Ο λύκος, μέρος τέταρτο: 2 ιδέες για δραστηριότητες
Πολλές δραστηριότητες μπορεί να εμπευστεί κανείς: δραματοποιήσεις, κατασκευές κτλ. Παραθέτουμε δυο ιδέες.
Ιδέα Πρώτη: Αποφασίζουμε να καλέσουμε στην τάξη μας έναν λύκο. Όχι έναν όποιον κι όποιον! Έναν λύκο διάσημο, από τα πιο σπουδαία παραμύθια. Υποψήφιοι είναι:
-ο λύκος της Κοκκινοσκουφίτσας
-ο κουρδιστός λύκος του Χ. Μπουλώτη
ο λύκος που έπιασε ο Πέτρος
-ο μοναχικός “λύκε λύκε σ’ αγαπώ” του Φρεντερίκ Στερ
-ο βασιλιάς λύκος της Ιωάννας Μπαμπέτα
– ο γλυκός λύκος της Λήδας Βαρβαρούση
-ο Λουκάς, ο λύκος του Πενάρτ
-ο γλυκουλύκος της Κλερ Μπουγέ
-ο λύκος που κυνηγούσε τα τρία γουρουνάκια
-ο λύκος του Nu Pagadi
Ποιον να καλέσω; Ποιον να φωνάξω;
Δε ξέρω αλήθεια τι να πράξω.
Ποιος είναι ωραίος; Ποιος είν’ καλός;
Μήπως καλύτερα κακός;
Νομίζω θα τον ζωγραφίσω
σε ένα χαρτί θα χρωματίσω
ποιον λύκο θέλω να γνωρίσω
κι από κοντά να του μιλήσω.
Κάπως έτσι, ζωγραφιστά, χρωματιστά, προκαλούμε ένα εικαστικό δημοψήφισμα για το λύκο που θα προσκαλέσουμε στην τάξη μας. Και αν θέλουμε να το προχωρήσουμε πολύ; 1. ζητάμε από κάποιον γονιό να ντυθεί και να μας μιλήσει ως αυτός ο λύκος 2. καλούμε το συγγραφέα αν είναι δυνατόν ή του στέλνουμε ένα γράμμα (αν ζει, αυτό είναι δυνατόν) 3. μοιράζουμε ρόλους και οργανώνουμε μια μίνι παράσταση με καλεσμένους όλους τους γονείς ή τα παιδιά της άλλης τάξης.
Ιδέα Δεύτερη: Στην τάξη μας φτάνει ένα γράμμα. Το ανοίγουμε. Αποστολέας είναι ο λύκος. Ποιος λύκος; Κάποιος κακός λύκος. Ας πούμε αυτός της Κοκκινοσκουφίτσας που όλοι τον μισούν. Μας γράφει τη δική του άποψη για το παραμύθι που όλοι ξέρουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τι θα μας έλεγε αλήθεια ο λύκος. Γράφουμε το γράμμα του όπως νομίζουμε εμείς ότι θα μας μιλούσε ή…διαβάζουμε ένα δικό του. Έτσι θα ήταν περίπου:
“Εγώ που λέτε μόλις είχα ξυπνήσει και είχα σηκωθεί από το κρεβάτι μου. Τεντώθηκα, χασμουρήθηκα και άρχισα να κάνω τις πρωινές μου δουλειές: καθάρισμα της αυλής της φωλιάς μου από τα σκουπίδια, τακτοποίηση του φαγητού μου και άλλα λυκίσια πράγματα που μάλλον δε σας ενδιαφέρουν. Καθώς μύριζα κάτι όμορφα λουλούδια λίγο έξω από την αυλή μου, άκουσα παράξενους βηματισμούς. Τρόμαξα και κρύφτηκα πίσω από έναν χοντρό κορμό δέντρου να δω ποιος ήταν. Τι νομίζετε ότι είδα; Ένα μικρό κορίτσι που κρατούσε ένα καλάθι περπατούσε χαρούμενο στο μονοπάτι. Μου φάνηκε πολύ περίεργο ένα κορίτσι να περπατά μόνο του μέσα στο δάσος. Ειδικά όταν είδα ότι φορούσε κατακόκκινα ρούχα και μια κουκούλα που δε σε άφηνε να δεις το πρόσωπό της, το θεώρησα πολύ σημαντικό να τη σταματήσω και να τη ρωτήσω ποια ήταν και που πήγαινε. Μου είπε για μια γιαγιά της που έμενε λίγο πιο πέρα και ότι της πήγαινε φαγητό. Κάτι δε μου άρεσε σε αυτή την ιστορία, παιδιά. Κόκκινα ρούχα, κουκούλα, γιαγιά, φαγητό. Κάτι περίεργο συνέβαινε.
