Η Μαριβίτα Γραμματικάκη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης και στα δώδεκά της μετακόμισε οικογενειακώς στην Αθήνα. Σπούδασε μουσική με υποτροφία στο Ωδείο Αθηνών και το 1983 διορίστηκε στην ορχήστρα του Γ΄ προγράμματος της ΕΡΤ ενώ δέκα χρόνια μετά έγινε μόνιμη μουσικός στην Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής. Από το 1983 μέχρι το 1990 ασχολήθηκε με την έρευνα και το γράψιμο κειμένων παιδικών εκπομπών για την ελληνική τηλεόραση δίπλα στην Φραγκίσκη Καρόρη και έκανε επίσης την παρουσίαση της εκπομπής “Ο κόσμος της Μουσικής”. Την τελευταία δεκαετία έχει γράψει και εκδώσει 4 παιδικά βιβλία: Το Νησί της Αρμονίας (2003), Ο Ζητιάνος και η χρυσή Κλειδαρότρυπα (2007), Το Μπλε Κοχύλι (2010), Το Αστέρι του Γίγαντα (2012) ενώ φέτος κυκλοφόρησε το Μαγικό Βιολί που θα αποτελέσει την παιδική παράσταση του ανακαινισμένου Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Τη συναντήσαμε πριν λίγες μέρες σε ένα υπαίθριο καφέ. Η συζήτηση μαζί της ήταν μια εμπειρία από αυτές που θυμάσαι για πάντα. Ζεστή, εξομολογητική, βαθιά ειλικρινής και ανθρώπινη, η Μαριβίτα Γραμματικάκη μας ταξίδεψε από τα παιδικά της χρόνια μέχρι τα τελευταία της σχέδια στη μουσική και το βιβλίο. Η συνέντευξη είναι μεγάλη μα τόσο ενδιαφέρουσα. Και να φανταστείτε είναι η μισή από τη συζήτησή μας.
Συνέντευξη στους Απόστολο Πάππο και Δώρα Πουρή.
Γεννηθήκατε στα Χανιά αλλά μεγαλώσατε στην Αθήνα, μέχρι πόσο ετών μείνατε στα Χανιά;
Μέχρι τα δώδεκα ζούσαμε κυρίως στην Κρήτη. Στα Χανιά πιο πολύ, που είναι ο τόπος που γεννήθηκα και έχω τις περισσότερες αναμνήσεις. Ζούσαμε όμως και στην Αθήνα. Είχαμε ένα σπίτι που είχε αρχίζει να χτίζεται πριν γεννηθώ και τελείωσε όταν τελείωσα το λύκειο. Η δουλειά του πατέρα μου, τον υποχρέωνε να αλλάζει χώρους εργασίας πολύ συχνά. Ήταν υπάλληλος στον ΟΤΕ και για αρκετά χρόνια τον ακολουθούσε όλη η οικογένεια. Όταν ήμουν έξι ετών ξεκίνησα μαθήματα πιάνου στο ωδείο Αθηνών. Το παλιό ωδείο στην οδό Πειραιώς, που σήμερα είναι η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στα Χανιά, όταν ήμουν δέκα χρονών, ξεκίνησα παράλληλα με το πιάνο και μαθήματα βιολιού και στα δώδεκα, όταν μετακομίσαμε μόνιμα πια στην Αθήνα συνέχισα τη μουσική, και στα δύο όργανα, στο ωδείο Αθηνών.
Σας άρεσε η μουσική ή είχε ο μπαμπάς την επιθυμία να σας βάλει σ’ αυτό το πλαίσιο;
Πριν γεννηθώ άκουγα μουσική. Δεν ξέρω αν μου άρεσε η όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν αναγκαίο στοιχείο για να ζήσω. Να υπάρχω. Όπως ο αέρας που αναπνέω. Ο πατέρας μου είχε μάθει μόνος του μουσική. Ήταν αυτοδίδακτος. Ήξερε αρκετά καλά πέντε όργανα. Πιάνο, βιολί, ακορντεόν, κιθάρα και φυσαρμόνικα. Όταν ήταν στο σπίτι ή θα έπαιζε κάποιο από όλα αυτά τα όργανα ή θα τραγουδούσε με την μητέρα μου ή θα άκουγε δίσκους με κλασική μουσική. Λάτρευε τον Σούμπερτ. Έτσι μεγάλωσα και εγώ και η αδελφή μου. Μας είπε δε κάποτε πως όταν παντρεύτηκε την μητέρα μου δεν είχαν ούτε κρεβάτι. Με τα πρώτα χρήματα που μάζεψε, αγόρασε ένα πιάνο με ουρά και πολύ αργότερα μια κρεβατοκάμαρα. Πολύ διαφορετική νοοτροπία από την συνηθισμένη εκείνης της εποχής. Μπορώ να πω και για την σημερινή ίσως είναι λίγο σπάνιο να αγοράζει κάποιος πρώτα ένα πιάνο και ύστερα ένα κρεβάτι.
