Ο συγγραφέας Κώστας Χαραλάς απαντά στις επικρίσεις που δέχτηκε μετά την ανάρτησή του με αφορμή την υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου. Η απάντησή του:
“Και να που κατάφερα να γίνω viral! Οι social media warriors δώσανε σκληρή ηλεκτρονική μάχη και με χτύπησαν στο ηλεκτρονικό μου πλευρό.
Μετά; Τι γίνεται μετά;
Αυτοί επιστρέφουν στο ίδιο σύστημα εξουσιών που τροφοδοτούν τέτοια φαινόμενα και εγώ θα βγάλω το βέλος από το ηλεκτρονικό πλευρό μου και θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω πάντα.
Να σκέφτομαι. Να μιλάω. Και να γράφω. Και ας μην αρέσει. Και ας μην είναι στο τρεντ.
Το αρχικό μου ποστ γράφτηκε με το πνεύμα του girl power που προσπαθούσα να νουθετήσω τα κορίτσια. Πρώτα ως πατέρας αλλά και από τη δημόσια ιδιότητά μου ως συγγραφέα παιδικού και εφηβικού βιβλίου. Η 20ετής διαδρομή μου στον χώρο δεν επιδέχεται αμφισβήτησης του κινήτρου μου.
Αυτοκυριαρχία, Αυτογνωσία, Αυτοσεβασμός.
Πολλοί δεν αναγνώρισαν αυτές τις λέξεις γιατί δεν τις έχουν ξανασυναντήσει. Κατανοητό.
Η μηχανική της κλιμάκωσης που προσφέρει αυτό το μέσο αρκεί για κακόβουλες και υστερικές φωνές να κάνουν τη ζημιά και ο προβολέας να πάψει να δείχνει το σημαίνων. Αυτό που ακολούθησε μετά ήταν ένας προσωπικός θυμός. Η κουλτούρα του τραύματος κατά Jeffrey C. Alexander.
Οι βόμβες διασποράς της κορεκτίλας βγήκαν από τα οπλοστάσια και όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε εκτροχιασμός. Ανάμεσα στα συντρίμμια ήταν και η ελευθερία του λόγου ενός συγγραφέα να διατυπώσει την άποψη του γιατί είναι διαφορετική από το θυμικό τσουνάμι.
Όσο έχουμε ακόμη δημοκρατία, θα χρησιμοποιήσω κάθε τεχνικό μέσο για να προασπίσω τις θέσεις μου αλλά και την προσωπικότητά μου.
Το αιμοδιψές πλήθος επιτέθηκε στον εκφωνητή που λέει ότι το πρόβλημα υφίσταται όσο υπάρχουν σχέσεις εξουσίας στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο, στο γήπεδο. Είναι δύσκολο να επιτεθείς στις ίδιες δυνάμεις που απαρτίζουν το πρόβλημα. Θέλει πολύ θάρρος και λίγη τρέλα. Δεν είναι όλοι σουφραζέτες. Ο εκφωνητής είναι πιο εύκολος.
Κλείνοντας, δεν θα αρνηθώ ότι στέκομαι κριτικά απέναντι στο #metoo κίνημα. Ότι στην ουσία αποδυναμώνει τον αγώνα των ανίσχυρων γυναικών και μειονοτήτων στον καθημερινό αγώνα τους προς διάσπαση του glass ceiling. Γιατί αυτή τάση έχει γίνει μια τεράστια μηχανή δικολαβικών κερδών από διασημότητες ή μη στις ΗΠΑ. Είμαι μαζί με τον ανίσχυρο είτε είναι γυναίκα είτε είναι άντρας είτε Έλληνας είτε αλλοδαπός. Είμαι πάντα με τον ανίσχυρο!”
