Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 18+ — Λογοτεχνία για ενήλικες
Εξάλλου η Μίλντρεντ ήταν ένας εξαιρετικά κλειστός χαρακτήρας. Και, με την εύθραυστη υγεία της, μετά βίας είχε κοινωνική ζωή. Διήγε έναν πολύ ιδιωτικό βίο, αφοσιωμένη αποκλειστικά στο σπίτι μας και στις τέχνες. Αυτός ήταν εν μέρει ο λόγος που τα πηγαίναμε τόσο καλά – και οι δυο μας απολαμβάναμε την ιδιωτική ζωή μας. Συναντιόταν, βέβαια, με εκπροσώπους ιδρυμάτων που εμπλέκονταν με τις αγαθοεργίες της.
Ο Ερνάν Ντίαζ φτιάχνει μια τετραπλή ιστορία που η καθεμιά αναιρεί και συμπληρώνει την άλλη. Υποψήφιο για το Βραβείο Booker το 2022, μια διαφορετική αναγνωστική εμπειρία.
Περί τίνος πρόκειται
Τι μυθιστόρημα! Τι καλλιτέχνης του λόγου αυτός ο Αργεντινός με τη σκανδιναβική κουλτούρα και το αμερικανικό επίστρωμα! Παίρνει τον κόσμο σε μια μεγάλη του καμπή, στον μεσοπόλεμο, τη δεκαετία του 1920, στην καρδιά του καπιταλισμού, τη Νέα Υόρκη, και τον οδηγεί μέσα από μια πολυδιάστατη ιστορία σε ένα εμβριθές σχόλιο για την εξουσία, τη δύναμη, τον πλούτο, τις ελίτ, τις σχέσεις εμπιστοσύνης, την υπερβολή, την εκμετάλλευση, την πραγματικότητα που συμπλέκεται με τη φαντασία και τις προσωπικές διηγήσεις, διολισθήσεις και διηθήσεις.
Τέσσερα διηγηματο-μικρομυθιστορήματα διασταυρώνονται δεξιοτεχνικά, τέσσερις διαφορετικές αφηγήσεις, από διαφορετικές οπτικές γωνίες και θεάσεις (pov) που συνομιλούν μεταξύ τους και απλώνονται σε περισσότερο από έναν αιώνα.
Η ιστορία ξεκινά με ένα εγκιβωτισμένο μυθιστόρημα με τίτλο Ομολογίες και συγγραφέα τον Χάρολντ Βάνερ. Ήρωας του είναι ο Μπέντζαμιν Ρασκ, μεγιστάνας της Γουόλ Στριτ, και η γυναίκα του (δεν απέκτησαν παιδιά), η Έλεν Ρασκ, κόρη αριστοκρατών, φιλότεχνη και φιλάνθρωπη πλούσια κυρία, στη χρυσή δεκαετία που η κερδοσκοπία αποθεώθηκε και το μεγάλο κραχ, υπαίτιος του οποίου μοιάζει σε μεγάλο βαθμό ο Ρασκ, που διάλυσε τις βεβαιότητες και οδήγησε λίγο μετά σε πολύ μεγαλύτερα κραχ την ανθρωπότητα. Μετά το μεγάλο κραχ, έρχεται το ψυχικό κραχ της Έλεν, η οποία καταλήγει σε ένα σανατόριο της Ελβετίας.
Στο δεύτερο μέρος, με τίτλο Η ζωή μου, του Άντριου Μπέβελ, ενός πετυχημένου επενδυτή από τη Νέα Υόρκη του οποίου η ζωή ρίχνει φως σε κάποια από τα περιστατικά που διαβάσαμε στο (πρώτο) μυθιστόρημα του Βάνερ (Ομολογίες). Είναι ο Ρασκ ένα άλτερ έγκο του Μπέβελ; Πάντως ο Μπέβελ θέλει να εξαφανίσει αυτές τις Ομολογίες και τη θέση τους να βάλει τη δική του εκδοχή, τη Ζωή του. Ο Ερνάν Ντίαζ κατορθώνει συχνά, εκεί που έχει ρίξει φως και νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, να περάσει πυκνό σκοτάδι, να συσκοτίσει την κατάσταση και εν τέλει να κλονίσει τις βεβαιότητες που πίστευες ότι είχες στα χέρια σου.
Στο τρίτο μέρος, “Μνήμες Απομνημονευμάτων” έχουμε την εκδοχή της Άιντα Παρτένζα, της γραμματέως του Μπέβελ, κόρη ενός Ιταλού αναρχικού που ζει πια στις Η.Π.Α. Μέσα από την αφήγησή της φωτίζεται η προσωπικότητα του Μπέβελ, η επιθυμία του να ελέγχει τα πάντα και να αποκρύπτει σκόπιμα όσα δεν θέλει να βλέπουν το φως. Όμως, η αυτοβιογραφία του, την οποία αφηγείται στην γραμματέα του, είναι απλώς μία εκδοχή και όχι η πραγματικότητα, αφού ουσιαστικά ζητάει από τη γραμματέα του να βάλει λίγη φαντασία σε αυτή την εξομολόγηση για να αντικρούσει το λιβελογράφημα του Βάνερ, τον οποίο δεν θέλει να βλέπει.
