Να σέβεσαι τους άλλους, να ανέχεσαι το διαφορετικό τους, εφόσον αυτό δεν πλήττει την σωματική σου ακεραιότητα, εφόσον έχουν αγαθές προθέσεις έναντί σου. Να βλέπεις τον κόσμο τους, να μπορείς να δεχθείς τις διαφορετικές αφετηρίες και ευαισθησίες τους.
Ανεκτικότητα. Πολύ μεγάλη αρετή. Και πλέον ολοένα και λιγότερο διδαχθείσα.
Ας δούμε τα βιβλία που δουλεύουν άμεσες ή έμμεσες όψεις της, που βλέπουν πίσω από την διαφορετικότητα, που βλέπουν την φιλοξενία και την ευγένεια ως αρετές, που βλέπουν την “εισβολή” στο “δικό μου” ως ανάγκη και καλοσύνη και πίστη ότι το καλό θα νικήσει ή έστω δε θα χάσει.
Με αρχέτυπο το Μαγικό Γάντι, ξετυλίγουμε την ανεκτικότητα στα παιδικά βιβλία.
Το μαγικό γάντι (ένα μαγικό παραμύθι στην καρδιά του χειμώνα)
Πρόκειται για παραδοσιακό ουκρανικό παραμύθι, τυπωμένο στη Μόσχα το σοβιετικό έτος 1951 από τις εκδόσεις Detgiz, ίσως τον αρχετυπικό μύθο της ανεκτικότητας που ενέπνευσε όλους τους υπόλοιπους για να γράψουν τις σπουδαίες ιστορίες τους. 
Μια σκούπα μα τι σκούπα, των Τ. Ντόναλντσον και Α. Σέφλερ
Στα μακρινά χνάρια σχεδόν του λατρεμένου, αψεγάδιαστου ουκρανικού Γαντιού, το Room on the broom κεντάει μια σπάνια ιστορία για τη φιλία, την ανταπόδοση, την αναγνώριση, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα. Η Τζούλια Ρόμπερτσον στο κείμενο και ο Άξελ Σέφλερ στην εικόνα, με τα υλικά που τους καταξίωσαν όλα αυτά τα χρόνια – απλότητα, πολλά επίπεδα ανάγνωσης, γρήγορη εξέλιξη, γόνιμες επαναλήψεις- φτιάχνουν ένα διαμάντι που χωράει πλήθος δραστηριότητων.
Ένα σπίτι για όλους, του Κρίστοφερ Κορ
Το “Ένα σπίτι για όλους” (Deep in the Woods) είναι μια ιδιαιτέρως επιτυχής διασκευή του σπουδαίου ουκρανικού μύθου Το Γάντι, έναν από του πλέον συμβολικούς ύμνους ενάντια στην ξενοφοβία, τον κάθε λογής συντηρητισμό ή λαϊκισμό, μια καλοφτιαγμένη αλληγορία για την αποδοχή του άλλου, την ανεκτικότητα, την πραγματική ενσυναίσθηση, τη μοιρασιά ετούτου του κόσμου και των ομορφιών του απ’ όλους μας και την ουσιαστική εμπλοκή στην επανόρθωση των λαθών μας.
Ο φίλος μου ο Τζιμ (Ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος), της Κίττυ Κράουθερ
Πόσο το διαφορετικό μας ξενίζει, μας φοβίζει, μας «απειλεί»; Πόσο διαταράσσει την καθημερινότητά μας; Πόσο «κακό» μπορεί να είναι; Γιατί δεν θέλουμε να το γνωρίσουμε, ούτε καν να το πλησιάσουμε και έτσι απλά το απορρίπτουμε, το απομονώνουμε βάζοντάς του διάφορες αρνητικές ταμπέλες; Και πόσο είναι αυτό που τελικά δίνει ποικιλία στη ζωή μας, την πάει παραπέρα, προσθέτει κάτι ακόμα και ανοίγει κι άλλα όμορφα παράθυρα;
Βρισκόμαστε εδώ- Σημειώσεις για τη ζωή στον πλανήτη Γη, του Όλιβερ Τζέφερς
Δεν είναι ένα «εγχειρίδιο» συμβουλών και savoir vivre, δεν είναι ένας οδηγός που σε ξεναγεί στο τι υπάρχει στον κόσμο. Είναι όλα αυτά μαζί μέσα σε ένα πέπλο απέραντης ομορφιάς. Μια «σημειωτική» ζωής που διερευνά, ερμηνεύει και αποδίδει σημασίες, αξίες και νοήματα με ένα δικό του ξεχωριστικό τρόπο. Ένας «γύρος» του κόσμου, μια παρουσίαση και γνωριμία με τον πλανήτη μας και τη θέση του μέσα στο απέραντο σύμπαν και ταυτόχρονα με εμάς, τους ανθρώπους, και τη θέση μας, τις ανάγκες μας, τη δραστηριότητά μας, τη ζωή μας, πάνω σ’ αυτόν.
