Δε ξέρω τι να γράψω. Σκέφτομαι εδώ και ώρα. Το διάβασα τρεις φορές. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο όμορφο βιβλίο είναι αυτό. Για τον παππού είχα ξεχωρίσει 2-3 εξαιρετικά βιβλία, όπως Ο παππούκας μου, της Μάρτα Αλτές και Το δικό τους ταξίδι της Αργυρώς Πιπίνη. Κι έρχεται ετούτο τώρα και κάθεται σε χρώμα.
Βλέπεις το θαυμάσιο, λιτό, πυκνό, πολυδιάστατο, μετρημένο, λεπτοδουλεμένο λέξη λέξη και εικόνα εικόνα κείμενο της Στέλλας Μιχαηλίδου και την ίδια στιγμή σε τραβάει από το χέρι η απίστευτη εικονογράφηση της Καταλανής Mariona Cabassa (πού το βρήκατε αυτό το διαμάντι!). Κι ύστερα γίνεται το αντίστροφο. Ξαναγυρίζεις στο κείμενο. Πραγματική αναγνωστική απόλαυση! Λυρισμός, ομορφιά και αισθητικό ύψος σε μια πραγματική φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου (εύληπτη σε κάθε ηλικία), της απώλειας και της θέσης του αποθανόντος στη ζωή των ζώντων και δη ενός παιδιού, του εγγονιού του, του πιο ιδιαίτερου ανθρώπου της ζωής του.
Πού είναι ο παππούς λοιπόν; Έγινε λουλούδι; Θάλασσα; Χώμα; Κρύφτηκε στις πέτρες; Στο ουράνιο τόξο; Στον ήλιο; Στο τραγούδι των πουλιών; Στον ήλιο; Ίσως είναι παντού τελικά. Το λέει η γιαγιά. Και το λέει με τέτοιους μεστούς τρόπους, σαν γόνος του Εξυπερύ ή του Γκάτσου, που αγγίζει κάθε φύλλο της καρδιάς, γρατζουνά κάθε «ψίθυρο στο αίμα»* σου, ανακινεί με μοναδικό τρόπο τις δικές σου μνήμες από τον δικό σου παππού, ακόμα κι αν είναι κατά τι διαφορετικές.
Πρόκειται για ένα από τα πλέον αριστοτεχνικά βιβλία της χρονιάς (τέλος του 2017). Ένα βραβείο παρακαλώ, κατά προτίμηση αυτό των αναγνωστών. Τελεία και παύλα. Πάρτε το με κλειστά μάτια.
* Ψίθυρος στο αίμα– Σοφία Τσέρου (Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης, Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης)
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
 |
|---|---|
| Τίτλος: | Πού πήγε ο παππούς; |
| Συγγραφέας: | Στέλλα Μιχαηλίδου |
| Εικονογράφηση: | Mariona Cabassa |
| Εκδόσεις: | Παπαδόπουλος, Νοέμβριος 2017 |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-569-742-6 |
