Η Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου γράφει στο ELNIPLEX για το βιβλίο της “Στο τικ τακ του ρολογιού” (εκδόσεις Μεταίχμιο): 
Ο χρόνος είναι ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε. Για το πώς θα τον διαχειριστώ, πώς θα τον απολαύσω.
Θυμάμαι εποχές που δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς το ρολόι μου αλλά και άλλες που δεν άντεχα την πίεση που αυτό ασκούσε πάνω μου. Όταν έγινα μητέρα είχα να διευθετήσω και θέματα που αφορούσαν στο πρόγραμμα των παιδιών. Πάντα προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στη βιασύνη και στην παύση. Στο αγχώνομαι και το βαριέμαι. Σαν τον Κωστή στην ιστορία που προσπαθεί να συντονιστεί με τους δείκτες του ρολογιού.
Το «τικ τακ» το σκέφτηκα τότε που άρχισαν τα παιδιά να έχουν απορίες για το χθες, το αύριο, το μεθαύριο. Όσο αστείο και αν φαινόταν το «αύριο πήγαμε στον παππού» ή «χθες θα φάμε μακαρόνια» έμοιαζε βουνό να τους το εξηγήσω. Όπως και το «πού πάει ο καιρός που φεύγει»!
Πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε κλεψύδρες στο σπίτι για να μπορούν τα παιδιά να κατανοήσουν ότι ο χρόνος κυλάει ή τη διάρκεια που έχει το ένα λεπτό. Διαφορετικά μπορούσαν να πλένουν τα δόντια τους έχοντας τη βρύση να τρέχει για ώρες ή να ντύνονται τόσο αργά που φανταζόμουν πως μέχρι να φορέσουν το μπουφάν τους θα έρθει το καλοκαίρι! Ο ήλιος και το φεγγάρι ξεκάθαρα όριζαν φράσεις όπως «πέρασε η μέρα», «ήρθε η νύχτα» . Ο κόκορας στο χωριό ότι «ξημέρωσε» (αυτός της ιστορίας υπάρχει πράγματι και μας εκνευρίζει οικογενειακώς).
Παρατηρούσα λοιπόν όλα αυτά που βοηθούσαν τα παιδιά στην κατανόηση του χρόνου που περνάει.
Κάπου ενδιάμεσα λοιπόν, έγραψα μια ιστορία για ένα ρολόι. Που προσπαθούσε να βρει ρυθμό σε χέρια βιαστικών ή αργόσχολων ανθρώπων. Μετά από χρόνια στη θέση του ρολογιού έβαλα ένα παιδί-τον Κωστή- και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σχετικά με τον χρόνο. Που καθρεφτίζει βέβαια και τις δικές μου δυσκολίες -νομίζω και πολλών άλλων- να διαχειριστούμε τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και τις ώρες. Που άλλοτε μας κυνηγάνε και άλλοτε τις κυνηγάμε εμείς.
Χρησιμοποιώ φωτογραφίες ως…χρονομηχανές και φέρνω στο μυαλό μου ιστορίες που τις συνοδεύουν. Χάρη σε ένα ωραίο βιβλίο , μια παράσταση, μια καλή ταινία σταματάω τον χρόνο ή ταξιδεύω στο παρελθόν και το μέλλον (αν και ιστορίες που περιγράφουν σκηνές από το μέλλον δεν μου πολυαρέσουν).
Με την Βανέσσα (την εικονογράφο του βιβλίου) δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ! Η επικοινωνία μας όσο φτιάχναμε το βιβλίο ήταν μόνο ηλεκτρονική. Ανακαλύψαμε τυχαία ότι έχουμε μία κοινή φίλη και χάρη σε αυτή μιλήσαμε και τηλεφωνικά! Ελπίζω στο εγγύς μέλλον να τα πούμε και δια ζώσης.
Αυτό το διάστημα παρακολουθούμε οικογενειακώς τη νέα σαιζόν του Dark, μιας γερμανικής σειράς που παίζει πάρα πολύ με την έννοια του χρόνου.
Νομίζω πως από αυτό το θέμα δεν θα ξεφύγω ποτέ!
https://www.elniplex.com/%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b9%ce%ba-%cf%84%ce%b1%ce%ba-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%af%ce%ba%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%85/?fbclid=IwAR22idfvt_TmaBwiVYdXRZYl6KeKfGiuWuS0TMWYwANjctpN8-152GR3g4I