Η μόρφωση της μουσικής ήτανε υποχρεωτική. Στοιχείο κουλτούρας λοιπόν. Είναι λίγο αρχαιοελλληνικό αυτό, δηλαδή στην αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν τη μουσική αδιαπραγμάτευτα στοιχείο παιδείας.
Βεβαίως. Η μουσική και ο αθλητισμός ήτανε τα βασικά μαθήματα. Αυτή την γνώση και την ανάγκη κουβαλάμε σαν λαός στο DNA μας αλλά το έχουμε ξεχάσει. Το έχουμε μάλλον θάψει σήμερα. Δυστυχώς.
Με την βιόλα πότε ασχοληθήκατε;
Όταν ήμουν στην ανωτέρα τάξη στο βιολί, γύρω στα 16, άκουσα τυχαία έναν ήχο μέσα από μια αίθουσα του ωδείου που με καθήλωσε. Θα έλεγα ότι ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας όχι με την πρώτη ματιά αλλά με το πρώτο άκουσμα. Με μάγεψε. Έκατσα έξω από την πόρτα και άκουγα. Δεν ξέρω πόση ώρα. Μπορεί να ήταν και για ώρες. Κάποια στιγμή βγήκε από την αίθουσα ένας κύριος που δεν τον είχα ξαναδεί και κρατούσε μια βιόλα. Ήταν o Bruno Juranna. Ένας από τους μεγαλύτερους αλτίστες στην Ιταλία αλλά και στην Ευρώπη. Αυτό ήταν. Μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες δανείστηκα μια βιόλα από έναν συμμαθητή μου και έπαιζα όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα. Ήταν ο ήχος που έψαχνα πάντα να βρω. Βελούδινος, απαλός διακριτικός. Ήχος που έβγαινε μέσα από την ψυχή του οργάνου και άγγιξε την δική μου. Αυτούς τους έρωτες τους συναντάς μια φορά στην ζωή σου και δεν τους αφήνεις να φύγουν. Πρακτικά τώρα η Βιόλα έχει πολλά κοινά σημεία με το βιολί. Έχει την ίδια όψη , στηρίζεται και αυτή στον ώμο ακριβώς όπως το βιολί αλλά είναι λίγο μεγαλύτερη. Ο ήχος της όμως πλησιάζει περισσότερο τον ήχο του βιολοντσέλου και ταιριάζει στην ανθρώπινη φωνή. Γι αυτό την λατρεύω.
Σας έβαλε ποτέ ο μπαμπάς ή η μαμά αυτή την ελληνική μεγαλοπρέπεια του θα σπουδάσεις σε Πανεπιστήμιο;
Όχι. Ποτέ. Ίσως γιατί ήξεραν πως οι σπουδές στη μουσική είναι ισοδύναμες και τολμώ να πω και μεγαλύτερων απαιτήσεων από ένα πανεπιστήμιο. Το ίδιο πιστεύω και εγώ.
Ήσαστε απ’ τις εξαιρέσεις λοιπόν.
