Γεννήθηκε στον Περισσό κάπου πέντε δεκαετίες πριν. Αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ξεκινά στο κατώφλι του 1990 με τηλεόραση. Το ευρύ κοινό όμως τον γνωρίζει το 1998 με την έξοχη ερμηνεία του στη “Βασιλική” του Βαγγέλη Σερντάρη, για την οποία κερδίζει το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας Α’ αντρικού ρόλου, το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο 14ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Mar de Plata της Αργεντινής και το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο 22ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καΐρου της Αιγύπτου. Έχει παίξει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και τηλεταινίες (Για την καρδιά ενός αγγέλου, Για πάντα μαζί, Το Παιχνίδι της συγνώμης, Η αγάπη ήρθε από μακριά, Πρόκληση κ.α.), κινηματογράφο, πολύ θέατρο, γράφει βιβλία για παιδιά και ενήλικες, εσχάτως παίζει μουσική, τραγουδά και αναμένουμε μια δισκογραφική δουλειά που φέρει την υπογραφή του. Φέτος, επιστρέφει μετά από χρόνια στο θέατρο για παιδιά με “Το πιο τρελό τριήμερο” της Κέλλυς Σταμουλάκη στο θέατρο ΗΒΗ.
Δίχως στρογγυλέματα και υπολογισμούς, ο ευθύς και πολυπράγμων Πασχάλης Τσαρουχάς μιλά από καρδιάς στο ELNIPLEX.
Συνέντευξη στον Απόστολο Πάππο.
Εγώ γνώρισα τον Πασχάλη Τσαρούχα το 1997-98 στην «Βασιλική», του Βαγγέλη Σερντάρη ως ενωμοτάρχη «Λεωνίδα Λουφάκο». Μόλις πρόσφατα έμαθα ότι αυτή η ταινία βραβεύτηκε σε διεθνή φεστιβάλ για τον ρόλο σου –και στην Θεσσαλονίκη βέβαια…
Στη Θεσσαλονίκη πήρε η μουσική μόνο, γιατί αν παίρναμε βραβείο εκεί θα πηγαίναμε για Όσκαρ. Μας είχαν ζητήσει από την Ακαδημία, από την Αμερική. Αλλά, για να είσαι υποψήφιος στην Αμερική, πρέπει να πάρεις το βραβείο στο εγχώριο φεστιβάλ της χώρας σου.
Πολύ ιδιαίτερη ταινία…
Δεν ήταν καν στις υποψηφιότητες. Δεν την έβαλαν στην πεντάδα. Θα σου εξηγήσω αυτό που σου λέω. Στην Θεσσαλονίκη σ’ εκείνο το φεστιβάλ δεν ήταν υποψήφιος στην τελική πεντάδα ούτε ο Μιχαλακόπουλος στον «Κύριο με τα γκρι», που ήταν εξαιρετικός. Γιατί ο Μιχαλακόπουλος τότε, θεωρώ εγώ, ότι έσπασε την μανιέρα του, έπαιξε κάτι πέρα από αυτόν. Δεν ήταν υποψήφιος ούτε αυτός λοιπόν. Γιατί, αν είσαι στην τελική πεντάδα, πρέπει να στο δώσουν κιόλας. Δηλαδή, στην Θεσσαλονίκη εγώ δεν ήμουν στην τελική πεντάδα και μετά η ίδια επιτροπή διευρυμένη κατά εννέα άτομα, στα κρατικά βραβεία μου έδωσαν το βραβείο με 14 – 1. Δηλαδή, τι άλλαξε από την Θεσσαλονίκη στα κρατικά;
Είναι παραλογισμός;
Δεν είναι παραλογισμός, είναι συναλλαγή. Απλό είναι.
Είναι η ταινία που κάνει τον Πασχάλη Τσαρούχα γνωστό στο ευρύ κοινό;
Ναι, ναι.
Σκληρός ρόλος.
