Γράφουν ο Απόστολος κι η Δώρα…
Στα Πριγκιπικά Γενέθλια της Ιωάννας Μπαμπέτα, ο Πρίγκιπας κάνει μια ευχή: να αποκτήσει ένα γατάκι. Οι γονείς του καταφέρνουν τελικά να πραγματοποιήσουν (εν αγνοία τους) την ευχή του. Κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να ανοίγει βιομηχανία ψεύτικων ελπίδων για τα παιδιά. Αλλά μια βιοτεχνία όμορφων στιγμών πρέπει να ανοίξουμε όλοι σε μια γωνιά του σπιτιού ή της τάξης μας. Δε μπορούμε να έχουμε λόγο στον παντοδύναμο θάνατο ή την υγεία ή τη φύση (“μαμά θέλω ένα αδερφάκι”). Μπορούμε όμως, κάθε παιδί που έχει τα γενέθλιά του και αποφασίζει να τα κάνει στην τάξη μας: -να γράφει μια ευχή πάνω σε ένα λευκό αστέρι. Αν δε μπορεί να γράψει, μην λέμε συνέχεια τα ίδια, θα το ζωγραφίσει ή θα το γράψει με το δικό του τρόπο (εμείς θα ξέρουμε). -προϋπόθεση: εξηγούμε στα παιδιά ότι μπορούμε να ζητάμε κάτι μέσα στα πλαίσια των ανθρώπων. Δεν είμαστε μάγοι να φέρουμε ειρήνη σε όλον τον κόσμο (δεν το μπορούν άλλοι κι άλλοι αυτό), δεν είμαστε θεοί να γιατρεύουμε αρρώστους (μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι όμορφο γι’ αυτούς ή να προσευχηθούμε), δεν είμαστε καν παντοδύναμοι άνθρωποι. -κρεμάμε το αστέρι σε μια γωνιά, στη γωνιά των αστεριών -οι υπόλοιποι, συμμαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί προσπαθούμε να δούμε πως θα υλοποιηθεί η ευχή του παιδιού. Αν είναι στο χέρι μας, το κάνουμε ασφαλώς. Αν έγκειται περισσότερο στο χέρι των γονιών, το συζητάμε μαζί τους και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους πραγματοποίησης. -όταν η ευχή πραγματοποιηθεί, κατεβάζουμε το αστέρι και το παιδί το χρωματίζει με το χρώμα που θέλει. Το ξανακρεμάμε και με τον καιρό σχηματίζουμε μια υπέροχη, χρωματιστή γωνιά με ευχές που πραγματοποιήθηκαν.
Μην παίξετε στο μυαλό σας την πιθανότητα να μη μπορεί να πραγματοποιηθεί κάτι. Η διαμόρφωση σπουδαίων παιδιών, θέλει σπουδαίες προσωπικότητες. Και οι εκπαιδευτικοί πρέπει τέτοιες να είναι. Χειριστείτε λοιπόν την πιθανότητα να μην είναι καθόλου εύκολο να γίνει μια ευχή.
