Η Σόφι είναι δέκα ετών. Ένα μεσημέρι γυρίζει στο σπίτι της με κλάματα. Κανείς δεν μπορεί να την ηρεμήσει. Στο χέρι της κρατά ένα χαρτί. Τα χέρια της τρέμουν. Είναι απαρηγόρητη. Αισθάνεται άχρηστη, αισθάνεται πως τίποτα δεν μπορεί να καταφέρει. Είναι η χειρότερη μαθήτρια στην τάξη της. Είναι; Μπορεί…
Ο Σέιν είναι καμιά τριανταριά χρόνια μεγαλύτερος. Ο Σέιν είναι ο πατέρας της Σόφι. Παίρνει το χαρτί που την αναστατώνει τόσο. Το κοιτάζει. Είναι οι βαθμοί της. Έχει πάρει σε όλα τα μαθήματα D. Τότε ο Σέιν κάνει κάτι καταπληκτικό: φτιάχνει έναν καινούριο έλεγχο για την κόρη του, έναν έλεγχο που της δείχνει πως είναι καλή και ικανή σε πολλά άλλα πράγματα.
Ναι! Η Σόφι είναι αστεία (Α), αγαπάει τα σκυλιά (Α), παλεύει με τα αγόρια (Α), ζωγραφίζει και φτιάχνει ρομπότ (Α), έχει μεγάλη φαντασία (Α+) και… ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Α+).
Αυτός είναι ο έλεγχος της Σόφι. Αυτοί είναι οι βαθμοί που της έδωσε ο πατέρας της. Αυτή είναι η αποδοχή του παιδιού αυτού από το σπίτι του. Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα δεν φτιάχτηκαν για το 100% των παιδιών και τα περισσότερα σίγουρα υστερούν σημαντικά σε παιδιά όπως η Σόφι.
Γιατί η Σόφι δεν μπορεί να τα καταφέρει και σούπερ σε όλα.
Γιατί η Σόφι προσπαθεί αλλά δεν είναι πάντα στο χέρι της η επίδοσή της.
Γιατί η Σόφι είναι ένα παιδί με αυτισμό.
Γιατί η Σόφι δεν μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του όποιου προβλήματος.
Γιατί η Σόφι έχει απαιτήσεις από τον εαυτό της.
Γιατί η Σόφι έχει έναν πατέρα σαν τον Σέιν.
Απαλλάσσουμε τα παιδιά μας από το θλιβερό άγχος της σχολικής επίδοσης. Τα μαθαίνουμε να προσπαθούν, να παλεύουν, να κατακτούν στόχους, όχι να σκοτώνουν τον εαυτό τους όποτε δεν επιτυγχάνουν.