Εντελώς και ευτυχώς. Είχα περάσει σε μια σχολή στη Ρόδο ,γιατί ήταν υποχρεωτικό την εποχή που τελείωσα το Λύκειο να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις για να πάρω απολυτήριο. Σε αυτή την σχολή δεν πήγα ποτέ. Δεν πέρασα ούτε για ένα δευτερόλεπτο αυτό το στρες που περνάνε τα παιδιά σήμερα για να μπουν στο πανεπιστήμιο και ευγνωμονώ πάρα πολύ τους γονείς μου γι αυτό Με γλύτωσαν από όλη αυτή την ταλαιπωρία. Στη μουσική βέβαια δεν είναι απλά τα πράγματα. Ούτε εύκολα. Κάθε άλλο. Πρέπει να έχεις άλλα προσόντα και δεν εννοώ μόνο αυτό που λένε ταλέντο. Αυτό ίσως είναι και το λιγότερο. Χρειάζεσαι μεγάλη πειθαρχία, πολύ και καθημερινή εξάσκηση, αντοχή, γερά νεύρα, αυτοσυγκέντρωση, εκπαίδευση στη μνήμη, μέσα από την πειθαρχία να εκφράζεις και την μουσικότητα, αντοχή, κουράγιο, υπομονή και επιμονή. Κάθε φορά που βγαίνεις στη σκηνή σου κόβονται τα πόδια. Εγώ έχω δώσει δώδεκα φορές εξετάσεις για να παίξω στις ορχήστρες που εργάστηκα κατά καιρούς. Είτε για μια σύμβαση έργου, είτε ως έκτακτη για ένα χρόνο είτε ως μόνιμη. Με αυτή την διαδικασία ξέρεις πως κανείς δεν παίρνει μια θέση στον χώρο της ορχήστρας και της μουσικής γενικότερα χωρίς να αξίζει. Χωρίς να περάσει από εξετάσεις.
Το τρίτο πρόγραμμα πότε μπαίνει στη ζωή σας;
Είχα την μεγάλη τύχη να γνωρίσω την Φραγκίσκη Καρόρη η οποία είχε φτιάξει την πρώτη μουσική εκπομπή για παιδιά στην τηλεόραση το 1981. «Τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής» Τότε είχα πετύχει στις εξετάσεις για ένα διαγωνισμό στην Ορχήστρα Νέων της Μεσογείου. Με είχε καλέσει στο στούντιο για μια συνέντευξη. Αυτό ήταν η αρχή μιας συνεργασίας με την Φραγκίσκη Καρόρη που κράτησε 9 χρόνια και ήταν και η αφορμή να μπω στον χώρο της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης αλλά και η αρχή στην συγγραφή, αφού έγραφα τα κείμενα για τις εκπομπές. Μια μέρα άκουσα πως στην ορχήστρα του Γ’ προγράμματος έκαναν ακρόαση για θέσεις βιόλας. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία μου σαν μουσικός ορχήστρας και ήμουν μόλις είκοσι χρονών.
Πως αισθάνεται τώρα η Μαριβίτα Γραμματικάκη που η Κρατική Ραδιοφωνία της Ε.Ρ.Τ είναι κλειστή;
Απέραντη θλίψη. Όλη αυτή η πνευματική παρακμή του τόπου με γεμίζει πόνο και απογοήτευση. Κυρίως για τα νέα παιδιά και για τον κόσμο που τους παραδίδουμε. Για τις αξίες που έχουν χαθεί και στη θέση τους έχουν μπει νόμοι μιας ζούγκλας . Ζούμε μόνο για την επιβίωση. Τίποτε άλλο. Αντέχεται αυτό; Μετά από μερικά χρόνια θα γνωρίζουν άραγε ποιος ήταν ο Μάνος Χατζιδάκης, ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιώργος Τσαγκάρης; Ποιο ήταν το Γ πρόγραμμα και τι πρόσφερε στον κόσμο της μουσικής και στους νέους συνθέτες; Έτσι όπως πάμε σε λίγα χρόνια ίσως συναντάμε αυτά τα ονόματα σε ερωτήσεις κάποιου σταυρόλεξου για δυνατούς λύτες. Οι μνήμες θα έχουν σιγά σιγά ξεφτίσει. Όταν άκουσα την είδηση ότι σε τρεις ώρες δεν θα υπάρχει κρατική τηλεόραση και ραδιόφωνο πίστεψα ότι κάποιος έκανε αστεία. Ήταν πολύ τραγικό για να είναι αληθινό. Δυστυχώς όμως είναι αλήθεια.
