Ο Γουόλτερ γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1901 στην Ιρλανδό-Καναδική γειτονιά του Σικάγου με καταβολές ακριβώς τέτοιες: Ιρλανδία και Καναδά.
Η μαμά δασκάλα, ο μπαμπάς αυστηρός. Φέρεται ότι όχι μόνο απαγόρευε στα παιδιά του να παίζουν αλλά είχε κι ένα μαστίγιο για τις ώρες που τα νεύρα του έπαιζαν πιάνο.
Ο Γουόλτερ ταΐζει τα ζώα της αυλής τους, τους δίνει παράξενα ονόματα όπως κάνουν πολλά παιδιά σε αυτήν την ηλικία (ανάμεσά τους Έφι, Μόρτιμερ κτλ) και αγαπάει από μικρός τα τρένα τόσο που στήνει το αυτί του στις ράγες για να ακούει τις επερχόμενες αμαξοστοιχίες. Πηγαίνει σχολείο μόλις στα οκτώ του χρόνια αλλά όπως φαίνεται μάλλον αυτό έγινε αναγκαστικά για να κάνει το συνοδό της μικρής του αδερφής, της Ρουθ.
Στα δέκα του αναγκάζεται από τον πατέρα του να δουλέψει μαζί του ως διανομέας εφημερίδων στο Κάνσας Σίτι. Ωραία δουλειά για έναν δεκάχρονο να σηκώνεται στις 3:30 τη νύχτα και να βάζει εφημερίδες στα γραμματοκιβώτια!
Από μικρός έχει ιδιαίτερη κλίση στα σκίτσα, τόσο που κάνει όλα του σχεδόν τα σκίτσα ανθρωπόμορφα: λουλούδια με μαλλιά και αυτιά και άλλα χαριτωμένα. Του αρέσουν επίσης το θέατρο, οι μεταμφιέσεις, οι ρόλοι, η οργάνωση παραστάσεων, τα σκετς και όλα τα καλλιτεχνικής φύσεως πράγματα.
Πείθει τον πατέρα του να του επιτρέψει να γραφτεί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Κάνσας Σίτι σε βραδινά μαθήματα. Θαύμα!
Πηγαίνει στο Λύκειο στα 16 του. Τα καλοκαίρια δουλεύει για να βγάλει μεροκάματο: πουλάει καραμέλες και σόδες στα τρένα ενώ παράλληλα αρχίζει να δημοσιεύει σκίτσα του στο περιοδικό του σχολείου του.
Όταν ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος δείχνει έντονη διάθεση να υπηρετήσει. Η αίτησή του απορρίπτεται καθώς είναι ανήλικος. Παραποιεί την ηλικία του και κατατάσσεται στον Ερυθρό Σταυρό το 1917 σε ηλικία 16 ετών. Κατόπιν πηγαίνει στη στρατιωτική σχολή Σεν Σιρ στη Γαλλία όπου υπηρετεί ως οδηγός. Παίρνοντας κρυφά φορτηγά και ασθενοφόρα, θα ταξιδέψει όλη τη χώρα ενώ την ίδια εποχή ζωγραφίζει πάνω σε γερμανικά κράνη μερικά υπέροχα σκίτσα κάνοντας ένα άχαρο στρατιωτικό κράνος κάτι σαν έργο τέχνης.
Στα 18 του επιστρέφει στις Η.Π.Α. Εξακολουθεί να θέλει να ασχοληθεί με τις Καλές Τέχνες. Το χέρι του δε βαστιέται. Ο πατέρας του δε συμφωνεί. Αμετανόητος! Κάπως έτσι πηγαίνει στον αδερφό του στο Κάνσας Σίτι και δουλεύει ως σκιτσογράφος στην εφημερίδα Kansan City Star, σκιτσάροντας καρικατούρες πολιτικών προσώπων και κωμικά σκιτσάκια. Μα η δουλειά του…δεν αρέσει και απολύεται με το αιτιολογικό της…έλλειψης φαντασίας! Δεν τα καταφέρνει και πιάνει δουλειά στο Pesmen-Rubin Art Studio, ένα μικρό στούντιο που παράγει αφίσες και διαφημίσεις για εφημερίδες και περιοδικά.