Ένα βουνό καρότα, της Κέιτι Χάντσον
Ο λαγός αγαπούσε τα καρότα. Τα αναζητούσε, τα μάζευε παντού. Τα αγαπούσε τόσο πολύ που ούτε ο ίδιος δεν χωράει στο άλλοτε ευρύχωρο λαγούμι του. Αναζητά μια φωλιά για να κοιμηθεί. Η χελώνα προσφέρεται να μοιραστεί τη δική της μαζί του. Μα δεν χωρούν. Ύστερα πήγαν στη φωλιά του πουλιού. Μαζί. Κουβάλησε και τα καρότα του μάλιστα. Μα το κλαδί έσπασε, έγινε κομμάτια. “Μπορείτε να κοιμηθείτε σπίτι μου”, πρότεινε πρόθυμα ο σκίουρος και στους… τρεις πλέον άστεγους. Κουβάλησε ξανά τα καρότα του μα… κρατς… όλα έγιναν κομμάτια στη φωλιά και του σκίουρου. Και τότε προσφέρθηκε ο κάστορας να φιλοξενήσει και τους τέσσερις. Μα η κακοδαιμονία των καρότων συνεχίστηκε και σε αυτή τη φωλιά. Πού θα φτάσει το πάθος του λαγού για τα καρότα του; Θα καταφέρουν οι φίλοι του να βρουν μια λύση; Ή μήπως τη λύση θα τη βρει ο ίδιος;
Οι πειρατές της διπλανής πόρτας, του Τζόννυ Νταντλ
Ευφύες, ευρηματικό, αντισυμβατικό, ονειρικό, χιουμοριστικό! Ο Τζόννυ Νταντλ φτιάχνει ένα θαυμάσιο βιβλίο για τη διαφορετικότητα αλλά κυρίως για τους νέους παράξενους ξένους κατοίκους που έρχονται στα μέρη μας και «αναστατώνουν» την κανονικότητά μας διαταράσσοντας ησυχίες και συνήθειες κατοχυρωμένες. Οι πειρατές της διπλανής πόρτας έχουν επίγνωση της διαφορετικής προσέγγισής τους, γνωρίζουν πόσο προσωρινό είναι το νομαδικό πέρασμά τους από το (κάθε) Πληξοχώρι και φροντίζουν να αλλάξουν γνώμη στο πόπολο καταδεικνύοντας το πραγματικό πρόσωπο της υποκρισίας.
Είσαι ένα θαύμα, της Ρ. Τ. Παλάσιο
Πρόκειται για τη γνωστή πλέον ιστορία του Όγκι, του παιδιού που γεννήθηκε με στοματοπροσωπικό σύνδρομο, ένα είδος δυσμορφίας η οποία έχει καταστήσει την εμφάνιση του προσώπου του μη “φυσιολογική”. Ο Ογκι συστήνεται δηλώνοντας ότι γνωρίζει πως παρόλο που κάνει συνηθισμένα πράγματα, παίζει μπάλα, κάνει ποδήλατο, τρώει παγωτό, δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί. Δεν μοιάζει στην εμφάνιση με τα άλλα παιδιά.
Τα φτερά του Νόρμαν, του Τομ Πέρσιβαλ
Ότι θα ψήλωνε; Το είχε φανταστεί. Ότι θα έβγαζε μούσια σαν τον μπαμπά του; Επίσης. Αλλά ότι ο πάντα φυσιολογικός Νόρμαν θα έβγαζε φτερά, ούτε που περνούσε από το μυαλό του. Καταπληκτικό ήταν! Πετούσε ψηλά και ένιωθε υπέροχα μέχρι που κατάλαβε πως έπρεπε να επιστρέψει σπίτι. Πφ! Πώς θα ένιωθαν άραγε οι γονείς του με τα φτερά του; Έβαλε ένα κίτρινο μπουφάν και τα… έκρυψε κάτω από αυτό. Το φορούσε παντού. Και ενώ είχε καταφέρει να κρύψει τα φτερά του, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, όλα του φαίνονταν σκέτη φρίκη. Ευχήθηκε να μην είχε βγάλει ποτέ αυτά τα χαζά φτερά που τον είχαν φέρει σε τόσο δύσκολη θέση…
Μαζί θα περάσουμε το χειμώνα, είπε το έλατο, του Μάνου Κοντολέων
Ναι! Το καλοκαίρι είχε πια τελειώσει! Το έβλεπες παντού: στα πρώτα κυκλάμινα στις πλαγιές των βουνών, στα χρυσάνθεμα στις αυλές των σπιτιών, στο παγωμένο αεράκι της νύχτας. Το φθινόπωρο είχε έρθει και τας πουλιά έπρεπε σιγά σιγά να ξεκινήσουν το γνωστό, μεγάλο ταξίδι τους για τις χώρες του νότου. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Έφυγαν όλα τα πουλιά. Όλα εκτός από μερικά, λίγα, που είτε τραυματισμένα, είτε αφηρημένα έχασαν αυτό το μεγάλο ταξίδι των πουλιών προς το νότο.
Τριγωνοψαρούλης, οι μεγάλες περιπέτειες, του Βαγγέλη Ηλιόπουλου
Ο Τριγωνοψαρούλης ήταν το ιδανικό πάντρεμα πολλών σημαντικών παραγόντων: πρωτοτυπία στην αρχική σύλληψη (ονόματα, στήσιμο μιας μικροκοινωνίας στο βυθό της θάλασσας), υποδειγματικό ξεδίπλωμα ενός θέματος που ο Ηλιόπουλος έβλεπε να επανέρχεται (ή να μην έφυγε ποτέ) στο προσκήνιο και όλων των διακλαδώσεων του, αφηγηματική αμεσότητα στα όρια του προφορικού λόγου, χιούμορ και φαντασία, σασπένς και περιπέτεια, διάλογοι και χαρακτήρες με υψηλή δραματική λειτουργικότητα, σπιρτάδα στην πλοκή και την εξέλιξη των ιστοριών. Φρονώ όμως, ότι ο Τριγωνοψαρούλης είναι κυρίως ένας καθηλωτικός παιδαγωγός για τα παιδιά αναγνώστες στα οποία προσφέρει μέσα από τις ιστορίες του ένα αξιοθαύμαστο ηθικό ανάστημα, το καλό παράδειγμα που θα λέγαμε απλά, φωνάζοντάς τους κάτι σε “ακολουθήστε το, δεν είναι ντεμοντέ να έχεις ήθος”.
Η μαύρη πεταλούδα, της Έρης Ρίτσου
“Η μαύρη πεταλούδα” της Έρης Ρίτσου είναι η γνήσια ιστορία ενός πολιτικού πρόσφυγα, ενός μετανάστη όπως συνηθίζουν οι πολλοί να τους λένε. Η μαύρη πεταλούδα φεύγει από τον τόπο της όταν αυτός καταστρέφεται. Από λάθος επιλογές; Από έλλειψη προνοητικότητας; Από κάποιο φυσικό φαινόμενο στο οποίο δεν υπήρχε απάντηση; Ίσως και όλα αυτά μαζί. Αναζητά με τις ευλογίες της μητέρας της έναν νέο τόπο να ανθίσει. Στοπ.