Ποιος το έριξε έξω το μαγαζί της Ε.Ρ.Τ;
Όπως έπεσε έξω η χώρα έτσι έπεσε έξω και η Ε.Ρ.Τ. Δε διαχειρίστηκαν οικονομικά με το σωστό τρόπο. Δεν προστάτεψαν τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που είχε σαν κρατική τηλεόραση. Στο χώρο του ποιοτικού θεάματος και όχι στον στίβο της ακροαματικότητας του κουτσομπολιού και της διαφήμισης. Δυστυχώς για πολλούς ήταν ένας εύκολος τρόπος παραγωγής χρήματος και όχι έργου. Δεν έπρεπε όμως να φτάσουμε εδώ για να το ερευνήσουμε και να το εξυγιάνουμε. Δεν έπρεπε να την γκρεμίσουμε για να την ξαναχτίσουμε. Και αν την ξαναχτίσουμε γιατί δεν είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα αποκτήσουμε ξανά την σωστή κρατική τηλεόραση. Πολύ φοβάμαι πως θα γίνει άλλο ένα φερέφωνο και μια καρικατούρα της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Πως αντιμετωπίζεται ο φασισμός, όχι ως κόμμα αλλά ως συνολική συμπεριφορά;
Νομίζω με την ενημέρωση και κυρίως με την εκπαίδευση. Στα σχολεία αλλά και στο σπίτι. Είναι ένας μεγάλος αγώνας που όμως πρέπει και αξίζει τον κόπο να τον κάνουμε όλοι όσοι πιστεύουμε στην αξία της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ίσως με την επίγνωση ότι θα βάλω μόνο ένα λιθαράκι στο κτίσμα της Δημοκρατίας αλλά έστω και αυτό είναι αρκετό από το τίποτα. Αν ο καθένας στο σπίτι του, στον προσωπικό του χώρο, στην ζωή του δημιουργήσει μια εκπαίδευση και γίνει παράδειγμα στα παιδιά του και στους γύρω του, αν είναι δάσκαλος στους μαθητές του και κάνει έναν αγώνα, κάτι φτιάχνει. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν υπάρχει και άλλη λύση.
Η μουσική βοηθάει, εξημερώνει;
Απόλυτα. Αν επιλέγαμε να τραγουδάμε περισσότερο απότι να μιλάμε θα υπήρχαν πολύ λιγότεροι καβγάδες και προστριβές. Θα είχαμε άλλο ρυθμό και βαθμό επικοινωνίας. Επίσης στην Ελλάδα έχουμε μπερδέψει τη μουσική ως ψυχαγωγία με τη μουσική ως διασκέδαση. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Η διασκέδαση σημαίνει διασκορπίζομαι, αφήνομαι, είναι το γλέντι. Η ψυχαγωγία είναι η αγωγή της ψυχής. Όπως καταλαβαίνετε έχει μεγάλη διαφορά. Αν αυτό γίνει αντιληπτό και κατανοητό θα είχε η μουσική άλλη θέση στην ζωή μας.
Επισκέπτεστε σχολεία. Τι βλέπετε;
Ως συγγραφέας αλλά και ως μέλος του εκπαιδευτικού προγράμματος της Λυρικής Σκηνής, έχω επισκεφτεί σε τρία χρόνια πάνω από 120 σχολεία. Το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι αρκετά απογοητευτικό, όσο αναφορά το εκπαιδευτικό προσωπικό κυρίως. Δυστυχώς το 75% των εκπαιδευτικών είναι ακατάλληλο για να διδάξει. Μπορεί να έχουν τελειώσει όλοι το ίδιο πανεπιστήμιο και να έχουν τα τυπικά προσόντα για την θέση τους. Όμως την ψυχή και την αγάπη στην εκπαίδευση και στα παιδιά την είδα σε ελάχιστους. Και αυτό κάνει την διαφορά τελικά. Όπου έβλεπα δάσκαλο αδιάφορο που η δική μας παρουσίαση ήταν το διάλειμμα του ή ήταν η ώρα που θα σημείωνε, που θα διόρθωνε τα γραπτά, η τάξη έχει πρόβλημα. Όπου είδαμε δάσκαλο που είχε προετοιμάσει τα παιδιά γι’ αυτό που θα δούνε, που κρατούσαν μια ησυχία ανεξάρτητα απ’ το αν τους άρεσε ή όχι αυτό που βλέπανε, τότε η τάξη ήταν καταπληκτική και το πρόγραμμα γινόταν με χαρά και ενθουσιασμό από όλους. Είναι πολύ σπουδαίο να μάθει πρώτα απόλα ο δάσκαλος τους μαθητές του να σέβονται τον κόπο και την γνώση του άλλου.