Το τέταρτο μέρος, λειτουργεί ως μια συγκολλητική ουσία που ενώνει με κάποιον τρόπο όλες τις ιστορίες, με τον τίτλο “Μελλούμενα” της Μίλντρεντ, συζύγου του Μπέβελ.
Ο Ντίαζ γράφει τέσσερα διαφορετικά βιβλία, ενώνοντάς τα με τρόπο υψηλής δεξιοτεχνίας. Μάλιστα προσεγγίζει κάθε είδος με διαφορετικό τρόπο αφήγησης, ενώ και τα ίδια τα κείμενα μεταξύ τους αλληλαντικρούονται και ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρώνονται. Ό,τι ο Χάρολντ Βάνερ πέρασε στα ψιλά γράμματα στις Ομολογίες του, ο Άντριου Μπέβελ το ανασήκωσε στη Ζωή μου και το σημάδεψε στον κρόταφο αποδομώντας το. Και το ίδιο ακριβώς διαχειρίζεται αλλιώς η Άιντα Παρτένζα στα επιτηδευμένα ημιτελή της απομνημονεύματα (Μνήμες Απομνημονευμάτων). Στο τέλος, έρχεται η Μίλντρεντ Μπέβελ, με έναν πεζό ποίημα, για να αναποδογυρίσει ό,τι απόμεινε ανέγγιχτο στα Μελλούμενα.
Με τον τρόπο αυτόν, έχουμε μια διακλαδιζόμενη ιστορία, που καμία από τις τέσσερίς τους δεν στέκει ατόφια και ολόκληρη, όλες φέρουν όψεις, πλευρές, κλαδιά ενός δέντρου και καλείται ο αναγνώστης να συνθέσει ένα ενιαίο σύνολο και να φτάσει σε μια δική του εκδοχή. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία, δεν συντίθεται με έναν τρόπο, από τα χείλη και τον νου ενός, αλλά περισσότερο είναι μια σύνθετη κατασκευή που θέλει κόπο για να αποκαλυφθεί σε όλες της τις εκφάνσεις.
Εξουσία, πλούτος, συγκάλυψη, διαφθορά, δίκτυα ανθρώπων που χάνονται, ψυχική ανθεκτικότητα και έκρηξη,
Για αναγνώστες που θέλουν μια διαφορετική αναγνωστική εμπειρία, πέραν των συνήθων γραμμικών αφηγήσεων όπου όλα εκτονώνονται με σαφήνεια.
Διακρίσεις
Βραχεία Λίστα για το Βραβείο Μεταφρασμένης Πεζογραφίας Έναστρον 2024
Βραβείο KIRKUS 2022 στην κατηγορία Fiction
Βραβείο PULITZER 2023 στην κατηγορία Fiction
Έγραψαν:
Ο Hernan Diaz κατανοεί, και μάλιστα βαθιά, πόσο παράξενο πράγμα είναι το χρήμα, ως μια παντοδύναμη και φανταστική ουσία που ελέγχει τις ζωές μας. Η Παρακαταθήκη λάμπει από θαυμασμό, γνώσεις και μυστήριο. Η πλοκή των ιστοριών του είναι τόσο μελετημένη και υπερβατική όσο η γεωμετρία του Art Deco, ενώ μέσα σε αυτή την αρχιτεκτονική υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν τρομακτικά αληθινοί. Αυτό το μυθιστόρημα είναι ταυτόχρονα πολύ κλασικό και πολύ πρωτότυπο: Ο Balzac θα ήταν περήφανος, το ίδιο όμως και ο Borges.
Rachel Kuchner, συγγραφέας
Η μόνη βεβαιότητα εδώ είναι η ευφυΐα του Diaz και η αξία του ανταποδοτικού βιβλίου του… Πόσο μεγαλοπρεπώς χορογραφημένο κάθε κεφάλαιο… Το εναρκτήριο τμήμα του βιβλίου θα ήταν από μόνο του αρκετά εντυπωσιακό για να αποσπάσει επαίνους… Ένα κομψό, ακαταμάχητο παζλ… Μέχρι το τέλος, η μόνη φωνή στην οποία είχα εμπιστοσύνη ανήκε στον Diaz.
Washington Post
Περίπλοκο, πονηρό και σταθερά εκπληκτικό… Μεγάλο μέρος της ευχαρίστησης του μυθιστορήματος προέρχεται από το πόσο απρόβλεπτο είναι, από τις εκπλήξεις που προσφέρει βήμα βήμα… Προσθέστε τον Henry James στη Wharton, μαζί με τον Thomas Mann επίσης… Απολαυστικό και πανέξυπνο μυθιστόρημα.