Η γραμμή, των Βασίλη Κουτσιαρή και Γιάννη Διακομανώλη
Ο Αλέξανδρος είναι ένα παιδί της πόλης και «για κακή του τύχη» όπως υποστηρίζει ο ίδιος, κάθεται στο ίδιο θρανίο με τον Θοδωρή, ένα παιδί που μένει ψηλά στο βουνό. Ο Θοδωρής περνάει τον ελεύθερο του χρόνο με τα πρόβατα και τον σκύλο του. Από την αρχή ο Αλέξανδρος έθεσε αυστηρά όρια ανάμεσά τους, πήρε το μολύβι και χάραξε μια χοντρή μαύρη γραμμή, ώστε κανείς από τους δύο να μην περάσει τα όρια. Βέβαια αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό, μια και ο Θοδωρής ήταν λίγο ακατάστατος και συχνά έσπρωχνε την κασετίνα ή τα τετράδια του προς τη μεριά του Αλέξανδρου. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ καλός στο σκίτσο μια και το μόνο που είχε ήταν ένα μολύβι και πάντα είχε ένα καλό λόγο για τις ζωγραφιές του Αλέξανδρου. Στις εργασίες ήταν πάντα μαζί σαν ομάδα και έπρεπε να συνεργαστούν. Ο Θοδωρής ήταν πολύ καλός στο ποδόσφαιρο και έδειξε προθυμία να δείξει και στον Αλέξανδρο όμως δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει περισσότερη παρέα μαζί εκτός από το να κάθονται στο ίδιο θρανίο. Ώσπου μια μέρα έλειπε ο Θοδωρής…
Έλα μαζί μου, της Έλενας Αρτζανίδου
Η συγγραφέας ασχολείται με το θέμα των στερεοτύπων των δύο φύλων και το προσεγγίζει με ένα τρόπο απλό αλλά τρυφερό. Δύο διαφορετικά παιδιά καταφέρνουν να οικοδομήσουν μια σχέση αποδοχής και αλληλοσεβασμού με κίνητρο τα δυνατά αισθήματα τα οποία τρέφουν ο ένας για τον άλλον. Κι από αυτή την ανοιχτότητα μόνο κερδισμένοι βγαίνουν καθώς βιώνουν νέες εμπειρίες αλλά ανακαλύπτουν και στοιχεία για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η επιλογή του τίτλου έχει ενδιαφέρον καθώς εμπεριέχει την προτροπή «ΈΛΑ» αλλά και την έμφαση στο «ΜΑΖΙ». Κατανοώντας τις διαφορές οι ήρωες του βιβλίου επιτυγχάνουν μια αρμονική συνύπαρξη την οποία διακρίνει ο σεβασμός της διαφορετικότητας και όχι ο αγώνας για την πλήρη ταύτιση.
Το κουτί του Σιλάν, της Άλκηστης Χαλικιά
Η ιστορία της Άλκηστης Χαλικιά φέρνει τους μικρούς αναγνώστες σε επαφή με το ευαίσθητο θέμα της προσφυγιάς. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, η αμεσότητα στο λόγο, η περιγραφή της σχολικής καθημερινότητας του Σιλάν αλλά και τα στιγμιότυπα των ιδιαίτερων συνθηκών της ζωής του δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη ταύτιση με τον ήρωα. Ένα όμορφο, γλυκύτατο αγόρι με κατακόκκινα μάγουλα και χείλη, ολοστρόγγυλα μάτια και σπινθηροβόλο βλέμμα, όπως τον ζωγράφισε η Ντανιέλα Σταματιάδη, δημιουργώντας το πορτρέτο ενός από εκείνα τα παιδιά που θες να σφιχταγγαλιάσεις μόλις τα δεις. Επίκεντρο και εφαλτήριο περιέργειας και αγωνίας μέχρι το τέλος της ιστορίας, το κουτί. 
Ο Αντίλ έχει πατρίδα, της Εύης Τσιτιρίδου
Ένα έργο τέχνης που κάθε σελίδα του σε ταξιδεύει νοερά σε διαφορετικά μέρη με σχεδόν μαγικό τρόπο. Ένα αλληγορικό παραμύθι με ποιητικό λόγο και πολλαπλά μηνύματα που καθηλώνει τον αναγνώστη. Η συγγραφέας Εύη Τσιτιρίδου καταφέρνει να αγγίξει ευαίσθητες πτυχές της ζωής των προσφύγων που αναζητούν τη χαμένη πατρίδα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Αντίλ, είναι ένα μικρός πρόσφυγας που αγωνίζεται να επιβιώσει σε έναν καινούργιο τόπο, μακριά από την πατρίδα του. Στο βλέμμα του θλίψη, μελαγχολία και αβεβαιότητα για το μέλλον.
Τα άταχτα πλοκάμια, της Λίλας Πατρόκλου
Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, όπως καταλάβατε είναι ένα χταπόδι, ο Λουκάς που είχε οκτώ πολύ άταχτα πλοκάμια. Τα άταχτα πλοκάμια λοιπόν όχι μόνο δεν υπακούουν τον Λουκά αλλά το έσκαγαν κρυφά και έκαναν του κόσμου τις ζημιές και τις ζαβολιές. Έτσι όλοι σιγά σιγά άρχιζαν ν’ αποφεύγουν τον Λουκά μαζί με τα οκτώ πλοκάμια του, αφού η φήμη του κλέφτη είχε εξαπλωθεί παντού. Ο Λουκάς θεωρήθηκε υπεύθυνος για τις αταξίες που έκαναν τα πλοκάμια του και δεν τολμούσε να πει κουβέντα, ένοιωθε τόση ντροπή και θλίψη.
