Τίτλος: Παιχνίδι με τα στρατιωτάκια της Ειρήνης
Συγγραφέας: Χρήστος Μπουλώτης
Εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα (δεν κυκλοφορεί δυστυχώς εκτός αν βρείτε αποθέματα σε e-shop)
Γράφει η Γαρυφαλιά Τεριζάκη
“… Και μάθε Αλικάκι, ότι αρχίζει κανείς να γερνάει από τη στιγμή που σταματάει να παίζει…”
Η μικρή Αλίκη σκαλίζει τα πράγματα του μπαμπά της ενώ αυτός λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι. Ανακαλύπτει λοιπόν ένα μυστηριώδες ξύλινο κουτί και λύνει το σπάγκο του με μεγάλη λαχτάρα και αδηφάγα περιέργεια να δει τί κρύβει μέσα του. Μόλις λοιπόν το ανοίγει ξεπετάγονται μεμιάς μολυβένια στρατιωτάκια που αρχίζουν να χοροπηδούν τρελά από χαρά επειδή επιτέλους κάποιος τα θυμήθηκε και τα έβγαλε στο φως, επειδή ξεμουδιάσανε ύστερα από τόσα χρόνια κλεισούρας στο … παρελθόν.
Ηταν τα μολυβένια στρατιωτάκια του πατέρα της Αλίκης που τα έκλεισε στο κουτί όταν μεγάλωσε. Οταν σταμάτησε να παίζει και άρχισε να… ταξιδεύει.
Τα στρατιωτάκια για να την ευχαριστήσουν άρχισαν τρελό παιχνίδι. Μπήκαν στη σειρά και έκαναν παρέλαση στον ώμο της τραγουδώντας το πασίγνωστο εμβατήριο της ειρήνης!
Υστερα επισκέφθηκαν την κουζίνα αναζητώντας φαγητό και φρούτα. Επαιξαν με ζωγραφιστά καρπούζια και κολύμπησαν στο καρπουζόζουμό τους! Καθάρισαν και την κουζίνα και έπειτα κατέστρωσαν ένα… μυστικό σχέδιο (το οποίο δεν θα σας αποκαλύψουμε…)
Ο μπαμπάς της Αλίκης επέστρεψε από το ταξίδι του και εκεί που ετοιμαζόταν για το επόμενο, τον περίμενε μία απίστευτη έκπληξη!
Μπορούμε να σας πούμε μόνο ότι ξεκίνησε ένας απίστευτος ειρηνικός παιχνιδοπόλεμος που παραλίγο να αλλάξει την ιστορία του κόσμου… Μεταξύ ποιων; Αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι σας σκαρφαλώνοντας στις σελίδες του βιβλίου!
Το υπέροχο βιβλίο του Χρήστου Μπουλώτη “Παιχνίδι με τα στρατιωτάκια της ειρήνης” έχει θέμα του την ειρήνη. Την ειρήνη, που τόσο αγαπούν τα παιδιά επειδή τους επιτρέπει να απολαμβάνουν αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά τους, το παιχνίδι. Τους επιτρέπει να φαντάζονται, να ονειρεύονται, να έχουν φίλους. Τους επιτρέπει να μπορούν να ζωγραφίζουν και να μπερδεύουν τη φαντασία με την πραγματικότητα!
Αλλά το βιβλίο έχει και θέμα του το παιχνίδι. Το παιχνίδι που είναι πηγή ζωής, το ελιξίριο της νεότητας!
” … αρχίζει να γερνάει κανείς από την στιγμή που σταματάει να παίζει…”
Η καθημερινότητα μας γερνάει. Την αφήνουμε να μας γερνάει. Οχι επειδή έχουμε ευθύνες, υποχρεώσεις και άγχη αλλά επειδή ξεχνάμε ότι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί που έχει ανάγκη από παιχνίδι. Το πραγματικό παιχνίδι, το “ζωντανό” με άλλους ανθρώπους μικρούς ή μεγάλους και όχι το παιχνίδι της οθόνης που μας απομονώνει και μας ρουφάει κάθε απομεινάρι φαντασίας και ενεργητικότητας…
Δεν υπάρχουν όρια εδώ, σ αυτή την παραμυθένια ιστορία (όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τα παραμύθια του). Η φαντασία μπλέκεται με την πραγματικότητα, μπερδεύονται μεταξύ τους και όλα μοιάζουν πανηγύρι, γιορτή! Τραγούδι, φαντασία και παιχνίδι κάνουν την πραγματικότητα… εξωπραγματική!
