Την Πέμπτη 4 Αυγούστου του 1932 ο Μπενίτο Μουσολίνι έγραφε στο Il Popolo d ‘Italia: «Ο φασισμός δεν πιστεύει ούτε στη δυνατότητα ούτε στη χρησιμότητα της διαρκούς ειρήνης και απορρίπτει τον ειρηνισμό ως δειλία και αποκήρυξη του αγώνα. Μόνο ο πόλεμος μεταφέρει την ανθρώπινη ενέργεια στην υψηλότερη ένταση και αποτυπώνει τη σφραγίδα της αριστοκρατίας στους λαούς που έχουν τις αρετές να την αντιμετωπίσουν”.
Πόσο διαφορετικά ποιοτικά και σε αντίκτυπο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα στον κόσμο κάθε μέρα! Αρκετά πιο μακριά, στην Villa Pueyrredón του Μπουένος Άιρες γεννιόταν ο Γκιγιέργο Μορντίγιο, ένας “Αργεντίνος” από Ισπανούς γονείς που έμελλε να γίνει ένας από τους γνωστότερους γελοιογράφους και δημιουργούς κινούμενων σχεδίων στον κόσμο, κυρίως την δεκαετία του 1970.
Αφού έλαβε το 1948 πιστοποίηση εικονογράφου από τη Σχολή Δημοσιογραφίας, άρχισε ο μακρύς καλπασμός των εικόνων δίχως λόγια. Ποδόσφαιρο, γκολφ, έρωτας και εκείνα τα εμβληματικά ζώα με μακρύ λαιμό και απίστευτη έκφραση, όπως η περίφημη καμηλοπάρδαλή του, είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του. 
Το 1955 μετακομίζει στη Λίμα του Περού, όπου εργάστηκε ως ανεξάρτητος σχεδιαστής, το 1960 στην Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για την Paramount ως σχεδιαστής πολύ γνωστών σειρών όπως τον Ποπάι και τη Μικρή Λουλού, το 1963 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου συνεργάζεται με το περιοδικό Le Pelerin και σύντομα με το Paris Match, το 1980 μετακομίζει στην Μαγιόρκα όπου ονομάστηκε Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συγγραφέων Κωμικών και Κινούμενων Σχέσεων (CFIA) και το 1998 επιστρέφει, μετά από 18 χρόνια, στη Γαλλία.
Από το 1976 μέχρι το 1981 τα κόμικς του Μορντίγιο χρησιμοποιήθηκαν από τον Σλοβένο καλλιτέχνη Μίκι Μούστερ για να δημιουργήσει μια σειρά 400 κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους τα οποία παρουσιάστηκαν στις Κάννες και μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση σε πάνω από 30 χώρες.
Τα 60 και πλέον χρόνια της καριέρας του, ο Μοντίγιο σχεδίασε περίπου 2.000 σκίτσα χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσει ούτε μία λέξη. Εικόνα. Μόνο εικόνα. Αποθέωσε έτσι τη δύναμή της, την εκφραστικότητα των μορφών και την silent εκδοχή της τέχνης η οποία προσκαλεί τον θεατή/αναγνώστη να εκτείνει τον εαυτό του πάνω τους. Με έντονα χρώματα και χρωματικούς συνδυασμούς, με χιουμοριστικές εκφράσεις των προσώπων που απεικόνιζε και παραστατικότητα, ο Μορντίγιο πέτυχε από τον δύσκολο δρόμο.
Λιγομίλητος και φειδωλός ήταν γενικά. Έκανε μόνο τρεις εκθέσεις. Η πρώτη στο αγαπημένο του Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η δεύτερη στη Βαρκελώνη και η τελευταία στη Μαγιόρκα τον Νοέμβριο του 1989, όπου τα έσοδα διατέθηκαν για θεραπεία παιδιών με αυτισμό.