Ναι. Συνήθως γινόμαστε γνωστοί από την τηλεόραση πια. Μ’ εμένα συνέβη το ανάποδο: έγινα γνωστός από τον κινηματογράφο. Αυτό είναι καλό. Το πιστώνω στα θετικά.
Κι αργότερα έρχεται η πιο πολλή τηλεόραση, έτσι; Έρχονται πλέον κάποια σίριαλ, τότε που μεσουρανούσε η ιδιωτική…
Όχι, και τότε, τη δεκαετία του ’90 ας πούμε…
Έπαιξες στον«Κίτρινο φάκελο», έτσι;
Ναι. Κάτι λίγο έκανα κι εκεί. Πολύ φρέσκος και πολύ τρακαρισμένος. Όλες μου οι σκηνές ήταν με την Καριοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία τότε ήταν τοπ όσον αφορά την δημοτικότητα και ως sex-symbol κι εγώ έπρεπε να κάνω τον εραστή της. Και… ήταν λίγο «κάπως».
Τώρα μου δίνεις ωραία πάσα. Ήσουν ένας ωραίος άντρας, πέρασε στον κόσμο. Αισθάνθηκα όμως ότι ο Πασχάλης Τσαρούχας σταδιακά το αποποιήθηκε αυτό, δεν τον ενδιέφερε μια τέτοια ταμπέλα του ωραίου πρωταγωνιστή…
Δεν με ενδιέφερε. Δεν υπήρξα ποτέ αρνητικός σε αυτό, δεν με προσέβαλε ας πούμε, αλλά δεν μου έλεγε και κάτι. Δεν ήταν αυτό το δικό μου focus, οπότε δεν με αφορούσε. Το πώς είναι κανείς εξωτερικά είναι ένα ζήτημα της φύσης. Δεν έχει να κάνει με το ποια είναι η δική του δουλειά, ποια είναι η δική του προσπάθεια, ποια είναι η δική του επένδυση στην ζωή του.
Τι σκεφτόταν ο νεαρός τότε Πασχάλης ότι θέλει από την τέχνη του; Γιατί τότε νομίζω ότι ήσουν κατ’ εξοχήν ηθοποιός… Η μουσική και τα βιβλία έρχονται λίγο πιο μετά, έτσι;
Κοίταξε να δεις. Εγώ δεν φοβάμαι να λέω ότι ποτέ δεν θέλω τίποτα. Δεν κάνω σχέδια. Δεν με απασχολεί το μέλλον. Δεν το προδιαγράφω και δεν το σχεδιάζω. Κατά καιρούς διατυπώνω επιθυμίες. Θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Ή θα ήθελα να συνεργαστώ με κάποιον. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Και το βάζω μπροστά και το κάνω. Αλλά, δεν είναι κάτι το οποίο το έχω κλειδωμένο και λέω «τώρα πρέπει να κατακτήσω αυτό». Ούτε με ρόλους το έχω, ούτε με συναδέλφους, ούτε με ανθρώπους. Γενικά στην ζωή μου είμαι λίγο πιο…
Αυτοσχεδιαστικός, έτσι;
Ναι, είμαι λίγο πιο αυτοσχεδιαστικός. Το οποίο έχει και θετικά και αρνητικά.
Παιδικό θέατρο 25 χρόνια μετά περίπου;
Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν η τελευταία που έπαιξα παιδικό θέατρο… Πρέπει να ήταν το… ’94-’95 κάπου εκεί.
Είδα σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου που έλεγες ότι έχεις μια ιδιαίτερη σχέση –δεν είσαι καινούριος στο χώρο αυτό… Απλά, επέστρεψες μετά από αρκετό καιρό.