Ο Χρήστος Μπουλώτης, σίγουρα δεν έχει γεράσει. Γιατί ακόμα παίζει. Γιατί εκτός από τη μεγάλη συλλογή με παιχνίδια που ο ίδιος διατηρεί (τα προορίζει για το μουσείο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μύρινα τη Λήμνου) παίζει και με τα παιχνίδια της φαντασίας του και μάλιστα παίζει τόσο καλά που τα μοιράζεται μαζί μας. Μας παρασύρει και δε σταματάει να μας θυμίζει να μην αφήνουμε τους εαυτούς μας να γεράσουν, οτι όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί που έχει ανάγκη το παιχνίδι!
Αν οι μεγάλοι συνεχίζουν να παίζουν δεν παύουν απλώς να γερνάνε. Δίνουν σημασία στα ουσιώδη. Ζουν την κάθε μέρα τους με πάθος, με ζωντάνια, όπως τα παιδιά. Δεν κάνουν πολέμους (ή τουλάχιστον κάνουν πολέμους “ειρηνικούς”) και δε φοβούνται να απελευθερώνουν τη φαντασία τους! Δίνουν λύση στα προβλήματά τους και δε διστάζουν να κυνηγούν τα όνειρά τους. Δε νοιάζονται για πολέμους και άλλα τέτοια “κακά”
“…λιγότερα ταξίδια για δουλειές από δω και μπρος. Εμπρός, στρατιωτάκια μου εμπρός…”. λέει ο μπαμπάς της Αλίκης που κατάλαβε το νόημα!
Βέβαια όλα αυτά δεν θα γίνονταν τόσο φανερά σε όσους μεγάλους έχουν ξεχάσει να παίζουν, αν η Φωτεινή Στεφανίδη δεν τα ζωντάνευε με τα πινέλα της και δεν μας μετέφερε στο τώρα και το χθες πάλι χωρίς όρια. Αλληλοεμπλέκεται το παρελθόν και το παρόν μέσα στις ζωγραφιές της. Και γιατί όχι, το μέλλον! Το μέλλον που δεν έχει πολέμους αλλά μόνο ειρήνη. Το μέλλον που οι αληθινοί στρατιώτες πετάνε τα όπλα τους και παίζουν με τα μολυβένια στρατιωτάκια τραγουδώντας το πασίγνωστο εμβατήριο της Ειρήνης!
Η φράση της Αλίκης άλλωστε “Χειμώνας, ξεχειμώνας, μη σας νοιάζει… Ελάτε , θα ζωγραφίσουμε όλοι μαζί ζουμερά καρπούζια” φέρνει στο νου τη φράση του Καζαντζάκη “έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!”
Η Αλίκη δίνει μάθημα ζωής.
Μόνο ένας μεγάλος με “παιδική”, καθαρή σκέψη θα το σκεφτόταν αυτό!
Τέλος, όλα αυτά εκτός από μορφή απέκτησαν και ρυθμό! Εγιναν μουσική! Τους στίχους του Χρήστου Μπουλώτη τους έκανε νότες ο καταπληκτικός Σταύρος Σιόλας και οι φιγούρες άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδούν την ειρήνη και να λένε “ένα τραγούδι που μεταφράστηκε σε εκατόν πενήντα γλώσσες. Ακόμα και στη γλώσσα των πουλιών και των εξημερωμένων δράκων”
Ποιό τραγούδι τραγουδούσαν;
“Η ιστορία μας αυτή δεν έχει τέλος,
την ξέρει ο μανάβης, ο μπακάλης
κι ο γάτος μας ο Οθέλος.
Αληθινοί στρατιώτες, μαζί και μολυβένιοι,
η φαντασία όπλο υπό μάλης,
ήλιος απο Ανατολή και από Δύση βγαίνει.
Να γίνει η γη μας καρουζέλ και γαιτανάκι,
χαρά πολύχρωμης μιας ζάλης,
παρέα να χορεύει ο λύκος με τ’ αρνάκι”!
Δικαιολογημένα λοιπόν η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε το “ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ” το 2006! Δεν απορούμε γιατί…