Μα είναι το πρότυπο ο δάσκαλος…
Το μοναδικό και το καλύτερο. Ένας δάσκαλος γράφει και σμιλεύει την προσωπικότητα του παιδιού για όλη του την ζωή. Εγώ για παράδειγμα καθόρισα την ζωή μου από δύο δασκάλους. Ο ένας για καλό και ο άλλος για κακό. Ο καλός ήταν ένας δάσκαλος που τον είχα στην Πέμπτη δημοτικού. Ξεκινούσε το μάθημα τονίζοντας πρώτα τα θετικά του μαθητή που εξέταζε. Έλεγε πάντα μπράβο σε όλους για την προσπάθεια που έκαναν, και μετά μιλούσε για λάθη και διορθώσεις. Έπαιρνε ένα σπόρο στην αρχή του μαθήματος και μέχρι να τελειώσει ο σπόρος είχε γίνει δέντρο. Κάθε μέρα. Μπαίναμε σποράκια στο μάθημα και μέχρι το μεσημέρι είχαμε γίνει δάσος. Για την κακή δασκάλα καλύτερα να μην μιλήσω. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όταν ακούσω για αντωνυμίες νιώθω μια μεγάλη ναυτία. Μπορείτε να καταλάβετε τι είχε συμβεί. Ένας εφιάλτης που έκανε διαγραφή και άρνηση στον εγκέφαλό μου να μάθει και να θυμηθεί. Κάποτε δούλεψα σαν δασκάλα μουσικής για ένα μικρό διάστημα σε ένα αναμορφωτήριο. Έκανα μεγάλη προσπάθεια και να συνηθίσω αλλά και να με συνηθίσουν. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Μια μέρα ήμουν πολύ απογοητευμένη και ένας συνάδελφος μου είπε για να με παρηγορήσει, πως δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι γιατί αυτά τα παιδιά είναι χαμένη υπόθεση και δεν αξίζει να ασχολούμαι. Αρνήθηκα να αποδεχτώ μια τέτοια άποψη. Μια φωνή μέσα μου φώναξε πως εκεί μέσα, έστω και ένα παιδί να ξεφύγει, θα είναι η μεγαλύτερη νίκη γιατί στη τελική, κανένα παιδί δεν είναι καμένο χαρτί. Και πράγματι από τα εκατό παιδιά, ένα στάθηκε στα πόδια του και σώθηκε. Γι αυτό το μοναδικό παιδί, άξιζε ότι έκανα.
Με το βιβλίο πως μπλέκετε; Πολλά χρόνια μουσικός, αγάπη για τη μουσική. Ξαφνικά το νησί της αρμονίας…
Νομίζω πως τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Νομίζουμε αλλάζουμε ξαφνικά πορεία αλλά στην ουσία, όλη μας η ζωή προχωράει για να προετοιμάσει αυτή την αλλαγή. Έχω την εντύπωση πως ο δρόμος μου στη μουσική ήταν για να με οδηγήσει στον κόσμο της συγγραφής και του βιβλίου. Με την φαντασία μου είχα αρχίσει να γράφω από πολύ μικρή. Σαν παιδί ήμουν μάλλον αυτό που λένε μοναχικό παιδί. Δεν είχα παρέες. Αγαπούσα όμως πολύ το διάβασμα αλλά το σχολείο δεν το ήθελα με τίποτα. Διάβαζα μόνο από υποχρέωση και διάλεγα πάντα το τελευταίο θρανίο, κοντά στο παράθυρο. Την ώρα του μαθήματος ταξίδευα με την φαντασία για να περνάει η ώρα της φυσικής και των μαθηματικών. Μου άρεσε να μετράω τα κλαδιά των δέντρων που ήταν στην αυλή του σχολείου και μετά τα έβαζα με σειρά ύψους. Όταν κουνιόντουσαν με τον αέρα, προσπαθούσα να βρω τον ρυθμό τους. Ανάλογα με τις εποχές είχαν άλλο ρυθμό. Ουσιαστικά ήταν η συντροφιά μου. Μόνο εκείνος ο δάσκαλος με είχε ενθουσιάσει και αγάπησα πολύ το σχολείο για ένα εξάμηνο. Μετά δυστυχώς μετακομίσαμε.
Ο καλός δάσκαλος πως λεγότανε;
Μανώλης Ξυδάκης.