Δεν την πείραξα καθόλου. Αποφάσισα όμως να μάθω τι συμβαίνει. Έτρεξα γρήγορα στο σπίτι της φερόμενης ως γιαγιάς της και έφτασα πριν από αυτήν. Συνάντηση τη συμπαθητική γιαγιούλα της μικρής, της εξήγησα το πρόβλημά μου και εκείνη συμφώνησε να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι μέχρι να τη φωνάξω. Έπρεπε να δώσουμε ένα μάθημα στη μικρή.
Φτάνει το κορίτσι, μπαίνει στο σπίτι και φτάνει στο κρεβάτι όπου είχα ντυθεί εγώ σαν τη γιαγιά και είχα κουκουλωθεί. “Έχεις πολύ μεγάλα αυτιά”, μου είπε. Μα είναι δυνατόν; Να προσβάλλει ένα μικρό κορίτσι έτσι τη γιαγιά της; Κατάπια την προσβολή και της είπα ότι έχω μεγάλα αυτιά για να ακούω καλά αυτά που μου λένε οι άλλοι. Τι τα θες! Μετά μου είπε χειρότερο: “τα μάτια σου είναι πολύ γουρλωτά”. Τρελάθηκα! Δεύτερη προσβολή τόσο γρήγορα; Τι να κάνω όμως…το κατάπια κι αυτό. “Έχω γουρλωτά μεγάλα μάτια για να βλέπω καλά καλό μου κορίτσι”, της είπα.
Αυτό όμως παιδιά που δεν άντεξα ήταν όταν σχολίασα τα μεγάλα μου δόντια. Όλο το δάσος ασχολείται μια ζωή με το στόμα και τα μεγάλα δόντια μου. Κι ο λύκος έχει μεγάλα δόντια! Και που να δεις το λύκο τι δοντάρες έχει; Και φάε γιατί θα στο φάει ο λύκος με τα μεγάλα δόντια! Δεν άντεξα!! “Έχεις όμως και πολύ μεγάλα δόντια”, μου λέει. “Γιατί έχεις μεγάλα δόντια;”.
Τα ‘χασα παιδιά! Έχασα τη ψυχραιμία μου. Πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα ότι έχω μεγάλα δόντια για να τη φάω! Δεν έπρεπε να το κάνω, το ξέρω αλλά με νευρίασε.
Εσείς ξέρετε καλά ότι κανένας λύκος, και ο πιο κακός του κόσμου, δε θα έτρωγε ένα μικρό κορίτσι. Όμως αυτό το κοκκινοκόριτσο με την κουκούλα άρχισε να τρέχει και να φωνάζει βοήθεια ενώ εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι δε χρειάζεται να ανησυχεί γιατί δεν τρώω μικρά παιδιά.
Έβγαλα τα ρούχα της γιαγιάς για να δει ότι ήμουν ένας καλός λύκος και να με πιστέψει. Άδικος κόπος! Τότε ήταν που άρχισε να ουρλιάζει. “Βοήθεια!! Λύκος! Ένας λύκος!!”
Τότε άνοιξε η πόρτα και μπροστά μου εμφανίστηκε ένα άγριος άνθρωπος με ένα τσεκούρι. Μόλις την είχα βάψει! Πήδηξα από το παράθυρο και το ‘σκασα στο δάσος, στο σπίτι μου!
Είμαι πολύ θυμωμένος με όλους. Ούτε η γιαγιά, ούτε ο άντρας με το τσεκούρι ούτε ρο κορίτσι με τα κόκκινα δεν είπαν ποτέ ότι εγώ δεν έκανα κανένα κακό.
Αυτοί όμως μου έκαναν ένα μεγάλο κακό. Από τότε όλοι νομίζουν ότι είμαι κακός. Και να ο κακός ο λύκος. Και εκείνο ο κακός ο λύκος. Και το άλλο ο κακός ο λύκος. Δεν πειράζει όμως. Ας είναι καλά. Εγώ από τότε προσπαθώ να ζήσω λίγο καλύτερα και προσπαθώ να αποδείξω σε όλους ότι δεν είμαι καθόλου κακός.
Με αγάπη
Ο λύκος
Διαβάστε ακόμα
Το πρώτο μέρος για τον παρεξηγημένο λύκο
Το δεύτερο μέρος για τον παρεξηγημένο λύκο
Το τρίτο μέρος για το λύκο
