Ο μεγάλος αδερφός είναι ένα πρόβλημα για όποιον έχει. Αν έχεις έναν τέτοιον, πιθανότατα θα σου κάνει τον έξυπνο, θα σε διορθώνει και θα σου επιβάλλει πράγματα. Μπορεί μέχρι και να αλλάζει την πορεία του πειρατικού σας και αντί για την Αμερική να βρεθείτε στην Κίνα.
Αμ το “να γίνεις σαν τον αδερφό σου” που το πας; Να λέει πιο αστεία ανέκδοτα από εσένα; Αυτό κι αν είναι! Και να ‘χεις και τους φίλους σου να ξεκαρδίζονται κιόλας.
Ο μεγάλος σου αδερφός πιθανότατα θα έχει περισσότερα και καλύτερα παιχνίδια από σένα. Πιθανότατα, επίσης, θα είναι πιο ψηλός και άρα την έβαψες στο μπάσκετ, στο βόλει και τα συναφή. Κι αν βάλουμε ότι μάλλον θα είναι και πιο δυνατός, πάνε και τα υπόλοιπα.
Άσε που δε θα σε θέλει στην παρέα των φίλων του ενώ εσύ θα φοράς τα ρούχα που δεν κάνουν σ’ εκείνον που ψηλώνει σαν παλαβός. Κι εσύ να τον ακούς κάθε τρεις και λίγο να σε κοροϊδεύει που μπέρδεψες μια λέξη ή να βαριέται να σου εξηγεί και να ακούς το περίφημο “Παράτα με επιτέλους ήσυχο”.
Σκέτη ταλαιπωρία να έχεις έναν μεγάλο αδερφό. Ή μήπως όχι ακριβώς;
Με ασυναγώνιστο χιούμορ και ρεαλισμό στη γραφή του, ο Μάκης Τσίτας φτιάχνει μια γοητευτική ιστορία για την αδερφική σχέση μεταξύ δύο αγοριών με μια σχετική διαφορά ηλικίας, αρχετυπικό δίπολο σύγκρουσης και συμπόρευσης, διαμάχης και ιερής συμμαχίας. Έχοντας ουσιαστικά ως αφηγητή τον μικρό αδερφό, απευθύνεται στον αναγνώστη με το παράπονο, την αφέλεια, την άγνοια αλλά και την αγνότητα του μικρού που νομίζει, εικάζει, χάνει και χάνεται, βλέπει κι ανακαλύπτει.
Διαβάζοντας ιστορίες για αδέρφια μου έρχονται πάντα στο νου, αφενός η φράση του Αντισθένη “Δύο αδέλφια μονοιασμένα κι αγαπημένα είναι πιο δυνατά κι από τα τείχη μιας πόλης”, αφετέρου η περίφημη βιωματική ομιλία του Μάνου Κατράκη στους γιους του, Ρήγα και Οδυσσέα Χορμόβα” στο παρολίγον οσκαρικό “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” όπου καλεί τον μικρότερο αδερφό να σπάσει ένα κομμάτι ξύλο.
Ο Μάκης Τσίτας κατορθώνει να συγκεντρώσει σε βραχύ κείμενο την ουσιαστική προβληματική μεταξύ των αδερφών, να συμμαζέψει τη σχέση τους και να την αφήσει στον αναγνώστη όπως πρέπει, δίχως θρησκοληπτικές ωραιοποιήσεις του 50′, δίχως φτιασίδια ή αβυσσαλέο χάσμα, δίχως αποθεώσεις ή τούμπες εντυπωσιασμού (άμα γράψω κυβίστηση θα εντυπωσιάσω ή θα είμαι πιο καθώς πρέπει;). Στη λιτότητα η ομορφιά μεγαλώνει.
Πέρα από το περιεχόμενο, ίσως ακόμα πιο σημαντική είναι η αίσθηση της αναγνωστικής απόλαυσης με την οποία μένεις κλείνοντας το βιβλίο. Όχι για τις “πάσες” που σου δίνει να ρητορεύσεις για οικογένεια, αδερφικότητα, διαφορές, αλληλεγγύη και τέτοια, αλλά γιατί ακριβώς μπορείς να επιλέξεις να μη κηρύξεις τίποτε από όλα τούτα και πάλι να να νιώθεις ότι το βιβλίο έφερε σε πέρας την πρώτιστη αποστολή του: να χαρείς την ανάγνωσή του. Ασυγχώρητα τα βιβλία που δεν το πετυχαίνουν αυτό.
Η Σάντρα Ελευθερίου παίζει με τα χρώματα αλλά κυρίως με κοντινά στα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους, καθώς τα συναισθήματα είναι ο βασικός δρόμος που διαπερνά την ιστορία. Η προσέγγισή της είναι κατά κάποιο τρόπο γελοιογραφική καθώς αυτή η έμφαση σε γκριμάτσες, βλέμματα και μύες του προσώπου -συν την τεχνική της- παραπέμπουν σε κομικ έγχρωμης εφημερίδας.
Ωραίο βιβλίο. Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ακούστε (για… μεγάλα παιδιά)
Ο μικρός μου αδερφός
Για να ακούσεις μαζί με τον αδερφό σου
Ο Αγαπημένος ήρωάς μου (στίχοι: Μάκης Τσίτας, μουσική: Τατιάνα Ζωγράφου, δίσκος: Μια νότα μου χτυπά το τζάμι)
Σειρά φραουλίτσα (για παιδιά 5-6 λέει η έκδοση, 4-7 λέω εγώ) των εκδόσεων Ψυχογιός.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ο μεγάλος μου αδερφός |
| Σειρά: | Φραουλίτσα |
| Συγγραφέας: | Μάκης Τσίτας |
| Εικονογράφηση: | Σάντρα Ελευθερίου |
| Μακέτα εξωφύλλου: | Δημήτρης Χαροκόπος |
| Εκδόσεις: | Ψυχογιός, Οκτώβριος 2015 |
| Επιμέλεια-Διόρθωση: | Άννα Μαράντη |
| Σελιδοποίηση: | Μερσίνα Λαδοπούλου |
| Σελίδες: | 56 |
| Μέγεθος: | 14 X21 |
| ISBN: | 978-618-01-1219-1 |