Εκεί συναντά τον Ουμπ Άιγουέρκς. Ιδρύουν τη δική τους εταιρία, την Iwerks-Disney Commercial Artists που διαλύεται πολύ γρήγορα και αργότερα προσλαμβάνονται μαζί από την Kansas City Film Ad Company, μια εταιρία που παράγει διαφημιστικά για τοπικούς κινηματογράφους. Εκεί αποφασίζει να ασχοληθεί με το animation. Και λίγο μετά θα κατασταλάξει. Δεν μπορεί να περιμένει άλλο ούτε να συμβαδίσει το περπάτημά του με τις απόψεις των άλλων. Θα μετακομίσει το 1923 στην Καλιφόρνια, θα στήσει το δικό του στούντιο μαζί με τον αδερφό του και τον Άιγουέρκς σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ και να πορευθεί το δρόμο του. Είναι το Disney Brothers’ Studio.
Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο Γουόλτερ Ντίσνεϊ έγινε ο διασημότερος παραγωγός, σχεδιαστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφος ταινιών κινουμένων σχεδίων. Οι ήρωες που κινηματογράφησε (Χιονάτη κ.α.) αλλά κυρίως εκείνοι που έπλασε στο δικό του νου (ο Μίκυ Μάους, ο Ντόναλντ Ντακ, ο Γκούφυ, ο Πλούτο κ.α.) έγιναν παγκόσμια είδωλα κάθε πιτσιρικά. Τα θεματικά πάρκα, οι 600 ταινίες που γύρισε, οι διάσημες Disneyland του Παρισιού, των Η.Π.Α. (και αλλού), τα 22 βραβεία Όσκαρ, τα βιβλία, τα κόμικ, ο ατέλειωτος κατάλογος των μεγάλων επιτυχιών.
Δε ξέρω τι θα πουν οι φωτεινοί παντογνώστες. Τον έχουν κατηγορήσει για αντισημιτισμό, για μακαρθιστή, για μισογύνη, για εγωκεντρικό και άλλα τέτοια. Μπορεί και να ήταν. Υπάρχουν μαρτυρίες για πολλά από αυτά.
Ωστόσο, έξω από το χορό πολλά τραγούδια μπορείς να πεις. Πέρα από όλα αυτά, ο Γουόλτ Ντίσνεϊ ήταν ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, φτωχικό και αυταρχικό, και κατάφερε να κάνει τα ταλέντα και την αγάπη του χόμπι και κατόπιν δημιουργία και επάγγελμα. Και να ήταν μόνο αυτό; Άλλαξε για πάντα τον χάρτη του παγκόσμιου κινηματογράφου, κυρίως εκείνου του κομματιού της παιδικής και λαϊκής ψυχαγωγίας. Γιατί εκείνο που βαραίνει σε έναν δημιουργό δεν είναι η ζωή του, που πολλές φορές είναι απογοητευτική ή με μαύρες σελίδες, αλλά το έργο του, το μεγάλο έργο που μένει και ζει πέρα από αυτόν, μετά από αυτόν.
Πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1966 σε ηλικία 65 ετών από καρκίνο του πνεύμονα στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο του Λος Άντζελες.
Ο βιογράφος του Γουόλτ Ντίσνεϊ, Νιλ Γκάμπλερ, υποστηρίζει ότι ο Μίκι Μάους ήταν μια αντανάκλαση του ίδιου του Γουόλτ Ντίσνεϊ – αεικίνητος, ακούραστος, αθεράπευτα αισιόδοξος. Οι καρτουνίστες του Ντίσνεϊ βάσισαν τις κινήσεις του Μίκι σε αυτές του Ντίσνεϊ, ο οποίος δάνεισε στο κινούμενο σχέδιο και τη φωνή του. «Αγαπώ τον Μίκι Μάους περισσότερο από οποιαδήποτε γυναίκα έχω γνωρίσει», δήλωσε κάποτε ο Ντίσνεϊ. Η γυναίκα του είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό της "χήρα εξαιτίας ποντικού".