Ναι. Υπήρχε η πρόταση. Βέβαια, απ’ ό,τι έμαθα, η πρόταση ανομολόγητη υπάρχει εδώ και 4-5 χρόνια από την Κέλλυ, η επιθυμία…
Σε γυρόφερνε (χαμόγελα)…
Ναι, αλλά δεν μου το έριχνε ακριβώς. Μάλλον ήρθε η ώρα να το κάνουμε. Έχοντας κάνει όλη αυτή τη διαδρομή, μπαίνεις με άλλη λογική στην διαδικασία της παιδικής παράστασης. Καμαρώνω πάρα πολύ τα νέα παιδιά. Είναι ταλαντούχα κι έχουν πολλά περισσότερα εφόδια από αυτά που είχαμε εμείς όταν ξεκινούσαμε. Δεν αποφεύγω να πέσω και στην παγίδα του «παλιότερου» που δίνει και καμιά συμβουλή στους πιο νέους. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο αυτό. Γενικότερα στην καθημερινότητα, όχι μόνο στη δουλειά. Πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνω αυτά που έλεγα «έλα, μωρέ και τι θέλουνε τώρα;». Αυτό κάνω. Ο παλιός! Προσπαθώ να το διορθώνω, προσπαθώ να διορθώνομαι.
Το θέατρο για παιδιά πού διαφέρει;
Προϋποθέτει απόλυτη ενέργεια διαθέσιμη στη σκηνή, γιατί είναι σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό σωματικό θέατρο: χορεύεις, τραγουδάς, κινείσαι. Προϋποθέτει, επίσης, απόλυτη αλήθεια. Αν δεν είσαι απολύτως ειλικρινής την ώρα που το κάνεις, τα παιδιά σ’ έχουν πετάξει. Τα παιδιά δεν έχουν υπ’ όψιν την σύμβαση του θεάτρου “ηθοποιός–θεατής”. Τα παιδιά, άμα τους αρέσει, τους αρέσει. Αλλιώς σε πετάνε. Δεν το σκέφτονται. Και καλά κάνουν! Άρα λοιπόν, πρέπει να είσαι φουλ σε ενέργεια και απολύτως ειλικρινής.
Είναι κλισέ, αλλά είναι πιο δυναμικό κοινό, πιο…
Πιο απαιτητικό! Χωρίς απαραίτητα να έχει επίγνωση του λόγου της απαίτησής του.
Δε μπορώ ως εκπαιδευτικός να μη συμφωνήσω σε αυτό… Και ξαφνικά, μετά την κυρία Γκίνη, είσαι ο μεγαλύτερος στον θίασο.
Ναι, είμαι ο δεύτερος μεγαλύτερος.
Περίεργο για τον Πασχάλη Τσαρούχα πια να είναι ο συμβουλάτορας όπως είπες;
Όχι, όχι, γιατί μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ξέρεις, αυτό έρχεται νομοτελειακά. Δηλαδή, μεγαλώνεις, περνάνε τα χρόνια κι έρχονται καινούρια παιδιά. Οπότε, είναι πολύ λογικό να παίζεις άλλους ρόλους, τους πιο μεγάλους… Το συνειδητοποιείς όταν στο πουν. Όταν το βιώνεις, δεν το συνειδητοποιείς. Είναι σαν να πας να μπεις εσύ σ’ ένα μπαρ, σ’ αρέσει, περνάς πολύ καλά και ξαφνικά συνειδητοποιείς τους πιτσιρικάδες να σε κοιτάνε περίεργα! Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι είσαι μεγάλος σε σχέση μ’ αυτούς. Όχι σε σχέση μ’ εσένα. Κάπως έτσι είναι και το θέατρο. Εμείς αισθανόμαστε παιδιά. Η δουλειά μας κάνει να αισθανόμαστε καινούριοι, φρέσκοι! Όταν έρθεις αντιμέτωπος, όταν στο πουν, τότε συνειδητοποιείς και λες: «χμμμ… μάλλον δεν είμαι το ίδιο».
Έχεις καλή σχέση με τον χρόνο;
Εσύ τι λες; Πώς με βλέπεις;
Εγώ σε βλέπω μια χαρά.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον χρόνο. Ίσα-ίσα, μου αρέσει έτσι όπως με κάνει… και την ψυχή μου, το μυαλό μου, αλλά και την όψη μου. Νομίζω ότι δεν έχω πολλά ζητήματα να λύσω με τον εαυτό μου ακόμα, οπότε είμαι χαλαρός με τον χρόνο.
