Τι κοινό έχουν ο Ποπάυ, ο αγαπημένος ναύτης με το σπανάκι του Elzie Crisler Segar, ο περίφημος Βέλγος ρεπόρτερ Τεν Τεν που έκανε θραύση στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80′, το εμβληματικό A Farewell to Arms (Αποχαιρετισμός στα όπλα) του Ernest Hemingway, το The Sound and the Fury (Η βουή και η μανία) του William Faulkner, οι πρώτες ταινίες του Alfred Hitchcock και των αδερφών Marx, τα πρώτα κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους και τα τραγούδια του Cole Porter και οι μουσικές του George Gershwin;
Πολύ απλά μας έρχονται από το μακρινό έτος του μεγάλου οικονομικού κραχ, το 1929, και αυτό σημαίνει ότι έχουν περάσει 95 χρόνια από τότε, άρα τα πολιτιστικά αυτά αγαθά περνούν στη σφαίρα της ελευθερίας. Με άλλα λόγια τα δικαιώματά τους λήγουν και μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν χωρίς άδεια ή πληρωμή.
Ο Μίκυ μιλάει για πρώτη φορά φορώντας τα περίφημα λευκά του γάντια στο περίφημο The Karnival Kid, ο Τεν Τεν με τα πορτοκαλί κυματιστά μαλλιά ξεκινά τη μεγάλη πορεία της δημοφιλίας του στις 10 Ιανουαρίου του 1929 στο παιδικό ένθετο Le Petit Vingtième (Ο μικρός εικοστός) της εφημερίδας Le XXe Siècle, ο Ποπάυ δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην comic strip εφημερίδα της εποχής Thimble Theater λέγοντας τα πρώτα του λόγια «Πιστεύεις ότι είμαι καουμπόι;» όταν τον ρώτησαν αν ήταν ναύτης και έγινε από απλός ρόλος ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας μιας σειράς κόμικς που θα άφηνε εποχή.
Κι ακόμη… H Χρυσή κούπα (A Cup of Gold) του John Steinbeck (Νόμπελ 1962), το πλέον αναγνωρίσιμο βιβλίο του Φώκνερ Η βουή και η μανία, που διαδραματίζεται στον οικείο στον Φώλκνερ Μισισίπi, το Ένα δικό σου δωμάτιο (A Room of One’s Own) της Βιρτζίνια Γουλφ, Τα επτά ρολόγια (Seven Dials Mystery) της Αγκάθα Κρίστι, το Γράμμα σε έναν νέο ποιητή, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, το Singin’ in the Rain, σε στίχους του Arthur Freed και μουσική του Nacio Herb Brown, το An American in Paris του George Gershwin, το Boléro του Maurice Ravel, το What Is This Thing Called Love? του Cole Porter.
Στις Η.Π.Α. όταν ένα έργο περνάει στον δημόσιο τομέα θεωρείται πολύ σημαντικό, καθώς πλέον μπορεί να κοινοποιηθεί νόμιμα, χωρίς άδεια ή χρέωση. Οι κοινοτικές αίθουσες μπορούν να προβάλουν τις ταινίες, οι ορχήστρες νέων μπορούν να εκτελέσουν τη μουσική δημόσια, χωρίς να πληρώσουν τέλη αδειοδότησης, τα Βιβλία Google και η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης μπορούν να κάνουν τα έργα πλήρως διαθέσιμα στο διαδίκτυο κ.α.
Πιο σημαντικό είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα έργα δεν είναι εμπορικά διαθέσιμα για να τα αποκτήσει κανείς και περνώντας στη δημόσια σφαίρα βρίσκουν μια δεύτερη ζωή.Μπορεί πια ο καθένας να τα ανακτήσει και να διασώσει.
Ραντεβού το 2109 όταν θα είναι διαθέσιμα τα έργα του 2024.
