Μια πανδημία χρειάστηκε για να κάτσω ήσυχη, να συζητήσω με τον εαυτό μου και να σας γράψω τι μου είπε. Αφού το αφεντικό πριν μήνες με αποκάλεσε «ανεπρόκοπη» και πολλοί συμφωνήσατε μαζί του και με πληγώσατε έχω να πω, επανέρχομαι με την εξωπραγματική πραγματικότητα που ζούμε. Σχολεία κλειστά επ’ αόριστον, δουλειές, πληρωμές, ανθρώπινες σχέσεις σταματημένες επ’ αόριστον. Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, υπουργεία και λοιποί αρμόδιοι και αναρμόδιοι φορείς.
Και τώρα να οργανωθούμε παιδιά, να κάνουμε σύγχρονη, ασύγχρονη, διαδικτυακή, ηλεκτρονική επαφή με τους μαθητές μας. Το σύστημα σίγουρα δεν ήταν έτοιμο, ούτε μας είχε επαρκώς προετοιμάσει για μαζική συμμετοχή και ζήτηση. Γι’ αυτό και παιδεύονται όλοι.
Σε όλες τις βαθμίδες μπορεί να γίνει αυτό; Από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο; Εδώ χωράει πολλή συζήτηση. Έχουμε όλοι την ίδια υλικοτεχνική υποδομή; ΟΧΙ! Έχουμε όλοι την ίδια κατάρτιση, επιμόρφωση, εξάσκηση ή προηγούμενη εμπειρία; ΟΧΙ! Έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες; Είμαστε στην ίδια ψυχολογική κατάσταση τέλος πάντων; ΟΧΙ; Πολλά όχι, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ΝΑΙ. Θέλουμε όλοι να βοηθήσουμε τους μαθητές μας.
Στις μικρότερες βαθμίδες πιστεύετε τους λείπει η e-class ή η ανθρώπινη επαφή; Αγαπητοί μου, τους λείπουν οι φίλοι τους, η αυλή, το διάλειμμα, τα τρεξίματα, οι καβγάδες και τα φιλιώματα και μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Και μην αρχίσετε ότι αμφισβητώ την επιστημονικότητα της δουλειάς μας, γιατί με θέση και στάση ζωής είμαι υπέρμαχος αυτής! Μερικές φορές ο οίστρος μας, να μην θεωρούμαστε υποδεέστεροι των υπολοίπων εκπαιδευτικών, μας κάνει ίσως της υπερβολής. Όσοι μπορούν να εκμεταλλευτούν την τεχνολογία τις μέρες αυτές, το κάνουν και μάλιστα πολύ καλά. Οι ΤΠΕ εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό, τώρα που χρειάζεται. Βρίσκουμε ωραία εκπαιδευτικά site και τα προτείνουμε στους γονείς. Αν θέλουν και μπορούν, ασχολούνται μαζί με το παιδί. Ως εκεί.
Άντε λοιπόν και να οργανώσω διαδικτυακή, σύγχρονη e-class κάνοντας χειροτεχνίες! Φανταστείτε γονείς και παιδιά να κάθονται μπροστά σε οθόνες, που σε άλλες περιπτώσεις τους λέμε να μην ξεπερνούν τα λίγα λεπτά, να προσπαθούν να κόψουν, να κολλήσουν. Το λέω στην υπερβολή του το σκηνικό, αλλά κάντε το εικόνα. Το ερώτημα είναι τι θα κερδίσουμε από αυτό; Επαφή; Μπορεί. Απασχόληση; Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς αυτός ο επιστημονικός μας ρόλος. Μην ξεχάσουν τα παιδιά το σχολείο; Δεν το ξεχνούν με τίποτε. Να ικανοποιήσουμε τους γονείς; Αμφίβολο.
Μπορούμε να οργανώσουμε πρωτίστως, τηλεφωνικές επαφές με τους γονείς. Καταλαβαίνεις στην φωνή, την ανησυχία, την αγωνία τους για τα παιδιά τους, την δουλειά τους, τους δικούς τους γονείς. Η ερώτηση απλή «Πως είστε; Αντέχετε; Πως είναι τα παιδιά;» και από εκεί πιάνεις το νήμα της συζήτησης.
Να οργανωθούμε παιδιά, να είμαστε τώρα άνθρωποι κοντά στον άνθρωπο. Για το μετά βλέπουμε.