Σημαντικό αυτό για έναν καλλιτέχνη, έτσι; Να είναι καλά με τον χρόνο, με τον εαυτό του…
Δεν ξέρω. Το να μην είσαι καλά με τον εαυτό σου μπορεί να σε κάνει πιο δημιουργικό κάποιες φορές. Σίγουρα όμως, πιο σίγουρο και ασφαλή σε κάνει το να έχεις λύσει κάποια θέματα. Αλλά, δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο. Νομίζω κανείς δεν το ξέρει.
Τις δουλειές της Κέλλυς τις ξέρουμε, χρόνια τώρα τις παρακολουθούμε…
Ενέργεια πολλή.
Πολλή ενέργεια. Και είδαμε όλοι να έχετε ενέργεια και είδαμε και τον Πασχάλη Τσαρούχα να τραγουδάει ένα απ’ τα δύο-τρία τραγούδια που ξεχωρίσαμε πραγματικά…
Ευχαριστώ!
Η μουσική έρχεται στην ζωή σου αργότερα ως ενασχόληση; Αυτοσχεδιαστικά πάλι;
Κοίτα, από μικρός τραγουδούσα πολύ καλά. Όχι… Ψέματα λέω! Δεν τραγουδούσα πολύ καλά. Είχα την δυνατότητα να τραγουδήσω πολύ καλά, κάτι το οποίο δεν το καλλιέργησα. Περνώντας τα χρόνια, ακολούθησα άλλα πράγματα, δεν το έκανα – κακώς – και πριν από 4-5 χρόνια αισθάνθηκα την ανάγκη να φτιάξω τις δικές μου μουσικές. Δηλαδή, τις άκουγα μέσα το κεφάλι μου. Πάρα πολύς κόσμος πια τις μουσικές τις φτιάχνει, τις μουρμουράει σ’ ένα κινητό τηλέφωνο και πάει σε έναν μουσικό και του τις γράφει. Εμένα δεν μου αρκούσε αυτό. Έχω αυτό το χαρακτηριστικό σαν προσωπικότητα: μ’ αρέσει αυτό που με γοητεύει να το ψάχνω όσο μπορώ. Έτσι λοιπόν, αγόρασα μία κιθάρα και μία μέθοδο και σε ένα δίμηνο κατάφερα να μπορώ αυτό που παίζω στην κιθάρα, να το γράφω σε μια υποτυπώδη παρτιτούρα και να το πάω ευπρόσωπος στο μαέστρο. Μετά μπήκαμε στην διαδικασία του δίσκου. Πήρε 1,5 χρόνο η ενορχήστρωση και η όλη διαδικασία και είναι πια ζήτημα ημερών να βγει. Αποφάσισα τότε ότι μ’ αρέσει να μην παίζω απλώς «ντιν–ντιν–ντιν» στην κιθάρα, αλλά να παίζω κιθάρα κανονικά, να μπορώ δηλαδή στο live να βγω κι εγώ να παίξω κιθάρα. Να μπορώ να πάω στον μαέστρο και να του πω: «άκου, έγραψα αυτό» και να του παίξω το τραγούδι.
Ο μαέστρος είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος;
Όχι. Ο μαέστρος είναι ο Λευτέρης Πουλιού που έκανε την ενορχήστρωση και την εναρμόνιση. Με τον Χρήστο τον Παπαδόπουλο κάναμε ένα τραγούδι. Ένα βράδυ με φώναξε στο στούντιο…
Πολύ ενδιαφέρον.