Την κακή δεν τη ρωτάμε…
Δεν την θυμάμαι έτσι και αλλιώς. Τώρα πως ήρθε το νησί της Αρμονίας. Αυτό έγινε όταν ήμουν ήδη μεγάλη ηλικία. Είχα δύο παιδιά, επτά και δέκα χρονών και μια ζωή με αρκετά προβλήματα. Και οικονομικά και προσωπικά. Η μόνη ώρα που ξεχνιόμουν ήταν τους έλεγα παραμύθια το βράδυ. Είδα ότι αυτή η διαδικασία με χαλάρωνε. Ένα βράδυ, αποφάσισα να πω ένα παραμύθι σε εμένα. Σα να ήμουν εγώ το μικρό παιδί. Δανείστηκα λοιπόν τα όργανα μιας ορχήστρας και τους έκανα ήρωες του παραμυθιού. Έτσι ξεκίνησε το νησί της Αρμονίας. Για μια νύχτα μια Βιόλα ξέφυγε από τους αυστηρούς νόμους της κλασικής μουσικής, έφυγε από την κλασική ορχήστρα και το νησί της Αρμονίας και μπήκε κρυφά στο νησί της Τζαζ. Εκεί γνώρισε και ερωτεύτηκε ένα Σαξόφωνο. Η ιστορία ξεκίνησε στις 11 το βράδυ και τελείωσε στις 7 χωρίς διάλειμμα. Έβγαλα από μέσα μου όλα όσα ήθελα να πω τριάντα χρόνια. Μέσα από μια βιόλα και ένα Σαξόφωνο. Από εκεί και έπειτα ήρθαν και τα άλλα παραμύθια. Οι τίτλοι τώρα των παραμυθιών μου ήταν ιδέες του γιου μου. Σαν παιχνίδι ξεκίνησε ένα βράδυ. Μου ζήτησε να του πω μια ιστορία από το μυαλό μου, του είπα να βρει ένα τίτλο και έτσι άρχισαν όλα. Κάθε βράδυ μια λέξη, ένας τίτλος και μπροστά στα μάτια άνοιγε μια αυλαία και χόρευαν εικόνες. Τόσο απλά, τόσο εύκολα. Τότε για μένα ήταν η προσωπική μου ψυχοθεραπεία. Μετά έγιναν βιβλία. Τα παραμύθια μου βοήθησαν πρώτα εμένα να ανακαλύψω ένα εσωτερικό παιδί το οποίο το είχα φιμώσει.
Για πάμε στον Ασηλάμπα Ντελασύ. Θα έχει συνέχεια;
Ο Ασηλάμπα ήταν το πρώτο παραμύθι με μουσική και θα έχει συνέχεια. Ακολουθεί ο Ασηλάμπα και το νησί της χαράς. Στο νησί αυτό τα παιδιά έκρυβαν τις χαρές τους. Ένας εφιάλτης όμως το έσκασε από ένα όνειρο και ήθελε να εξαφανίσει αυτό το νησί. είχε φυλακίσει τους ανέμους και κάθε βράδυ έσπρωχνε το νησί προς τη μεγάλη ρουφήχτρα. Τότε τα παιδιά ζητάνε τη βοήθεια του Ασηλάμπα για να σώσουν το νησί.
Πότε το περιμένουμε;
Το παραμύθι είναι έτοιμο. Έχουμε τελειώσει και τα 2/3 από τα τραγούδια και σύντομα θα είναι κοντά σας.
Τι σημαίνει ο Νίκος Ξανθούλης για τη Μαριβίτα Γραμματικάκη;
Είναι ένας πολύ αγαπημένος φίλος, συνάδελφος και συνεργάτης. Ήμασταν μαζί στο ωδείο από την εφηβεία. Μετά μπήκαμε και οι δύο στην ορχήστρα της Λυρικής. Είχαμε επαφή και επικοινωνία σαν συνάδελφοι αλλά ήρθαμε πολύ κοντά με τις ιστορίες του Ασηλάμπα Ντελασύ, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Λυρικής και φυσικά με το Μαγικό βιολί που είναι η όπερα που γράψαμε για τους νέους και ανέβηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία τον Μάιο του 2011 και τον Γενάρη του 2012 στην Λυρική Σκηνή. Τώρα αυτή η όπερα θα παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά μέχρι τις 12 Ιανουαρίου, κάθε Σαββατοκύριακο.
Ανεβαίνει στο ανακαινισμένο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, ε;
Ναι. Είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα, μετά από 14 χρόνια, να είναι ένα δικό μου έργο η παιδική παράσταση του θεάτρου.
Κυρία Γραμματικάκη ευχαριστούμε πολύ. Να είστε καλά.
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε.
