Ήταν κάποτε ένας Στρατηγός πολύ καλός. Τον αγαπούσαν όλοι. Αυστηρός ήταν αλλά καθόλου αυταρχικός. Κι από τον καιρό που πέθανε η γυναίκα του ζούσε μόνος του. Μια μέρα αποφάσισε (και το έπραξε) να φύγει από την Αθήνα με προορισμό το πατρικό στο χωριό της μάνας του. Κάποτε, πρόσεξε επιτέλους έναν καθημερινό του επισκέπτη, ένα γκρι γάτο με ρίγες.
Ο γάτος άρχισε να του μιλάει, τρύπωνε μέσα στο σπίτι του χωρίς κανένας να του έχει ανοίξει την πόρτα και γενικά έδειχνε μια απίστευτη επιμονή να… υιοθετήσει τον Στρατηγό, ο οποίος δεν ήθελε ζώα μέσα στο σπίτι και συν τοις άλλοις τον έβλεπε άσχημο, χοντρό και γέρικο και με κομμένο το ένα αυτί.
Κι ήρθαν κι άλλες δικαιολογίες, αξιοσέβαστες ή ελαφρύτερες, στη θέληση του Στρατηγού να μην έχει ένα ζώο. Δικαιολογίες που τις ξέρετε λίγο πολύ όλοι. Είναι μεγάλη ευθύνη το ζώο, αν λείψω τι θα γίνει, είμαι γέρος, δε μπορώ καλά καλά να φροντίσω τον εαυτό μου και όλα αυτά.
Μα ο γάτος, ο γέρος, ο άσχημος, ο χοντρουλός, με το κομμένο αυτί, δεν έδειχνε διάθεση ούτε να αποχωριστεί τον Στρατηγό μα ούτε και να τον επιβαρύνει με την παρουσία του. Τον συνόδευε σιωπηλός στο καφενείο για να δει τους φίλους του. Τον περίμενε να γυρίσουν μαζί. Όταν έγραφε τα απομνημονεύματά του, ο γάτος σιωπούσε. Το βράδυ κοιμόταν κοντά του, πάντα δίπλα στις παντόφλες του Στρατηγού. Τώρα είχε έρθει ένα παράξενο δέσιμο, εκείνο που ‘ρχεται κατακέφαλα σε όσους ζουν με ένα ζώο.
Μα ήρθε ο χειμώνας κι ο Στρατηγός έπρεπε να πάει στην Αθήνα για τους τρεις βαρείς μήνες. Ο γάτος δε μπορούσε να έρθει μαζί του. Έπρεπε να τον αφήσει εκεί. Ή μήπως η ζωή είναι τελικά πιο ανατρεπτική απ’ ο,τι πιστεύουμε οι άνθρωποι;
Η Λίλα Πατρόκλου παίρνει έναν μοναχικό στρατηγό -τους στρατηγούς τους προσμένεις από τη φύση τους κοφτούς, αυστηρούς, εσωστρεφείς και με κομμένα τα πολλά πολλά- σαν μια φιγούρα σχεδόν αρχετυπική και την στήνει απέναντι από ένα ζώο, εξίσου μοναχικό και ταλαιπωρημένο, όπως είναι όλα σχεδόν τα ζώα του δρόμου, εκείνα που δεν ήταν τυχερά σε όλη τους τη ζωή να έχουν ένα σπίτι.
Αυτό το ντουέτο, φαινομενικά κόντρα ο ένας στον άλλο, είναι τόσο ίδιοι, όχι σαν δυο σταγόνες νερού, μα σαν ένας άνθρωπος με ένα ζώο. Αναζητώντας τους κοινούς κώδικές τους, ο άνθρωπος αποδεικνύεται -κι έτσι είναι συνήθως- ο πιο δύσκολος και αντικοινωνικός, εκείνος που θα καταφύγει σε ένα σωρό επιχειρημάτων για να αποφύγει ο,τι του διαταράσσει την ακίνητη ρουτίνα του. Η ζωή θα δικαιώσει το γάτο μα και τον στρατηγό για την ευελιξία που τελικά επιδεικνύουν. Γιατί σε όλες τις σχέσεις, πολύ περισσότερο σε αυτές, να στηλώνεσαι σαν κούτσουρο ανυποχώρητο δε σε οδηγεί πουθενά καλύτερα από κάποιο τζάκι ένα χειμωνιάτικο βράδυ. Κι αν δεν έχεις καν ένα γάτο δίπλα σου, καθώς γράφεις τα απομνημονεύματά σου ή απλά κοιτάζεις τη φωτιά, ε… άνθρωπε… δε λέει!
Η Κατερίνα Χαδουλού με παλ αποχρώσεις ζωγραφίζει την ιστορία του στρατηγού και του γάτου και η αίσθηση που αφήνει στον ααναγνώστη ταιριάζει γάντι σε αυτό το μελαγχολικό αρχικά μα κρυφά αισιόδοξο βιβλίο, με την στρωτή αφήγηση που κυλάει σα ρυάκι πλάι στα ώτα του αναγνώστη, που δεν πέφτει στην παγίδα της φιλοζωικής κατήχησης και της υπόδειξης του σωστού και του πρέποντος. Μετρημένο και λιτό.
Για 7+ λέει η σήμανση της έκδοσης. Από 5-6+ σας λέω εγώ και έχω δίκιο. Η ιστορία και ζωγραφίζεται και δραματοποιείται και δίνει το έναυσμα για κάμποσες ιδέες. όπως η επίσκεψη στο κτηνιατρείο της γειτονιάς ας πούμε. Και δε χρειάζεται να είναι παγκόσμια ημέρα των ζώων για να το κάνουμε.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ο στρατηγός κι ο γάτος του |
| Συγγραφέας: | Λίλα Πατρόκλου |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Χαδουλού |
| Εκδόσεις: | Καλειδοσκόπιο, 2016 |
| Επιμέλεια κειμένου-διορθώσεις: | Κατερίνα Λογοθέτη |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20 |
| ISBN: | 978-960-471-120-8 |