Το άκουσες;
Ναι. Λαϊκό, καθαρό…
Με φώναξε στο στούντιο και του λέω «εγώ δεν μπορώ να το πω αυτό, είναι πολύ…»
Μάγκικο;
Ναι. Ο Χρήστος μου λέει: «Έλα ρε, δεν είναι τίποτα». Του λέω «πώς δεν είναι τίποτα;» «Όχι ρε» μου λέει, «Μπες μέσα»… Εν πάση περιπτώσει, γράψαμε σχετικά γρήγορα… Κι αφού βγήκα, μου λέει: «μια δυσκολία έχει μόνο αυτό το τραγούδι. Έχει πολύ μεγάλη έκταση, από χαμηλά ψηλά». «Α,..» λέω, «αυτό μόνο, ε;» (γέλια).
Δεν εκμεταλλεύτηκες ποτέ «Είμαι ο Πασχάλης Τσαρούχας»; Να γράψω σε ένα μηχανάκι… Ήσουν αναγνωρίσιμος…
Ναι, και; Κοίταξε, έχω μία κατάρα και μία ευχή επάνω μου. Σχεδόν τίποτα από ό,τι κάνω στην ζωή μου, από ό,τι έχω κάνει, δεν ήταν για πολλούς. Οπότε, αυτό με απάλλαξε και από την εκδοχή του να εκμεταλλευτώ την δημοσιότητα. Άλλωστε, όπως είπες κι εσύ προηγουμένως, εγώ όπου έβλεπα την πολλή δημοσιότητα κοίταζα να την συμπιέζω.
Ακριβώς.
Κάποτε μου άρεσε να λέω ότι δεν είμαστε κάτι ιδιαίτερο. Τη δουλειά μας κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε κάτι ιδιαίτερο. Απλώς, αυτό ήταν ένα εργαλείο για μένα, για να μπορώ να κρατάω τον εαυτό μου σε μία ισορροπία. Γιατί δεν είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, να τρελαθείς… Κι άμα τρελαθείς, το κακό είναι ότι χάνεις το δρόμο μετά και στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν χαθεί ο δρόμος, μετά δεν μπορείς να γυρίσεις στο σταυροδρόμι πίσω να πάρεις την σωστή μεριά. Είναι σαν να κλείνουν πίσω οι πόρτες. Οι πόρτες οι δικές σου, της ψυχής σου.
Αισθάνθηκες ποτέ έτσι, να κλείνουν οι πόρτες, να μην μπορείς να γυρίσεις εύκολα;
Πάντα. Εγώ τις κλείνω.
Τακτικά, ε;
Εγώ τις κλείνω… Τώρα λοιπόν, είμαι σε αυτή την φάση. Μαθαίνω μουσική. Μαθαίνω σοβαρά μουσική και μου αρέσει. Είναι πάρα πολύ όμορφο να μπορείς να ξαναμπαίνεις σ’ αυτή την διαδικασία. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χαίρεται με ορισμένα πράγματα, τα οποία –για τον Μαυρίκιο Μαυρικίου, ας πούμε, που είναι συνθέτης- είναι γελοία. Και τους λέω «έκανα αυτό» και με κοιτάνε όπως εγώ θα κοίταζα το παιδί μου αν μου έλεγε «πήγα από την κουζίνα στο μπάνιο». Για εκείνο είναι μια τεράστια ανακάλυψη, όμως. Γιατί ξέρω ότι, άμα έχεις κατακτήσει ένα πεδίο γνώσης, είναι λίγο βαρετό να σε γυρίζουν πίσω. Και το χαίρομαι, το ευχαριστιέμαι. Ξέρω κάτι που δεν ξέρουν: ότι θα τους φτάσω και θα τους περάσω! Και αυτό εμένα μου δίνει ασφάλεια.
