Πέθανε χθες σε ηλικία 64 ετών ο σημαντικός Έλληνας ψυχίατρος και συγγραφέας Κώστας Γκοτζαμάνης. Πέρα από το σημαντικό ερευνητικό και ψυχοθεραπευτικό του έργο, εμείς γνωρίσαμε τον γιατρό μέσα από το βιβλίο του Πανικός – Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας, μια σπάνια προσέγγιση των κρίσεων πανικού και του συστήματός τους, ένα πραγματικά έξοχο εργαλείο εσωτερικής αναζήτησης και επανακαθορισμού είτε έχουμε αντιμετωπίσει τον πανικό είτε όχι. Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού σε βάζει σε μια ουσιαστική συνομιλία με τον εαυτό σου και σε εξοπλίζει με γνώση για να κάνεις αυτόν τον διάλογο με ειλικρίνεια και ουσία.
“Είναι βολικό να μην έχω την ευθύνη του εαυτού μου. Είναι βολικό να βρίσκομαι σε ένα ίδρυμα και να περιμένω από τους άλλους να μου δώσουν την τροφή της ζωής. Είναι βολικό να απαλλάσσω τον εαυτό μου από την ευθύνη των επιλογών του, να καταλογίζω στους άλλους αυτά που δεν κατάφερα ή δεν καταφέρνω να κάνω στη ζωή μου. Όμως το τίμημα είναι βαρύ. Μαζί με την ευθύνη χάνω και το δικαίωμά μου να είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής της ζωής μου”.
Οι Εκδόσεις Πατάκη, με τις οποίες ο εκλιπών είχε ιδιαίτερη σχέση, τον αποχαιρέτησαν με συγκίνηση:
«Κάθε πρωί πρέπει να σκεφτόμαστε κάτι σημαντικό για τη ζωή μας∙ κάτι που μας κάνει πιο πλούσιους, που μας δίνει νόημα και κίνητρο για χαρά και δημιουργία. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι ευφυείς και οι ηλίθιοι, και υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να τους ξεχωρίζουμε. Οι ευφυείς είναι ευγνώμονες∙ ηλίθιοι είναι οι αχάριστοι. Είναι πολύ απλό».
Χθες το βράδυ έπεσε η αυλαία της ευτυχισμένης ζωής του ψυχίατρου Κώστα Γκοτζαμάνη, ενός ανθρώπου ευφυούς, που υπήρξε πάντα ευγνώμων απέναντι στη ζωή του, την οικογένεια και τους φίλους του, τους δασκάλους του (Γιώργο και Βάσω Βασιλείου στη συστημική ψυχοθεραπεία και Γιάννη Σούκο στην ψυχανάλυση) και τους θεραπευόμενούς του. Ο ίδιος στο βιογραφικό του αναφέρει ότι σπούδασε γιατρός γιατί το όνειρό του ήταν να γίνει ψυχίατρος. Κι έγινε ψυχίατρος γιατί τον ενδιέφερε η κοινωνική διάσταση της ψυχικής υγείας και η δυνατότητα του σύγχρονου ανθρώπου να είναι ευχαριστημένος και δημιουργικός.
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1957 από γονείς που επίσης είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Λάρισα. Λίγο πριν προλάβει να τελειώσει το νηπιαγωγείο, η οικογένειά του έφυγε από την πόλη. Πήγε σχολείο στη Βέροια, στην Κατερίνη, στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, στην Ελευθερούπολη Καβάλας και τελικά στη Θεσσαλονίκη. Συνήθως άλλαζε σχολείο στη μέση της χρονιάς. Όχι, ο πατέρας του δεν ήταν στρατιωτικός. Τα πρώτα του καλοκαίρια, ως τα δεκαεφτά του, τα πέρασε όλα στον Πλαταμώνα. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ από το 1975 ως το 1981. Ενόσω ήταν ακόμη φοιτητής, γεννήθηκε η κόρη του. Έζησε στην Οία της Σαντορίνης ως σύζυγος της αγροτικού γιατρού και για δυο χρόνια ήταν αγροτικός γιατρός στον Μόλυβο της Λέσβου. Από το 1988 ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα.Απέκτησε τρία εγγόνια και μοιράστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την εκδότρια Έλενα Πατάκη.
Ασχολήθηκε με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων σχετικών με το αντικείμενο της ψυχιατρικής. Το 2000 ανέλαβε μετά από ειδικό διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας τη συγγραφή των βιβλίων της Σεξουαλικής Αγωγής για τους μαθητές του λυκείου (βιβλίο του καθηγητή και βιβλίο του μαθητή). Το 2014 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το βιβλίο του Μεγαλώνοντας (με) το παιδί μου, ένας σύγχρονος οδηγός επιβίωσης για οικογένειες και άτομα και το 2020 το βιβλίο του Πανικός – Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας, όπου καταθέτει τη δική του επιστημονική θέση για την αιτιολογία της Διαταραχής Πανικού και προτείνει μια διαφορετική, αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση.
Έργο ζωής του υπήρξε και το επιστημονικό θεραπευτικό κέντρο «Τόπος Ψυχοθεραπείας», ένας τόπος συνάντησης κλασικών και εναλλακτικών θεραπευτικών προσεγγίσεων.
Αντίο, Κώστα, «η ψυχή τρέφεται με χαρά», θα το θυμόμαστε πάντα.Θα τον αποχαιρετήσουμε την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου, στις 2 μ.μ., στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών»
Εκφράζουμε τη θλίψη μας για την απώλεια αυτού του σπουδαίου ανθρώπου.
Ακούστε τον:
