς για εκείνη που μοιραζόσουν μέχρι πρότινος τον κόσμο, τις αταξίες και τα χαμόγελα.
Δεν είναι μόνο καλογραμμένο και συγκινητικό το βιβλίο της Άντρης Αντωνίου, ούτε μόνο ένα δύσκολο εγχείρημα που πραγματικά κατόρθωσε να το δαμάσει και να το κάνει κάτι όμορφο. Πέρα από την έξοχη αφήγηση που σε τοποθετεί στη δική του ιδιαίτερη, νοσταλγική ατμόσφαιρα, το βιβλίο αναδύει με φυσικότητα ανθρώπους που πονούν, αποκαλύπτει σταδιακά τρόπους διαχείρισης της απώλειας, απενοχοποιεί τον πόνο και τη θλίψη και φανερώνει σε κάθε αναγνώστη μια σθεναρή πεποίθηση: ότι ο θάνατος μπορεί να είναι μόνο σωματικός αφού η μνήμη κρατά τους ανθρώπους μας πάντοτε παρόντες. “Ακόμα κι αν κλάψω, η Ορσαλία δε θέλω ποτέ να πάψει να υπάρχει στις κουβέντες μας”, λέει προς το τέλος του βιβλίου η μητέρα στον Σόλωνα. Ακριβώς όπως ο καθηγητής Λιαντίνης μας παρότρυνε όλους: έτσι όπως δεν μπόρείτε να κρυφτείτε από τον θάνατο, μην τον κρύβετε κιόλας. Θάνατος είναι η λήθη.
Βιβλίο που θα εκτιμήσετε πολύ και πολλοί.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Πού πήγε το γέλιο σου, Ορσαλία; |
| Συγγραφέας: | Άντρη Αντωνίου |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Σισκοπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκης, Μάρτιος 2018 |
| Διόρθωση: | Θανάσης Κοκολόγος |
| Σελιδοποίηση: | Κωνσταντίνος Καπένης |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-16-7387-5 |