Μια – δυο ερωτήσεις «κλισέ» για να κλείσω…
Ό,τι θέλεις! Κλισέ ή για να κλείσεις;
Κλισέ και για να κλείσω… (γέλια). Γιατί να έρθει κάποιος να δει αυτή την παράσταση, που πρωταγωνιστείς και εσύ; Τι θα προσφέρει;
Γιατί είναι πολύ καλή παράσταση! (χαμογελάει)
Γιατί είναι πολύ καλή παράσταση; Αυτό είναι το πιο σημαντικό! Τι κάνει μια καλή παράσταση για παιδιά κυρίως;
Κοίταξε να δεις… Είναι μία πολύ καλή παράσταση γιατί είναι μία παράσταση ειλικρινής, μία παράσταση φτιαγμένη από ανθρώπους, οι οποίοι κατέχουν το αντικείμενο και έχουμε δουλέψει πάρα πολύ για να υπάρχει το αποτέλεσμα που ανταποκρίνεται στις δικές μας προδιαγραφές, οι οποίες είναι υψηλές. Είναι μία παράσταση, η οποία έχει και τα μηνυματάκια της, αν κι εμένα δεν μ’ αρέσει το «κουνάω το δάχτυλο». Δεν αρέσει και στην Κέλλυ, όμως, και σε κανέναν. Η Κέλλυ έχει καταφέρει κι έχει φτιάξει την παράσταση με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Να έρθει να τη δει λοιπόν ένα παιδί γιατί θα περάσει 1,5 ώρα πάρα πολύ ευχάριστα, θα φύγει χαρούμενο, ευχαριστημένο, θα τραγουδήσει μαζί μας. Είδατε, εδώ πέρα γίνεται της κολάσεως (σημ.: στην παρουσίαση του βιβλίου στον Ιανό). Γιατί άλλο να θες να πας να δεις μια παιδική παράσταση;
Και μια ευκαιρία να επικοινωνήσουν ίσως ουσιαστικά γονείς και παιδιά, έ;
Κοίταξε να δεις… Τροφοδοτεί την σχέση παιδιού-γονιού με σκέψη. Για εμένα, σαν συγγραφέα και παιδικών βιβλίων, η δουλειά μας δεν είναι να δίνουμε απαντήσεις. Η δουλειά μας είναι να θέτουμε ερωτήματα, τα οποία είναι πάρα πολύ ενοχλητικά για τους γονείς μετά. Δηλαδή, θα πρέπει ο γονιός να δώσει την απάντηση. Δεν είναι δική μου δουλειά να δίνω απαντήσεις. Δική μου δουλειά είναι να θέτω ερωτήματα, να ανοίγω πεδία προς έρευνα, όπως και η δική σας σαν εκπαιδευτικοί. Από εκεί και ύστερα το κάθε παιδί, ανάλογα με την σχέση που έχει με τους γονείς του, θα προχωρήσει παρακάτω. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός όμως.
Είσαι γονιός.
Ναι. Τα παιδιά θέλουν χρόνο. Δεν θέλουν τίποτε άλλο. Θέλουν χρόνο. Αν ασχοληθείς μαζί τους, θα αντιμετωπίσεις αυτό που σου μέλλεται να αντιμετωπίσεις.
Πολυάσχολος άνθρωπος, έχεις παιδιά, χρόνο;
Αισθάνομαι τύψεις φέτος που τα παιδιά μου κάνουν αυτά που κάνουν κι εγώ δεν είμαι εκεί να τα εξυπηρετήσω. Συλλαμβάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να έχω τύψεις. Πολλές φορές έχεις χρόνο, αλλά δεν έχεις χρήματα. Όταν έχεις χρήματα για να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες, δεν έχεις χρόνο. Κάπου έρχεται η ισορροπία. Και εν πάση περιπτώσει, τα παιδιά μας έχουν πολύ περισσότερο χρόνο μαζί μας απ’ ό,τι είχαμε εμείς με τους γονείς μας. Και νομίζω αυτό είναι μία νίκη. Προσωπική. Για όλους μας όσοι έχουμε την συνείδηση ότι οφείλουμε στα παιδιά μας. Και δεν το οφείλουμε μόνο στα παιδιά μας, και στον εαυτό μας το οφείλουμε.
Πολλά παιδικά βιβλία. Ήθελα να κλείσω με τα βιβλία σου.
