Ο Λέλο και η Στρουθ σε μια ακόμα περιπέτεια.Με τους φίλους τους παίζουν κάθε μέρα όλη μέρα στο πάρκο: κυνηγητό, τραμπάλα, κούνιες. Όμως στο πάρκο δεν παίζουν μονάχα οι φίλοι τους. Παίζουν κι άλλες παρέες. Μια από αυτές είναι τα τσακάλια. Είναι φτωχοί, τρώνε ακόμα και φλούδες από πορτοκάλια, κάνουν ταπεινές δουλειές για να ζήσουν. “Παραμύθια” , λέει ο μπαμπάς του Λέλο. Όμως αυτός συνεχίζει να τα φοβάται κι όλη του η παρέα απομακρύνεται όταν έρχονται τα τσακάλια στο πάρκο για να παίξουν. Παράλογα ίσως γιατί τα τσακάλια είναι πολύ μαχητικά στο παιχνίδι αλλά μόλις τελειώσει είναι φιλικοί. Δεν τον νοιάζει τον Λέλο. Αυτός τους φοβάται. Και σε λίγο καιρό αυτή η αταίριαστη φήμη θα απλωθεί σε όλη την περιοχή και τα τσακάλια θα είναι οι δυνητικώς φταίχτες για όλα: για βλάβες και κλοπες, για αταξίες, για σκανταλιές. “Μήπως τα παρεξηγήσατε τα τσακάλια;”, τον ρώτησε ο μπαμπάς του Λέλο. Και μικρή του αυτή φράση θα βάλει το μυαλό του Λέλο να τρέξει σε άλλη κατεύθυνση: είναι τελικά οι άλλοι αυτό που βλέπουμε ή τελικά τους βλέπουμε εμείς όπως θέλουμε χωρίς να είναι απαραίτητα έτσι;
Αυτοί οι δύο εαυτοί μου θυμίζουν (χωρίς ασφαλώς να είναι αυτό ακριβώς) τις δύο εκείνες υπέροχες προσεγγίσεις, τον ελάχιστο και τον εκτεταμένο εαυτό, που προσδιόριζαν τον εαυτό της παρούσας στιγμής με αντίληψη του χώρου και του χρόνου ο πρώτος, τον εαυτό του παρελθόντος που έχει συλλέξει τα πάντα στο διάβα μας και παρακολουθεί από…εκεί πίσω τον ελάχιστο εαυτό του σήμερα ο δεύτερος. Ο ελάχιστος εαυτός θα μπορούσε να είναι αυτό που είμαστε. Ο εκτεταμένος αυτός που βλέπουν ή που “υποθέτουν/φοβούνται” οι άλλοι ότι είμαστε. Γιατί τα τσακάλια δεν είναι αυτό που ο Λέλο φοβάται ότι είναι. Κι ένας αθώος στη φυλακή της αποξένωσης και του “στίγματος” είναι ως γνωστόν χειρότερο από δέκα ενόχους έξω.
Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γράφει στίχο στίχο για τη διαφορετικότητα προσπαθώντας να αγγίξει τις πολύ τρυφερές ηλικίες των 3+ όπου τα παιδιά εύκολα σκιάζονται, εύκολα φοβούνται το άγνωστο, το αναφομοίωτο, το ασυνήθιστο. Η εικόνα ενός μικρού παιδιού που κλαίει στη θέα ακόμη κάποιου αγνώστου που δεν κουβαλά τίποτε το κακό παρά μόνον την διαφορετική του εικόνα, μου είναι τόσο οικεία όσο και στους περισσότερους φαντάζομαι. Κι ο κόσμος μας που έγινε τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα τόσο διαφορετικός από ανθρώπους “άλλους” από εμάς τους προνομιούχους “γηγενείς”, βρίθει ανθρώπων με άλλες συνήθειες και χούγια από τα δικά μας, με άλλη εμφάνιση, με άλλη προσέγγιση στην καθημερινότητα. Το κακό δεν εγκυμονεί στο χρώμα ή την άλλη συνήθεια. Ζει παντού και ως πανταχού παρόν πρέπει να προετοιμάζονται τα παιδιά να το αναγνωρίζουν δίχως να το υπεροφορτώνουν με παράταιρες φοβίες και περιεχόμενα.
Ο Λέλο και η Στρουθ φοβούνται τα τσακάλια. Οι στίχοι του Φίλιππου Μανδηλαρά, απλογραμμένοι και εύληπτοι φέρνουν την ιστορία στα μέτρα των μικρών παιδιών. Δεν είναι έμμετρα όλα τα στιχάκια. Είναι όλα σχεδόν όμως με ρίμα. Στα λίγα αφηγηματικά λόγια εκτός στίχων, ο συγγραφέας απελευθερώνεται και καταγράφει μικρά λεκτικά παιχνίδια που αγγίζουν και μεγαλύτερους:
“Και λίγο μετά άρχισαν να κατηγορούν τα τσακάλια για τα πάντα…
Ποιος μου πάτησε το κάστρο;
Κάποιος χάλασε την κούνια!
Πήρε κανείς το καπέλο μου;
Ποιος κούνησε τον κύβο;
ΤΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ!”
Η διαφορετικότητα που χρωματίζει στην ιστορία του υπηρετείται από τα τσακάλια. Τα τσακάλια που έγιναν συνώνυμο του πολύ έξυπνου ανθρώπου λόγω της εκπληκτικής συνήθειάς τους να μην κυνηγούν αλλά να τρέφονται ακολουθώντας κατά πόδας τα ισχυρά σαρκοφάγα που αφού κορέσουν την πείνα τους, αφήνουν ο,τι απομένει και απομακρύνονται για την χώνεψη. Τότε εμφανίζονται τα τσακάλια που δίχως πολύ κόπο αλλά με μπόλικο μυαλό, λαμβάνουν το απαιτούμενο γεύμα.
Η Ναταλία Καπατσούλια πάει για… βραβείο! Αυτή η εικονογράφησή της είναι μια από τις καλύτερες δουλειές που είδα ποτέ. Είναι τα χρώματα και οι αποχρώσεις, τα ξεθωριάσματα που διάλεξε σε ολες τις μορφές και τα σχέδιά της. Είναι οι αντιθέσεις στο φόντο και την προοπτική με τις μορφές που μπροστά κεντούν την ιστορία. Είναι το καροτυνίστικο της δεκαετίας του 80′ που λειτουργεί ασύγκριτα κοντά στο βλέμμα των παιδιών 3-6 όπου και το target group του βιβλίου. Είναι οι διαφορετικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιήσε μέσα στο ίδιο βιβλίο, από καρέ κόμικ και φωτογραφικό καρφίτσωμα σχεδίων μέχρι παιδικής αίσθησης σκίτσα και ζωγραφιές που παίζουν με το μέγεθος και την ανάγνωση.
Στην ίδια σειρά με το Λέλο και τη Στρουθ κυκλοφορούν τα βιβλία “Ένα αλλιώτικο αδελφάκι”, “Ύπνος; Μόνο με παρέα” και “Ψέματα μεγάλα, ψέματα μικρά”. Από τις εκδόσεις Πατάκη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Λέλο και Στρουθ: Ποιος φοβάται τα τσακάλια;
|
| Συγγραφέας: | Φίλιππος Μανδηλαράς |
| Εικονογράφηση: | Ναταλία Καπατσούλια |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, 2014 |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 22 |
| ISBN: | 978-960-16-5502-4 |
