Arion, πίνακας του Albrecht Dürer, 1514, wikipaintings
Η ιστορία του Αρίωνα με το δελφίνι είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές με το αγαπημένο και προσφιλές θαλάσσιο θηλαστικό. Ας την γνωρίσουμε.
Μια φορά κι έναν καιρό,
Ιούλιος ήτανε θαρρώ,
ένας ποιητής και κιθαριστής
(κιθαρωδός όπως τους λέγαν τότε)
από τη Λέσβο, το ελληνικό νησί,
Αρίων το όνομά του,
έμαθε ότι στη Σικελία
νησί κι αυτό μεγάλο
που σήμερα ανήκει στην Ιταλία,
θα γινόταν μεγάλος αγώνας μουσικής
στους ανθρώπους τέχνης αγαπητής.
Δεν το σκέφτηκε πολύ.
Πήρε την κιθάρα του και έπλευσε για εκεί
που είχαν μαζευτεί,
ποιητές και μουσικοί,
άγνωστοι μα και γνωστοί,
με λύρες, κιθάρες και φλογέρες
και μετράγανε τις μέρες.
Ήρθε κι η μέρα του διαγωνισμού
κι όλοι παίξαν τα δικά τους.
Μα ο Αρίων όλους τους νίκησε
κι όλους τους κριτές γοήτευσε
ακόμα και τους αντίπαλους
τους μουσικούς τους πιο μεγάλους.
Τραγούδησε για την αγάπη
και για ήρωες παλιούς
για της άνοιξης το κάλλος
και τους φάνηκε μουσικός μεγάλος.
Του δωσαν χρυσό στεφάνι
και πλούτη του χαρίσανε
κι όταν θέλησε να φύγει
του αρμάτωσαν καράβι
και τον ξεπροβοδίσανε.
Μα μέσα στο καράβι
που να ξερε τι τον περιμένει
να τον σκοτώσουν θέλουν
ναύτες αγριεμένοι.
-Πάρτε όλα τα δώρα μου
μα αφήστε με να ζήσω
τα δώρα σας χρειάζονται
και όχι η ζωή μου.
-Να ζήσεις; Μα γιατί;
Ποιος από εμάς κάτι θα κερδίσει;
Και στο πρώτο το λιμάνι
να πας να μαρτυρήσεις;
Στον πάτο όμως της θάλασσας
θα είσαι πια ακίνδυνος
ενώ όσο θα ζεις μας φαίνεσαι
ύποπτος κι επικίνδυνος.
Πήδα λοιπόν μονάχος σου
τα χέρια μη λερώσουμε
πέσε για να τελειώνουμε
αλλιώς θα σε σκοτώσουμε.
Άρχισε τότε να τραγουδά
κι ήταν τόση η ομορφιά
εκείνης της στιγμής
να ‘σουν εκεί να βλέπεις να χαρείς.
Πήδηξε μες στη θάλασσα
“αχ, τη ζωή μου, χάλασαν
αυτοί οι άκαρδοι οι ναύτες
να γίνουν θέλουν νεκροθάφτες.
Οι ναύτες φύγαν μακριά
τραβώντας το κουπί
κι εκείνος έμεινε εκεί
να παλεύει με το κύμα
του θανάτου την ορμή.
Με όλη του τη δύναμη
κλώτσησε το νερό
κι άξαφνα ένιωσε κάποιος
να τον σπρώχνει στον αφρό.
Ήτανε ένα δελφίνι
όμορφο πάρα πολύ
να πνιγεί δεν τον αφήνει
με το κοπάδι του μαζί.
Επάνω στη γυαλιστερή
του δελφινιού την πλάτη
ένιωσε ο Αρίων
των δελφινιών την αγάπη.
Έτσι σώθηκε ο Αρίων
από το μένος των αγρίων
και που να το ξεραν εκείνοι
ότι τον έσωσε…ένα δελφίνι!
ΥΓ: Ο Αρίων έφτασε στην πατρίδα του, την Κόρινθο. Εκεί, είπε στο βασιλιά όλα όσα συνέβησαν αλλά εκείνος δεν τον πίστεψε, μέχρι που οι ναύτες πήγαν εκεί και του είπαν ότι ο ποιητής έμεινε στη Σικελία και δε θα γυρίσει. Τότε ο βασιλιάς κατάλαβε ότι ο Αρίων δεν του είπε ψέματα και διέταξε να θανατωθούν οι ναύτες. Έτσι ο Αρίων συνέχισε να γράφει μουσική και να παίζει μουσική.