Πολλά. Δεν ξέρω πόσα. Πολλά, όμως. Δέκα-δεκαπέντε…
Είχες κάνει κι έναν μικρό εκδοτικό, έτσι;
Είχα κάνει μια μικρή εκδοτική γιατί κάποια στιγμή θεώρησα ότι αντί να παίρνεις 10% , μπορείς να παίρνεις 90%. Βέβαια, όλο αυτό θέλει πάρα πολύ τρέξιμο κι έχει ατονήσει λίγο όλη αυτή η ιστορία. Δεν έχω το χρόνο εγώ να το τρέξω.
Το αγάπησες όμως, έτσι;
Ναι, βέβαια! Και, ξέρεις τι; Είναι και αυτό που έλεγα πριν: η εξέλιξη. Ασχολείσαι μ’ ένα πράγμα… Ας πούμε, εγώ όταν βγήκε και το πρώτο βιβλίο, δεν έγραψα ένα βιβλίο, το έδωσα «πάρτε ένα βιβλίο». Πήγα στο τυπογραφείο, πήγα στον διορθωτή, πήγα να δω πώς γίνεται. Μ’ αρέσει να το αποσυνθέτω το πράγμα όλο και να δω πώς φτιάχνεται. Ένα βιβλίο δεν είναι ένα «πράγμα». Ένα ποτήρι δεν είναι ένα πράγμα. Είναι πάρα πολλά άλλα εκτός από ένα χρηστικό αντικείμενο. Εμένα μ’ αρέσει αυτή η διαδρομή, σε όλα. Μ’ αρέσει, είμαι περίεργος, θέλω να το γνωρίζω, να ξέρω πώς γίνεται. Μπορεί να μην μάθω να το κάνω εγώ –δεν έχει σημασία. Μπορεί να μην το κάνω ποτέ. Αλλά, μου αρέσει όταν βάζω σ’ ένα ποτήρι νερό ή όταν σπάει ένα ποτήρι να ξέρω το πραγματικό κόστος ή την πραγματική αξία αυτού που έχει συμβεί.
Θέατρο για μεγάλα παιδιά;
Με τον Γιάννη Μόρτζο στο Θέατρο 4 εποχές, παίζω στην «Γκιλοτίνα», ένα καινούριο νεοελληνικό έργο του Γιώργου Χριστοδούλου. Αφορά σε μία εποχή λίγο μεταγενέστερη από το σήμερα και αναφέρεται στη βραδιά όπου οι υπουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποφασίσουν αν θα υφίσταται πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι. Είναι 4 ήρωες: ένας άστεγος, ένα κλεφτρόνι και μία κοπέλα που την έχουν συλλάβει –προσπαθούσε να βάλει φωτιά σε μια τράπεζα- σ’ ένα κρατητήριο. Κι εγώ είμαι ο αστυνομικός.
Αααα…
Παίζω έναν άλλο τύπο αστυνομικού από αυτούς που ξέρουμε… από αυτούς που έχουμε, μάλλον (γέλια). Έχει το ενδιαφέρον του…
Να πάνε όλα καλά και ευχαριστούμε πολύ!
Να ‘σαι καλά, το ευχαριστήθηκα! Να ‘στε καλά παιδιά!
Info
Ο Πασχάλης Τσαρούχας στο θέατρο 2018-19:
Το πιο τρελό τριήμερο, της Κέλλυς Σταμουλάκη
Θέατρο ΗΒΗ, Σαρρή 27, Αθήνα
Κάθε Σάββατο 14:30, κάθε Κυριακή 11:00 & 14:30, καθημερινές 10:30 για σχολεία
Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 9964691 & 210 9961323
Γκιλοτίνα, του Γιώργου Χριστοδούλου
Θέατρο 4 Εποχές, Μοσχονησίων 36, Πλατεία Αμερικής
Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 8812289
Πρεμιέρα: Σάββατο, 10 Νοεμβρίου
Τετάρτη & Κυριακή: 19:15, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21:15