New York Times Book Review
Ένα ολόλαμπρο μυθιστόρημα… Πανέξυπνο – ήμερο αλλά αγκαθωτό, ένα διαφορετικό θηρίο ξεπηδά από κάθε γωνία… Το στήσιμο είναι τόσο έξυπνο και η γραφή τόσο άψογη. Μιμείται τις αφηγηματικές συμβάσεις τόσο αριστοτεχνικά, ώστε ο Diaz μπορεί να περάσει λαθραία μια ολόκληρη ιστορία χωρίς να τραβήξει την προσοχή…
Los Angeles Times
Πνευματώδες και αριστοτεχνικό δεύτερο μυθιστόρημα… Ένα πολύπλευρο έπος για την τάξη, τον πλούτο και τη μυθοποίηση που θα πρέπει να έχει απήχηση στους σημερινούς αναγνώστες που αμφισβητούν τον καπιταλισμό.
Philadelphia Inquirer
Θεμελιωμένο στην ιστορία και φιλόδοξο ως προς τη δομή, τα καταφέρνει σε όλα τα μέτωπα. Για άλλη μια φορά, ο Diaz αξιοποιεί στο έπακρο τα τρομερά του χαρίσματα.
Publishers Weekly
Το μυθιστόρημα του Diaz είναι ένα κατόρθωμα λογοτεχνικής παιγνιώδους τέχνης [που] συνυφαίνει έξοχα τις πολλαπλές προοπτικές του για να δημιουργήσει μια συμφωνία συναισθηματικών επιδράσεων.
Kirkus
Ο συγγραφέας σε συνέντευξή του στην εφημερίδα El Pais σημειώνει:
«Τα μυθιστορήματα που με ενδιαφέρουν περισσότερο είναι αυτά που αμφισβητούν τι σημαίνει μυθιστόρημα. Κάθε φορά που διαβάζουμε, προχωράμε σε μια σιωπηρή συμφωνία με όρους και προϋποθέσεις. Αυτή η συμφωνία ισχύει για κάθε κείμενο, από τις ετικέτες των φαρμάκων μέχρι τα διηγήματα. Όμως, το άγχος μας για τον βαθμό που τα διηγήματα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είναι μικρότερο από το άγχος μας για τον βαθμό που ανταποκρίνονται οι ετικέτες των φαρμάκων. Πιστεύω πως πάντα αναζητούμε τη σχέση ενός κειμένου με την πραγματικότητα, είναι ένα ζήτημα που αφορά εγγενώς στη γλώσσα και στον τρόπο που σχετίζεται με τον κόσμο που περιγράφει.
Μέσα από τη δομή των τεσσάρων αφηγήσεων, των τεσσάρων κειμένων που ανήκουν σε διαφορετικά είδη, κειμένων που γράφτηκαν σε τέσσερις διαφορετικές ιστορικές περιόδους, ήθελα οι αναγνώστες μου να αμφισβητήσουν αυτή τη συμφωνία. Το πρώτο κείμενο είναι γραμμένο με το ρεαλιστικό ύφος της παραδοσιακής αμερικανικής λογοτεχνίας του τέλους του 19ου αιώνα. Είναι ένα μυθιστόρημα-μέσα-σε-ένα-μυθιστόρημα που επιτυγχάνει κάτι που η φόρμα δεν μας επιτρέπει πλέον, να αποτίσουμε φόρο τιμής σε συγγραφείς όπως η Ίντιθ Γουόρτον και ο Χένρι Τζέιμς, και το ύφος είναι επίτηδες κάπως παλαιικό. Τα γεγονότα ολόκληρης της ιστορίας παρουσιάζονται στο πρώτο μέρος, αν και είναι διαστρεβλωμένα και διφορούμενα. Το δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος είναι μια ιστορική καταγραφή που στοχεύει να διαψεύσει τα ψέματα του πρώτου μέρους.
Είναι μια αντιπαράθεση μυθοπλασίας και ιστορίας, μια εκδοχή της ιστορίας που αμφισβητείται από το μυθιστόρημα. Το δεύτερο μέρος είναι γραμμένο σε “βαρύγδουπο” ύφος. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη γιατί πρόκειται για ένα ύφος πολύ επιθετικό και σκληρό. […] Χρειάστηκε να κοπιάσω για να δημιουργήσω το τρίτο μέρος, γιατί είναι γραμμένο σε έναν σύγχρονο δημοσιογραφικό τόνο, α λα Τζόαν Ντίντιον ή Λίλιαν Ρος. Δεν μπορούσα να γράψω οργανικά με αυτό τον τρόπο, οπότε χρειάστηκε να το μάθω. Το τέταρτο μέρος φανερώνει το μοντερνιστικό πνεύμα μίας εκ των δύο γυναικών που είναι οι πραγματικές πρωταγωνίστριες του βιβλίου και είναι γραμμένο ως πεζό ποίημα».
Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Απόσπασμα
Δείτε απόσπασμα εδώ
 |
|
|---|---|
| TAYTOTHTA | |
| Τίτλος: | Παρακαταθήκη |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Trust |
| Συγγραφέας: | Hernan Diaz |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, 2023 |
| Μετάφραση: | Κάλλια Παπαδάκη |
| Σελίδες: | 516 |
| Μέγεθος: | 14 X 21 |
| ISBN: | 978-618-03-3225-4 |
